บทที่ 125

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาอย่างอ้อยอิ่งผ่านม่านหน้าต่าง และซีเอลก็กำลังขมวดคิ้วมุ่นขณะพยายามผูกเนกไทให้เซอร์ซีส ทั้งสองยืนชิดกันจนแทบจะอกชนอก คิ้วของซีเอลยิ่งขมวดแน่นขึ้นด้วยความตั้งใจขณะที่นิ้วมือของเขากำลังง่วนอยู่กับผืนผ้า

“อยู่นิ่งๆ หน่อยสิ” ซีเอลจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด พลางเหลือบมองเซอร์ซีสแวบหนึ่...