บทที่ 150

ฝนโปรยปรายกระทบหน้าต่างโรงพยาบาลเบาๆ ท้องฟ้าข้างนอกขมุกขมัวและเต็มไปด้วยเมฆ แต่อากาศภายในห้องกลับให้ความรู้สึกอบอุ่น

ซิเอลนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาข้างหน้าต่าง จ้องมองออกไปข้างนอก สายตาของเขาจับจ้องหยดน้ำบนบานกระจกอย่างว่างเปล่าและแน่วแน่ เขาละสายตาไปก็ต่อเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกและเห็นเซอร์ซีสเดิน...