บทที่ 8 บทที่ 8
“เป็นไงบ้างตาแทน กลับมาเมื่อไหร่” ธนินทักทายบุตรชายของเพื่อนสนิท ซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง
“เพิ่งกลับมาถึงเมื่อวันก่อนนี่เองครับ พอดีคุณพ่อมีของฝากมาให้คุณอา เป็นชาจากทิเบตครับ ผมเลยอาสาเอามาให้ ถือโอกาสแวะมาสวัสดีคุณอากับคุณนงนภาด้วย”
“ขอบใจมากนะแทน ฝากความคิดถึงหาพ่อเราด้วย วันอาทิตย์อาว่าจะชวนไปไดรฟ์กอล์ฟอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ออกรอบด้วยกันนานแล้ว แล้วนี่จะทำงานที่โรงพยาบาลตัวเอง หรือจะทำที่อื่นก่อน”
“คงเป็นโรงพยาบาลตัวเองนั่นแหละครับ ทำที่อื่นพ่อคงไม่ยอมแน่ๆ”
“ดีแล้วละ เป็นอาอาก็คงไม่ยอมเหมือนกัน”
“แล้วนี่น้องเอมไม่อยู่เหรอครับ ได้ข่าวว่ากำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศเหมือนกัน”
การไถ่ถามของแทนไททำให้ธนินแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะตนก็แอบหวังจะให้เอมมาลินได้ลงเอยกับแทนไท ทว่าเอมมาลินกลับไปมีใจปฏิพัทธ์กับกวินภพเด็กหนุ่มที่ไม่มีอะไรเหมาะสมกับลูกสาวของเขาเลย
“อยู่ข้างบนน่ะ ไม่ค่อยสบาย”
“ให้คุณแทนตรวจดูอาการหนูเอมหน่อยไหมคะคุณพี่” นงนภารีบเสนอเพื่อที่ทุกอย่างจะได้เป็นไปตามแผนที่ตัวเองแอบวางไว้ในใจ
“ผมจบด้านจิตแพทย์มา ไม่แน่ใจว่าจะตรวจอาการน้องเอมได้แค่ไหนนะครับ แต่ลองหน่อยก็ได้ครับ จะได้ถือโอกาสทักทายน้องเอมด้วย”
“งั้นเดี๋ยวอาจะให้แม่บ้านไปตามยัยเอมให้นะ”
สิ้นคำของเจ้าของคฤหาสน์ ป้าแก้วก็ถูกใช้ให้ไปตามเอมมาลินลงมาที่ห้องรับแขก ซึ่งครั้งแรกเอมมาลินคิดว่าจะไม่ลงมา ทว่าพอนึกอะไรบางอย่างได้จึงลงมา
“สวัสดีค่ะพี่แทน”
มือเรียวบางยกขึ้นไหว้ พยายามจะคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย แต่ก็ทำได้เพียงแค่ฝืนยิ้มบางๆ เท่านั้น เธอจำแทนไทได้ว่าเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของพ่อ แทนไทมีอัธยาศัยดีกับเธอพอสมควร ทว่าเธอก็ไม่ได้มีใจผูกพันเหมือนกับที่ผูกพันกับพี่อิสร์
“เรียกว่าพี่แทนไม่ได้แล้วนะหนูเอม หนูเอมต้องเรียกว่าพี่หมอ เพราะคุณแทนจบหมอเรียบร้อยแล้ว” นงนภาบอกเสียงระรื่นประดุจดั่งว่าไม่เคยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกับเอมมาลิน ทั้งๆ ที่ที่ผ่านมาเธอพยายามทำทุกวิถีทางให้ลูกสาวตนเป็นลูกรัก และเอมมาลินเป็นลูกชังของคุณธนิน
“ยินดีด้วยนะคะพี่หมอแทน” เอมมาลินคร้านจะขัดจึงเปลี่ยนคำที่ใช้เรียกแทนไท ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
“ได้ข่าวว่าไม่ค่อยสบายเหรอ”
“ค่ะ...” เสียงหวานตอบสั้นๆ เรียบๆ เนือยๆ เช่นเดียวกับสีหน้า
“ไปเดินเล่นกันไหม” จิตแพทย์หนุ่มที่เพิ่งจบมาหมาดๆ ฉลาดพอจะดูออกว่าตอนนี้เอมมาลินอาจจะอยากคุยอะไรบางอย่างกับเขาตามลำพัง ซึ่งเขาก็เดาถูกเพราะเอมมาลินพยักหน้า
“ไปสิคะ”
เมื่อสองหนุ่มสาวเดินตามกันไปยังสวนหย่อมด้านนอก ธนินมองตามโดยไม่ได้ว่าอะไร เขากลับดีใจเสียอีกที่ลูกสาวตนดูจะเปิดรับไมตรีจากแทนไท
ในสวนหย่อมซึ่งจัดอย่างสวยงาม เสริมให้บรรยากาศของคฤหาสน์ดูร่มรื่นเย็นสบาย ทว่าเอมมาลินไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเดินที่นี่แล้วจะสบายใจแต่อย่างใด เท้าเล็กๆ เดินทอดน่องไปบนพื้นหญ้าหนานุ่ม โดยมีจิตแพทย์หนุ่มอย่างแทนไทเดินอยู่ข้างๆ
“พี่ดูว่าเอมไม่ค่อยสบายใจนัก มีอะไรในใจหรือเปล่า หรือว่ากังวลเรื่องไปเรียนต่อต่างประเทศ” แทนไทคาดเดาจากประสบการณ์ของตัวเอง
“ใช่ค่ะ นั่นก็ส่วนหนึ่ง” ส่วนอีกเรื่องหนึ่งเอมมาลินเลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจคนเดียว
“พี่เข้าใจเอมนะ เพราะพี่เคยผ่านความรู้สึกแบบเอมมาแล้ว ตอนนั้นพี่อยากเรียนต่อที่เมืองไทย จะได้เรียนกับเพื่อนๆ แต่พ่อพี่อยากให้ไปเรียนต่อต่างประเทศ เพราะอยากให้พี่ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ เจอเพื่อนใหม่ๆ บรรยากาศใหม่ๆ และได้มุมมองชีวิตใหม่ๆ ซึ่งพี่ไม่เห็นด้วยกับพ่อสักนิด แต่สุดท้ายพี่ก็ต้องไปตามใจพ่อ พอไปแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร มันกลับดีด้วยซ้ำ”
“ถ้าพ่อส่งเอมไปด้วยเหตุผลเดียวกับพ่อพี่หมอก็คงดีสิคะ”
“ถ้าไม่ใช่ด้วยเหตุผลเดียวกับพ่อพี่ แล้วเพราะอะไร”
“ช่างมันเถอะค่ะ เอมก็พูดไปเรื่อยเปื่อย ถึงยังไงก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” น้ำเสียงกับแววตาหม่นเศร้าลงอย่างควบคุมไม่ได้ แทนไทจึงเดินอ้อมมาข้างหน้า มองสาวน้อยด้วยสายตาพินิจ และเป็นไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน
“มีอะไรอยากระบาย หรืออยากให้พี่ช่วยมั้ย”
“ช่วยพาเอมออกไปข้างนอกได้มั้ยคะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” แทนไทรับปากอย่างรวดเร็ว เมื่อน้ำเสียงยามที่พูดออกมานั้นเหมือนจะเจือไว้ด้วยการอ้อนวอนนิดๆ
แทนไทกลับเข้าไปขออนุญาตธนิน เรื่องที่จะพาเอมมาลินออกไปข้างนอก ซึ่งพอธนินเอ่ยปากอนุญาต เอมมาลินก็กลั้นความดีใจเอาไว้แทบไม่อยู่ เพราะในที่สุดเธอก็มีอิสรภาพอีกครั้ง โดยไม่ต้องทำให้ป้าแก้วหรือใครเดือดร้อน เธอตั้งใจว่าจะให้แทนไทพาออกไปข้างนอก แล้วใช้โอกาสนี้หนีไปหาน้าสาวอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก
ร่างบางกลับขึ้นห้องตัวเองแล้วหยิบเอากระเป๋าสะพายข้าง โดยไม่มีโทรศัพท์มือถือ เพราะถูกนงนภายึดไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่นั่นไม่เป็นไร...เพราะเธอจำเบอร์มือถือของพี่อิสร์ได้ขึ้นใจ
ก่อนจะขึ้นรถของแทนไท ร่างบางหันมามองบ้านหลังใหญ่เป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาหม่นเศร้า เพราะนับจากนี้ไปเธอคงไม่มีโอกาสได้กลับมาบ้านหลังนี้อีกแล้ว พ่อคงตัดขาดลูกที่ไม่รักดีอย่างเธอ และอยู่กับครอบครัวใหม่ของพ่ออย่างมีความสุข หลังจากไม่มีเธอ...
