บทที่ 9 9
“ขัดสนก็บอกแมวได้นะ ถึงจะช่วยไม่ได้มากมาย แต่ก็ช่วยได้แน่นอน จีนกับวามันก็เคยพูดเอาไว้เหมือนกัน พวกเราไม่อยากให้แกโหมงานหนักแบบนี้นะ ร่างกายจะแย่เอา ทำเท่าที่ไหวจะดีกว่านะ”
“ครีมไม่ได้หักโหมอะไรเลยแมว รู้ว่าตัวเองไหวถึงได้ทำ ขอบใจมากนะ”
“อย่าโกหกนะ”
“ไม่โกหกหรอก”
“อือ” นันทพรพยักหน้ารับ “วันนี้เลิกเรียนแล้วแมวขอไปเยี่ยมพ่อด้วยคนนะ”
“คงไม่ได้หรอก เพราะครีมต้องไปทำงาน วันนี้ถึงไปเยี่ยมพ่อตั้งแต่เช้าไง”
“ทำไมช่วงนี้ทำงานทุกวันเลยล่ะครีม”
“อือ ครีมก็ไม่รู้ว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะว่าครีมทำงานกับเขามานาน หรือเพราะลุงมงคลเขาสงสารครีมเรื่องพ่อมั้ง เขาก็เลยให้ครีมไปทำงานทุกวันที่ว่าง ไม่ต้องรอให้โทรตามเหมือนแต่ก่อนแล้ว”
“ก็ดีนะ แต่ลุงมงคลนี่ไว้ใจได้ใช่ไหม”
“เธอกำลังคิดอะไรของเธอเนี่ยแมว” สุภัครพีใช้สายตาตำหนิเพื่อน
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่ ยิ่งซื่อ ๆ อยู่” นันทพรพูดไปยิ้มไป
“ฉันเป็นคนซื่อสัตย์ไม่ได้ซื่อบื้อซะหน่อย”
“เหรอจ๊ะ”
“ทำไมทำเหมือนไม่เชื่อกันเลยเนี่ย”
“ก็ไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ นี่ เธอน่ะอ่อนต่อโลกเกินไป จิตใจดีจนน่าเป็นห่วง ไม่เชื่อก็ไปถามจีนกับวาได้เลย เวลาเธอไปทำงานพวกเราเป็นห่วงเธอมากนะรู้ไหม”
“ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง ครีมดีใจมากเลยที่มีเพื่อนดีอย่างพวกเธอ แต่เรื่องลุงมงคล ครีมเชื่อใจเขานะ ตลอดสองปีกว่าที่รู้จักกันมา เขาไม่เคยแสดงท่าทางแบบพวกเฒ่าหัวงูเลยนะ ผิดกับเจ้านายโดยตรงของครีม รายนั้นทำตัวแบบหมาหยอกไก่ ทีเล่นทีจริง ประมาณว่าถ้าเล่นด้วยก็เอาอะไรแบบนี้แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องอยู่ห่าง ๆ เขาเอาไว้เลยนะ เวลาเลิกงานห้ามขึ้นรถไปกับเขาเด็ดขาด พวกนี้มันจะมีปากเป็นอาวุธ ซื่อ ๆ อย่างเธอติดกับเขาแน่”
“ครีมไม่หลงคนเพราะคารมหรอกน่าแมว”
“แมวไม่ได้หมายความว่าครีมจะยอม แต่ครีมอาจจะโดนคำพูดของเขาหว่านล้อมจนงงงวย พอรู้ตัวอีกทีอาจจะถูกพาเข้าโรงแรมไปแล้ว”
“ถึงครีมจะดูหงิม ๆ ติ๋ม ๆ แต่ครีมก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่คนขี้ขลาดจนไม่กล้าสู้คนหรอกนะ ถ้าเขาทำกับครีมแบบที่แมวว่าจริง ๆ ครีมสู้ตายแน่”
“ดีมาก” นันทพรทำเสียงจริงจังกล่าวชมเพื่อน ที่หน้าตาไม่ได้จริงจังเหมือนคำพูดเลยสักนิด ก็เพราะเธอเป็นคนจิตใจดีเกินไปจนโกรธใครไม่เป็นนั่นเอง
สิ้นเดือนแล้ว เงินค่าแรงของเดือนนี้ออกมาแล้ว สุภัครพีคลี่ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะยอดเงินมันค่อนข้างมากกว่าเดือนอื่น ๆ เนื่องจากเป็นช่วงเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ และยังเป็นเดือนที่ได้ทำงานมากขึ้นอีกด้วย หญิงสาวรีบกดเงินที่โชว์ยอดอยู่หน้าตู้เอทีเอ็มออกมาจนหมด หลังจากนั้นก็โทรศัพท์ถึงเลขาของคุณตาฮาโตริ เพราะเธอไม่สามารถติดต่อเขาได้โดยตรงเนื่องจากเขาอยู่ที่ญี่ปุ่น
(ครับผม เคนชินพูดครับ)
“เอ่อ..” หญิงสาวอึกอักพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มหู แต่ไม่ใช่เสียงของผู้หญิงเหมือนทุกครั้ง
(ครับผม ติดต่อเรื่องอะไรครับ)
“นี่ใช่เบอร์ของคุณมัณฑนาหรือเปล่าคะ”
(ไม่ใช่ครับ นี่เบอร์ของผมนะ แต่ถ้าจะคุยกับคุณมัน เดี๋ยวผมเรียกให้ก็ได้ จะให้บอกว่าใครโทรมาครับ)
“ค่ะ รบกวนบอกคุณมันว่าครีมโทรมาค่ะ”
(ได้ครับ รอสักครู่นะ ผมว่าคุณวางสายไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมให้คุณมันโทรกลับ)
“ค่ะ” สุภัครพีอมยิ้มกับโทรศัพท์ รู้สึกถูกใจเสียงทุ้มนุ่มหูของแฟนเลขา รออยู่ไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
(สวัสดีค่ะหนูครีม)
“สวัสดีค่ะคุณมัน ขอโทษที่โทรมารบกวนเวลาส่วนตัวนะคะ”
(เวลาส่วนตัวอะไรกันคะ พี่มันกำลังทำงานอยู่นะเนี่ย ตอนนี้อยู่อินเดียจ้ะ)
“จริงเหรอคะ แสดงว่าครีมเข้าใจผิดสิ อุ๊ย! ขอโทษค่ะคุณมัน” หญิงสาวเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปจนต้องกล่าวขอโทษอีกฝ่ายเสียงแห้ง
(คิกๆๆ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ พี่มันไม่ถือ แต่ถ้าเจ้านายพี่มันรู้เข้า อาจจะเคืองจนควันออกหูเลยก็ได้) ท้ายประโยคปลายสายกระซิบกระซาบเหมือนคนที่ถูกพูดถึงจะอยู่ใกล้ ๆ (ว่าแต่หนูครีมเถอะจ้ะ โทรหาพี่มันทำไมจ๊ะ มีอะไรหรือเปล่า)
“ค่ะ ครีมอยากจะจ่ายเงินค่ารักษาพ่อให้คุณตาบางส่วนก่อน ครีมต้องทำยังไงคะ ให้โอนเข้าบัญชีหรือให้ฝากเงินไว้กับคุณมัน”
(เรื่องนี้หนูครีมคุยกับคุณท่านแล้วเหรอคะ ทำไมพี่มันไม่เห็นรู้เรื่องเลย)
“ครีมคุยกับคุณตาตั้งแต่แรกแล้วนะคะ รบกวนคุณมันถามคุณตาดูนะคะ บางทีท่านอาจจะลืมบอกก็ได้ ถ้าได้คำตอบแล้วโทรบอกครีมด้วยนะคะ ครีมจะรีบจัดการให้”
(ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มันโทรถามคุณท่านแล้วจะรีบโทรบอกหนูนะ)
“คุณมันคะ”
(จ๋า)
“เบอร์โทรนี้ใช่ของคุณมันหรือเปล่าคะ”
(ใช่สิคะ ทำไมเหรอ)
“แต่เมื่อกี้ เจ้านายพี่บอกว่าเป็นเบอร์ของเขา”
(ช่วงนี้เจ้านายพี่เขาอารมณ์ดี คงหยอกหนูเล่นน่ะ ไม่ต้องคิดมาก โทรหาพี่ที่เบอร์นี้ได้เหมือนเดิมจ้ะ)
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
(จ้ะ สวัสดีจ้ะ)
