บทที่ 005

ซีเอลรู้สึกเหมือนตาจะบอดด้วยแสงแฟลชจากกล้องที่สาดส่องมารัวไม่ยั้ง โดยเฉพาะตอนที่เขาก้าวลงจากรถพร้อมกับเซอร์ซีส

ซีเอลเห็นสีหน้าตกตะลึง ทึ่ง และงุนงงของเหล่าผู้คนจนทำให้ฝีเท้าของพวกเขาชะงักงัน เขาไม่โทษพวกเขาหรอก ก็เมื่อสองวันก่อนเขายังเพิ่งมีข่าวฉาวเรื่องใหม่เพิ่มเข้าไปในบัญชีหางว่าว แต่วันนี้ เขากลับกลายเป็น ‘ของหวานควงแขน’ ของใครบางคน

ซีเอลยิ้ม ดูสมกับเป็นดาราเจ้าปัญหาอย่างที่ใครๆ ก็รู้กันดี โครงหน้าคมคายดูอ่อนโยนลงด้วยรอยยิ้มมุมปากขี้เล่น ขณะที่ดวงตาสีเขียวของเขากวาดมองฝูงชนอย่างพึงพอใจที่ได้เห็นสีหน้าตกตะลึงของพวกเขา พวกเขาคงคิดว่าเขาจะไม่กล้าโผล่หน้ามาให้โลกเห็นอีกแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าซีเอลหน้าด้านขนาดไหน

ทันใดนั้น คำถามนับพันก็ถาโถมเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ขณะที่หน่วยรักษาความปลอดภัยคอยกันไม่ให้ใครเข้ามาใกล้พวกเขาสักนิ้ว

“คุณลอเรนต์! ทางนี้ครับ! ผู้ชายที่มากับคุณคือใครครับ”

“ซีเอล รีด—ข่าวลือเรื่องที่คุณเพิ่งโดนจับเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”

“คุณลอเรนต์ นี่คือคู่เดตของคุณเหรอครับ เขาเป็นอะไรกับคุณ”

ซีเอลไม่แปลกใจเลยที่ท่าทีเย็นชาของเซอร์ซีสไม่สั่นคลอนแม้แต่น้อย เขายื่นมือมาให้ซีเอลซึ่งก็จับมันโดยไม่ลังเล แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงหนักๆ ที่รั้งเขาเข้าไปชิดข้างกายของชายที่สูงกว่า อ้อ จะเล่นแบบนี้สินะ?

มือของเซอร์ซีสเลื่อนไปโอบรอบเอวของซีเอลอย่างมั่นใจ ท่าทีที่ส่งผลให้เสียงพึมพำดังกระหึ่มไปทั่วฝูงชน เขาเอ่ยขึ้น “นี่คือคู่หมั้นของผม”

คำประกาศนั้นราวกับสายฟ้าฟาด ซีเอลรู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะไปอีกครั้ง เขาเงยหน้ามองเซอร์ซีสอย่างรวดเร็ว ผู้ซึ่งกำลังก้มลงมองเขาราวกับว่าเขาเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่บนโลก เสียดายนะที่นี่เรียกว่าการแสดง และซีเอลก็เก่งเรื่องนี้เหมือนกัน เขาไม่ได้ได้ชื่อว่าเป็นนักแสดงที่เก่งที่สุดของนิวยอร์กมาอย่างไร้เหตุผล เขามีถ้วยรางวัลมายืนยันคำกล่าวอ้างของตัวเอง

หากเซอร์ซีสคือความสงบนิ่ง ซีเอลก็คือประกายไฟแห่งความโกลาหล “เซอร์ไพรส์” เขาโบกมือสบายๆ ให้กับนักข่าวที่กำลังอึ้ง พร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ

ความเงียบที่ตามมานั้นเงียบกริบจนได้ยินแต่เสียงกดชัตเตอร์กล้องที่ดังรัวไม่หยุด

“คู่หมั้นเหรอครับ?!” นักข่าวคนหนึ่งอุทานตะกุกตะกัก “คุณลอเรนต์ ยืนยันได้ไหมครับว่านี่เป็นเรื่องจริงจัง แล้วเรื่องข่าวฉาวของคุณรีดล่ะครับ คุณทราบเรื่องชื่อเสียงของเขาไหม”

ซีเอลพ่นลมหายใจทางจมูก แน่นอน ต้องมีอีตัวดีสักคนอ้าปากพล่ามไม่หยุดอยู่แล้ว

“ข่าวฉาว?” เซอร์ซีสทวนคำด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง แต่สายตาคมกริบของเขากวาดมองเหล่านักข่าวจนทุกคนแข็งทื่อ “ผมขอแนะนำให้พวกคุณระมัดระวังกับข้อสันนิษฐานของตัวเองให้ดี ทีนี้ ถ้าไม่ว่าอะไร เราขอตัวก่อน เพราะมีงานต้องไปร่วม”

ซีเอลทึ่งในความใจเย็นของเซอร์ซีสขณะที่เขาพาซีเอลก้าวผ่านประตูเข้าไป เสียงกดชัตเตอร์ค่อยๆ จางหายไปจนเงียบสนิท แต่แล้วอีกครั้ง ทุกสายตาก็หันมาจับจ้องที่พวกเขาทั้งคู่

และอีกครั้งที่เสียงซุบซิบดังขึ้น พร้อมกับการชี้นิ้วที่ไม่ค่อยจะเก็บงำนัก

‘เขาเลือกคนแบบนี้เนี่ยนะ น่ารังเกียจชะมัด’

‘ก็สมกับเป็นซีเอล รีดนั่นแหละ เขารู้ว่าตัวเองไม่เป็นที่สนใจแล้ว เลยต้องหาตัวพ่อคนต่อไปมาเกาะ’

‘เขาจะทำให้ชื่อเสียงของอีกฝ่ายมัวหมอง’

‘คุณลอเรนต์ไม่น่าจะใช่คนที่จะไปคว้าของมีตำหนิมานะ’

เสียงซุบซิบดังมาจากทั่วทุกสารทิศ ซีเอลคงจะชูนิ้วกลางให้พวกเขาไปแล้ว แต่แขนที่โอบรัดเอวเขาอย่างหนักแน่นคือเครื่องเตือนใจให้เขาต้องรักษามารยาทขั้นสูงสุด

ทันใดนั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา ลิปกลอสบนริมฝีปากของหล่อนเข้ากับชุดเดรสสีแดงสดซึ่งเจิดจ้าเกินไปในสายตาของซีเอล นี่ควรจะเป็นงานการกุศล แต่ทุกคนกลับแต่งตัวราวกับเป็นงานกาล่าสุดหรู ชุดของซีเอลก็เช่นกัน ต้องขอบคุณคู่หมั้นแสนวิเศษของเขาล่ะนะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะใส่ใจอะไร

“อ๊ะ คุณลอเรนต์ เรานึกว่าคุณจะไม่มาเสียอีก ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ ค่ะ แล้วนี่...คู่เดตของคุณคือใครหรือคะ” หล่อนเหลือบมองซีเอลราวกับเขาไม่มีตัวตน

“นี่คือซีเอล รีด”

หล่อนสูดหายใจเข้าอย่างเล่นใหญ่ “โอ้ ดาราตกอับคนนั้นน่ะเหรอ ใครๆ ก็รู้เรื่องเขากับชื่อเสียงแย่ๆ ของเขาทั้งนั้นแหละ”

ซีเอลไม่ชอบที่ถูกพูดถึงราวกับเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น เขาเกือบจะสวนกลับไปแล้ว แต่เซอร์ซีสก็ชิงพูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและอันตรายพอๆ กับถ้อยคำที่เอ่ยออกมา

“เขาคือคู่หมั้นของผม คุณนายเดเวนพอร์ต ช่วยเลือกใช้คำพูดของคุณให้ดีกว่านี้ด้วย ถ้าคุณยังอยากได้เงินของผมเข้าองค์กรการกุศลของคุณ”

ดวงตาของซีเอลเบิกกว้างขึ้น เช่นเดียวกับผู้หญิงคนนั้น

“โอ้ ดิฉันต้องขอประทานโทษอย่างสูงค่ะ คุณลอเรนต์ ดิฉันไม่ทราบมาก่อนเลย ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ” รอยยิ้มของหล่อนเจื่อนลง และมีแววหวาดกลัวฉายในดวงตาขณะมองเซอร์ซีสราวกับเขาเป็นปีศาจร้าย

ซีเอลตัดสินใจเป็นฝ่ายพูดบ้าง “โอ้ คุณนายเดเวนพอร์ตใช่ไหมครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมได้ยินมาว่างานการกุศลของคุณช่าง...สร้างสรรค์พอๆ กับกลยุทธ์การลงทุนของคุณเลยนะครับ”

เซอร์ซีสพาเขาเดินออกมาจากหล่อน ไปนั่งที่โต๊ะซึ่งสงวนไว้สำหรับซีอีโอ ผู้ซึ่งดูจะเป็นคนสำคัญกว่าที่ซีเอลคาดไว้มากนัก เพราะทุกคนต่างก็จับจ้องมาที่เขาไม่วางตา

“แล้ว...งานการกุศลนี่จัดขึ้นเพื่ออะไรเหรอครับ ผมไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากพวกคนรวยที่มาอวดความมั่งคั่งกัน ไม่ได้จะว่านะครับ” ซีเอลโน้มตัวเข้าหาเซอร์ซีสพร้อมรอยยิ้มที่ยั่วยวนและเปี่ยมเสน่ห์ ถ้าใครๆ อยากจะดู เขาก็ยินดีจะจัดฉากให้ดู

“ซีเอล” เซอร์ซีสพึมพำราวกับล่วงรู้ความคิดในหัวของอีกฝ่าย น้ำเสียงของเขานุ่มนวลแต่แฝงนัยเตือน “ทำตัวดีๆ หน่อย”

“ผมไม่ได้ทำตัวดีอยู่หรือไงครับ” ซีเอลถามอย่างใสซื่อ ดวงตาเป็นประกายซุกซน

ทันใดนั้น ก็มีชายสองคนเดินเข้ามาร่วมโต๊ะกับพวกเขา

“อ่า เพื่อนรักของฉัน เซอร์ซีส” ชายในชุดสูทสีดำทักทายด้วยรอยยิ้มกว้างขณะมองไปยังเซอร์ซีส ในขณะที่ชายอีกคนซึ่งสวมชุดสูทสีน้ำเงินและมีหน้าตาหล่อเหลาราวกับรูปสลัก กลับมีแววตาวาวโรจน์ดั่งเปลวไฟ ดวงตาสีเขียวของเขากวาดมองสลับระหว่างซีเอลกับเซอร์ซีส ส่วนมือนั้นก็กำแก้วไวน์ที่ถือมาแน่น

“คุณสมิธ” เซอร์ซีสขานรับอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่ชายคนนั้นยังคงส่งยิ้มร่าเริงสดใสไม่เลิก

“โธ่ ผมนึกว่าเราสนิทกันเกินกว่าจะเรียกแบบนั้นแล้วนะ แล้วนี่ใครกันล่ะ” เขาหันมาทางซีเอล ถึงขั้นพาดแขนโอบไหล่ ซึ่งเซอร์ซีสก็จ้องมองแขนนั้นด้วยสายตาคมปลาบราวกับจะฆ่าคน

“ถ้ายังอยากให้มือของนายอยู่ครบดี ก็เอามันออกไปจากตัวเขาซะ”

คำเตือนนั้นได้ผลชะงัด คุณสมิธไม่ต้องให้พูดซ้ำสอง

“นายยังไม่รู้อีกเหรอ แจ็คสัน ตอนนี้ซีเอล รีดเป็นคู่หมั้นของเขาแล้ว เป็นเรื่องที่คนพูดกันให้แซ่ดไปทั้งงาน นายไม่น่าพลาดเลยนะ”

ชายชุดน้ำเงินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขมขื่นและน่ารำคาญ จนซีเอลต้องเลิกคิ้วอย่างสงสัย มีอะไรที่เขาพลาดไปหรือเปล่า แต่ก็นะ...ซีเอลมันร้ายกาจอยู่แล้ว จะยอมได้ไง “แล้วคุณคือ...?” เขาถามพร้อมรอยยิ้มใสซื่อที่ไม่มีใครหลงเชื่อ “ดูเหมือนคุณจะรู้จักผมดีจังเลยนะครับ ทั้งที่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณด้วยซ้ำ ต้องขออภัยในความไม่รู้ของผมด้วย ถ้าบังเอิญว่าคุณเป็นคนสำคัญที่ผมมองข้ามไป”

สายตาที่ซีเอลได้รับกลับมานั้นร้ายกาจนัก แทนที่จะตอบคำถาม ชายคนนั้นกลับกระแทกแก้วลงบนโต๊ะเสียงดังปังแล้วลุกพรวดพราดเดินจากไป โดยมีคุณสมิธรีบตามไปติดๆ

“โห ขี้หงุดหงิดเป็นบ้า เขาเป็นใครเหรอครับ” เขาหันไปมองเซอร์ซีสเพื่อหาคำตอบ

“ไม่ใช่คนสำคัญอะไร”