บทที่ 040

คฤหาสน์เงียบสงัดและเย็นเยียบเกินไป เซียลได้ยินแม้กระทั่งความเงียบของมัน มันดังเสียจนไม่ได้ช่วยให้ประสาทของเขาสงบลงเลยแม้แต่น้อย เขานอนลืมตาอยู่บนเตียงขนาดมหึมา จ้องมองเพดานขณะที่เหตุการณ์ก่อนหน้าฉายซ้ำในหัวราวกับภาพยนตร์ที่ไม่มีวันจบ

เขายังคงรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากปากกระบอกปืนที่จ่อตรงขมับและลำคอ และ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ