บทที่ 145

เซียลยังคงขดตัวอยู่บนเตียง เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในท่านี้นานแค่ไหน วินาที นาที ชั่วโมง หรือแม้กระทั่งวันเวลาที่ล่วงเลยไป เขาหลงลืมกาลเวลาไปแล้ว

ผ้าห่มผืนหนาห่อหุ้มร่างเล็กของเขาไว้แน่น แต่เขาก็ยังหนาว และแสงแดดที่สอดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาก็ไม่ได้มีความหมายใดๆ กับเขา เขาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร เข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ