♥ บทที่ 2 ♥
แอชเชอร์ เบนเน็ตต์
ห้าปีแล้วนับตั้งแต่ผมมาถึงเอลิเซีย ประเทศเล็กๆ ที่กลายเป็นบ้านของผม—แม้ว่าในตอนแรกจะไม่รู้สึกเช่นนั้นเลยก็ตาม ตอนที่นิคกับผมมาถึงที่นี่ เราไม่รู้จักใครเลยและแทบจะพูดภาษากันไม่ได้ แต่ละวันคือการดิ้นรนหางาน ทำความเข้าใจป้ายบอกทาง และพยายามไม่ให้หลงทางในเมืองที่ไม่แยแสปัญหาของเรา แต่ก็เหมือนกับทุกอย่างในชีวิต ในที่สุดทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง
นิคกับผมเจอที่ทางของตัวเองที่นี่ แม้ว่าความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่ผมทิ้งไว้ข้างหลังจะยังคงเจ็บปวด แต่เอลิเซียก็มอบโอกาสให้ผมได้เริ่มต้นใหม่ คาสเตลลาโน ซิตี้ สวยงามในแบบของมัน และตอนนี้ผมก็มองเห็นมันได้อย่างชัดเจนในที่สุด
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมออกเดตกับคนสองสามคน ผมไม่เคยหลอกตัวเองด้วยคำสัญญาเรื่องความรักหรือความสัมพันธ์ที่ยั่งยืน บางทีผมอาจจะไม่มีวันพร้อมสำหรับเรื่องนั้น ผมแค่สนุกกับค่ำคืนหนึ่ง และวันรุ่งขึ้นก็ก้าวต่อไป ชีวิตของผมวนเวียนอยู่กับงาน บ้าน และบางครั้งคราวก็มีเซ็กซ์แบบไม่ผูกมัดในตอนกลางคืน
เราแชร์อพาร์ตเมนต์กันอยู่ มันไม่ใช่ห้องที่แพงที่สุด แต่ก็มีความหรูหราเล็กน้อยที่ยังทำให้ผมประหลาดใจได้เสมอ พื้นไม้ขัดมัน หน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดรับแสงแดดได้เต็มที่ ทุกอย่างดูดีมีรสนิยม เมืองนี้ได้รับการดูแลอย่างดี และผมปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกขอบคุณที่ได้เจอสถานที่แบบนี้
แน่นอนว่าคาสเตลลาโน ซิตี้ ก็มีข่าวลือด้านมืดของมัน ผู้คนพูดถึงผู้นำคนหนึ่งที่ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง—ชายผู้โหดเหี้ยมและอันตราย ตามเสียงกระซิบที่เล่าลือกัน การเดินคนเดียวตอนกลางคืนอาจหมายถึงการถูกลักพาตัวและชะตากรรมที่ไม่แน่นอนในงานประมูลลับบางแห่ง ตอนแรกนิคกับผมเชื่อทุกคำพูด เราเป็นคนมาใหม่ และความกลัวก็ทำให้เราระมัดระวังตัว แต่หลังจากห้าปีผ่านไป เราก็ไม่เคยเห็นอะไรกับตาตัวเองเลย
ผมใช้เวลาในแต่ละวันทำงานที่ไดเนอร์ ส่วนนิคทำงานที่เทคโนวา โซลูชันส์ บริษัทเทคโนโลยีในตำแหน่งนักวิเคราะห์ระบบ เขารักในสิ่งที่ทำ และความทุ่มเทให้กับงานของเขาก็น่าชื่นชม เราคอยสนับสนุนกันและกันเสมอมา และการเป็นคู่หู่นี่เองที่เป็นรากฐานของชีวิตเราที่นี่
6:30 น. – ไดเนอร์ – คาสเตลลาโน ซิตี้
วันศุกร์
ในห้องพักพนักงาน ผมสวมเครื่องแบบเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันทำงานอีกวัน ที่นี่ไม่ใช่แค่ไดเนอร์ธรรมดาๆ แต่เป็นหนึ่งในร้านที่โด่งดังที่สุดในเมือง มีลูกค้าแน่นร้านตลอดเวลา ความวุ่นวายไม่เคยหยุดนิ่ง และผมก็ชอบแบบนั้น การทำให้ตัวเองยุ่งอยู่เสมอช่วยไม่ให้จิตใจของผมฟุ้งซ่านไปถึงเรื่องราวที่ผมอยากจะลืม
ผมใช้เวลาครู่หนึ่งมองตัวเองในกระจก ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องกลับมา แฝงแววจริงจังที่บางครั้งก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ ผมสีเทาที่เพิ่งย้อมมาใหม่ตัดกับผิวสีแทนของผม ผมชอบลุคนี้ ผมเลือกมันด้วยตัวเอง—เพื่อแสดงออกถึงการควบคุมชีวิตตัวเองที่ผมมีในตอนนี้
ด้วยความสูงห้าฟุตห้านิ้ว ผมมักจะเป็นคนที่เตี้ยที่สุดในกลุ่มเพื่อน แต่มันก็ไม่เคยทำให้ผมเดือดร้อนใจ ร่างกายของผมที่เคยผอมแห้งก็เริ่มมีมัดกล้ามชัดเจนขึ้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา งานที่ต้องใช้แรงกายอย่างหนักตอนมาถึงที่นี่ใหม่ๆ ช่วยสร้างกล้ามเนื้อ ทำให้ผมดูแข็งแรงขึ้น ผมเปลี่ยนจากเด็กหนุ่มที่ไม่มั่นใจในตัวเองมาเป็นผู้ชายที่เข้าใจคุณค่าของตัวเอง
ผมจัดเสื้อเชิ้ตให้เข้าที่ สูดหายใจเข้าลึกๆ ได้เวลาเผชิญหน้ากับวันใหม่อีกวันแล้ว
ประตูห้องพักพนักงานเปิดออก พร้อมกับเพื่อนร่วมงานที่เริ่มทยอยกันเข้ามา เลียม ซึ่งมักจะมาถึงเป็นคนแรกเสมอ เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
"เฮ้ แอชเชอร์! พร้อมสำหรับวันอันแสนวุ่นวายอีกวันรึยัง" เขาหัวเราะ
"อย่างกับว่าเรามีทางเลือกงั้นแหละ เนอะ" ผมตอบกลับพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
โซเฟียกับแจ็คเดินตามเข้ามาติดๆ ทั้งคู่กำลังถกเถียงเรื่องรายการทีวีบางอย่างกันอย่างออกรส
"นายต้องดูเรื่องนี้นะ แอชเชอร์! มันสุดยอดมาก!" แจ็คพูดอย่างกระตือรือร้น
"ถ้ามันดีเท่าเรื่องล่าสุดที่นายแนะนำล่ะก็ ฉันว่าฉันขอผ่านดีกว่า" ผมตอบ พลางนึกถึงประสบการณ์อันเลวร้ายครั้งนั้น
"เฮ้! เรื่องนั้นมันก็มีเสน่ห์ในแบบของมันนะ!" เขาเถียงพลางหัวเราะ
โซเฟียเก็บกระเป๋าเข้าล็อกเกอร์
"ไหนๆ ก็วันศุกร์แล้ว เลิกงานแล้วไปคลับกันไหม" เธอเสนออย่างตื่นเต้น
"เอาสิ! ไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ" เลียมเห็นด้วย
"ฉันไปด้วย" แจ็คตอบทันที
ทุกคนหันมามองผม รอคำตอบ ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้ออกไปเที่ยวนานหลายเดือนแล้ว การชวนนิคไปด้วยน่าจะเป็นความคิดที่ดี
"ทำไมจะไม่ล่ะ เดี๋ยวชวนนิคไปด้วย เขาน่าจะชอบ" ผมพูด แล้วทุกคนก็ส่งเสียงเฮ
แน่นอนว่านิคดีใจมากที่จะได้ไปคลับกับผม พอผมบอกข่าว เขาก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล
ตกกลางคืน นิคกับผมแต่งตัวกันแล้วขึ้นแท็กซี่ไปที่คลับ
ขณะที่รถเริ่มเคลื่อนตัว ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกถึงความคาดหวังที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น
ค่ำคืนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น—และผมไม่รู้เลยว่ามันกำลังจะเปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล
