บทที่ 29 บทที่ 29

สายลมพัดวูบมาเบาๆ คล้ายดั่งคนที่ตัวเองอธิษฐานถึงรับรู้ถึงการทำบุญในครั้งนี้ เรียวปากนุ่มจึงคลี่ยิ้มออกมาจางๆ แม้จะเป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความหม่นเศร้า แต่ความหนักอึ้งที่แบกรับอยู่ในใจตลอดมาก็เบาบางลงบ้าง

และเพราะรู้จากกอบกุลว่ากระดูกของกรองทองอยู่ที่วัดนี้ เอมมาลินจึงไปถามสัปเหร่อว่าสถูปที่เก็บอัฐ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ