บทที่ 4 ตอนที่4.ไม่มีที่ไป
ณชามองภาพเบื้องหน้า ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เพราะไม่มีที่ไปหญิงสาวจึงกลับมาที่นี่ ที่ที่ครั้งหนึ่งเธอพยายามหนีมัน เพิงสังกะสีจะพังแหล่มิพังแหล่แห่งนี้ คือที่ที่เธอเคยรังเกียจ ความจนทำให้เธอไม่เหมือนคนอื่น ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน ทุกคนพากันรังเกียจเธอ หลายครั้งที่ถามแม่ว่า ทำไมแม่ไม่มีเงิน มีบ้านสวย ๆ มีรถขับเหมือนแม่คนอื่น ๆ แต่แม่ก็ไม่ตอบคำถามและเลือกที่จะเดินหนี และนั่นคือจุดเริ่มต้น ที่ทำให้เธอออกไปหาชีวิตใหม่ ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ไม่ต้องทนกับความยากลำบาก
ณชาออกจากบ้านตั้งแต่เรียนจบชั้นประถมศึกษา ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยงาม บวกกับร่างกายที่โตเกินกว่าเด็กวัยเดียวกัน ทำให้เธอหางานทำได้ไม่ยาก งานที่ทำส่วนใหญ่คืองานร้านเหล้า ที่นั่นทำให้เธอได้เจอกับเติมเต็ม และชีวิตที่เปลี่ยนไป
“นัด! ใช่นัดหรือเปล่า” เสียงที่ดังออกมาจากบ้าน ปลุกหญิงสาวออกจากภวังค์ความคิด มือบางยกขึ้นประนมไหว้ เมื่อคนที่เรียกชื่อเธอเดินออกมา ตรงจุดที่เธอยืนอยู่
“นัด! นัด จริง ๆ ด้วย” มานิตย์ตรงเข้าสวมกอดลูกสาว พร้อมกับร้องไห้ออกมา ณชาไม่รู้ว่าแม่ร้องไห้เพราะอะไร แต่สิ่งที่เธอสัมผัสได้จากอ้อมกอดของแม่ก็คือ ความรักและความห่วงใย
“แม่...นัดขอโทษ” เธอออกจากบ้านไปโดยที่ไม่ลาแม่สักคำ วันนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมแม่ไม่ตอบคำถามของเธอ แม่ไม่ได้อยากจน แต่เพราะแม่ไม่มีต้นทุนชีวิตเหมือนกับคนอื่น ๆ สิ่งที่แม่ทำได้ก็คือใช้แรงกายแลกเงิน และแม่ก็ทำดีที่สุดแล้ว
“ไม่ต้องพูดอะไรนะ เข้าบ้านก่อน แดดร้อนเดี๋ยวไม่สบาย” มานิตย์โอบไหล่ลูกสาวแล้วประคองลูกเข้าบ้าน ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดกับร่างกายของลูก ทำให้เธอรู้แล้วว่าทำไมลูกถึงกลับมา ณชาสะอื้นไห้เมื่อได้ยินประโยคนี้ของแม่ แม่กลัวเธอจะไม่สบายเพราะตากแดดนาน ทั้ง ๆ ที่แม่ทำงานกลางแดดทุกวัน ตอนนั้นอะไรบังตาเธออยู่นะ ถึงได้มองข้ามความรัก ความห่วงใยที่แม่มีให้เธอ
“นั่งตรงนี้ก่อน รอแป๊บเดี๋ยวแม่เอาน้ำมาให้ เมื่อเช้ารถน้ำแข็งไม่มา เลยไม่มีน้ำเย็นกิน เดี๋ยวแม่ออกไปซื้อน้ำแข็งให้นะ รอแป๊บเดียวลูก”
“แม่...นัดท้อง” ณชาเลือกที่จะบอกให้แม่รู้ในทันที ถ้าแม่ให้อยู่เธอก็อยู่ ถ้าแม่รังเกียจที่เธอท้องจะได้พาลูกไปหาที่อยู่ใหม่
“แม่ไปซื้อน้ำแข็งก่อนนะ อากาศร้อน กินน้ำเย็น ๆ คนตัวเล็กจะได้สดชื่น” มานิตย์ยกมือปิดปาก ก่อนจะเดินออกไป
“แม่...แม่ไม่ต้องทำอะไรให้นัดแล้ว แม่จะตบจะตีนัดก็ได้ นัดขอโทษ” ณชาวิ่งมากอดแม่จากทางด้านหลัง แม่คงเสียใจมาก ที่รู้ว่าเธอท้อง
“นัด...นัดอย่าขอโทษแม่อีกเลย นัดไม่ผิด แม่ต่างหากที่ผิด แม่รวยเหมือนคนอื่นไม่ได้ แม่ทำให้นัดสบายเหมือนลูกบ้านอื่นไม่ได้ แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษนัด”
“แม่...”
“แม่จบแค่ป.4 แม่ไม่รู้ว่าคนจบป.4 ต้องทำงานอะไรถึงจะรวย แม่ทำเป็นแค่งานก่อสร้าง แม่ขอโทษนะที่ทำให้นัดไม่เหมือนคนอื่น แม่อยากให้นัดสบายนะ แต่แม่ไม่มีปัญญา แม่ขอโทษ”
“แม่ นัดขอโทษ นัดผิดเอง นัดมันโง่ โง่ที่ให้วัตถุมาบังตา จนมองไม่เห็นความรักและความหวังดีของแม่ แม่ให้อภัยนัดด้วยนะ ต่อไปนี้นัดจะดูแลแม่เอง นัดจะไม่ให้แม่ต้องลำบากอีก ขอโทษนะแม่” ที่ผ่านมาเธอเอาชีวิตไปผูกไว้กับสิ่งยั่วยุและวัตถุภายนอก จนมองไม่เห็นความรักของแม่ ต่อไปนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ จะดูแลแม่และลูกให้ดีที่สุด ให้คุ้มค่ากับความรักที่แม่มีให้เธอตลอดมา
‘เป็นแค่ลูกกรรมกร แต่อยากเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ไม่เจียมตัวเลยนะ’
‘เฮ้ย! พวกเราสาวไซต์ก่อสร้างมาแล้ว’
‘อี๋! สกปรก’
เธอให้ค่ากับคำพูดเหล่านั้นมากเกินไป จนทำให้ลืมไปว่า เพราะกรรมกรคนนี้ไม่ใช่เหรอ คือถึงได้เกิดมาบนโลกใบนี้
“เริ่มต้นใหม่นะนัด แม่จะอยู่ข้าง ๆ แม่จะไม่ทิ้งนัดไปไหน อยู่กับแม่นะ”
ณชาไม่พูดอะไรมีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลลงมาเป็นสาย ลูกทิ้งแม่ได้ แต่แม่ทิ้งลูกไม่ได้ รู้ความหมายของคำพูดนี้ ก็วันนี้นี่เอง วันที่ได้กลับมาซบอกแม่อีกครั้ง
ขอบคุณเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งความสุขและความทุกข์ โดยเฉพาะความทุกข์ เพราะถ้าเธอไม่ทุกข์ เธอคงไม่กลับมา เพิงสังกะสีแห่งนี้คือที่ที่เธอกับลูกจะมีความสุขที่สุด มีเธอจะต้องเติบโตมาอย่างสวยงาม
‘มีเธอ’ ชื่อนี้คือชื่อที่เธอจะตั้งให้ลูก ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร หัวใจของเธอจะ ‘มีเธอ’ ตลอดไป
