บทที่ 71 71
จับมือน้อยไว้ แล้วบอกอย่างจริงใจ เธอสงสารพริกหวานมาก หนูน้อยต้องทนร้องไห้คนเดียวมานานเท่าไหร่แล้ว นอกจากขาดแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ยังมาเจอผู้เป็นอาทำร้ายร่างกายและข่มขู่อยู่บ่อยๆ อีก สิ่งเดียวที่จะช่วยปลอบประโลมพริกหวานได้ คงมีเพียงความรักและความเข้าใจ
“พี่ปาย...” เด็กหญิงน้ำตาคลอ
“ตอนนี้พี่วิ่...
เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ
บท
1. บทที่ 1 1
2. บทที่ 2 2
3. บทที่ 3 3
4. บทที่ 4 4
5. บทที่ 5 5
6. บทที่ 6 6
7. บทที่ 7 7
8. บทที่ 8 8
9. บทที่ 9 9
10. บทที่ 10 10
11. บทที่ 11 11
12. บทที่ 12 12
13. บทที่ 13 13
14. บทที่ 14 14
15. บทที่ 15 15
16. บทที่ 16 16
17. บทที่ 17 17
18. บทที่ 18 18
19. บทที่ 19 19
20. บทที่ 20 20
21. บทที่ 21 21
22. บทที่ 22 22
23. บทที่ 23 23
24. บทที่ 24 24
25. บทที่ 25 25
26. บทที่ 26 26
27. บทที่ 27 27
28. บทที่ 28 28
29. บทที่ 29 29
30. บทที่ 30 30
31. บทที่ 31 31
32. บทที่ 32 32
33. บทที่ 33 33
34. บทที่ 34 34
35. บทที่ 35 35
36. บทที่ 36 36
37. บทที่ 37 37
38. บทที่ 38 38
39. บทที่ 39 39
40. บทที่ 40 40
41. บทที่ 41 41
42. บทที่ 42 42
43. บทที่ 43 43
44. บทที่ 44 44
45. บทที่ 45 45
46. บทที่ 46 46
47. บทที่ 47 47
48. บทที่ 48 48
49. บทที่ 49 49
50. บทที่ 50 50
51. บทที่ 51 51
52. บทที่ 52 52
53. บทที่ 53 53
54. บทที่ 54 54
55. บทที่ 55 55
56. บทที่ 56 56
57. บทที่ 57 57
58. บทที่ 58 58
59. บทที่ 59 59
60. บทที่ 60 60
61. บทที่ 61 61
62. บทที่ 62 62
63. บทที่ 63 63
64. บทที่ 64 64
65. บทที่ 65 65
66. บทที่ 66 66
67. บทที่ 67 67
68. บทที่ 68 68
69. บทที่ 69 69
70. บทที่ 70 70
71. บทที่ 71 71
72. บทที่ 72 72
73. บทที่ 73 73
74. บทที่ 74 74
75. บทที่ 75 75
76. บทที่ 76 76
77. บทที่ 77 77
78. บทที่ 78 78
79. บทที่ 79 79
80. บทที่ 80 80
81. บทที่ 81 81
82. บทที่ 82 82
83. บทที่ 83 83
84. บทที่ 84 84
85. บทที่ 85 85
86. บทที่ 86 86
87. บทที่ 87 87
88. บทที่ 88 88
89. บทที่ 89 89
90. บทที่ 90 90
91. บทที่ 91 91
92. บทที่ 92 92
93. บทที่ 93 93
94. บทที่ 94 94
95. บทที่ 95 95
96. บทที่ 96 96
97. บทที่ 97 97
98. บทที่ 98 98
99. บทที่ 99 99
100. บทที่ 100 100
101. บทที่ 101 101
102. บทที่ 102 102
103. บทที่ 103 103
ย่อ
ขยาย
