บทที่ 3

ออเรเลียไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของเบ็ตตี้ แต่กลับถามว่า “เบ็ตตี้ ใครอยู่ข้างนอกน่ะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ก็แค่พวกต้มตุ๋นบางคน” เบ็ตตี้ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

ทันใดนั้น ออเรเลียก็ได้ยินเสียงผู้ชายตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวมาจากข้างนอก “ออเรเลีย นังตัวดี! แกคิดว่าตัวเองวิเศษนักหรือไงแค่เพราะแต่งงานเข้าตระกูลไฮล์บรอนน์! เปิดประตูนะ! ฉันเป็นพ่อแก!”

เบ็ตตี้จำเสียงนั้นไม่ได้ แต่ออเรเลียจำได้ นั่นคือนอร์แมน ทอมป์สัน ชายผู้ทรมานเธอกับเฮเลน เซโมนา แม่ของเธอ มานานกว่าสิบปี โชคดีที่ออเรเลียไม่ได้เจอนอร์แมนมาสิบกว่าปีแล้ว

เมื่อก่อนออเรเลียเคยมีครอบครัวที่มีความสุข นอร์แมน พ่อของเธอ ทำธุรกิจบริษัทมหาชน มันไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่มันก็ทำให้พวกเขามีชีวิตที่สุขสบายและมั่งคั่ง

แต่แล้ว เหมือนกับผู้ชายหลายคนที่ร่ำรวยขึ้นมา เขาก็เริ่มนอกใจ ตอนที่ออเรเลียเรียนอยู่มัธยมต้น เฮเลนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ก่อนที่เธอจะถูกฝังเสียอีก นอร์แมนก็พาเมียน้อยกับลูกนอกสมรสของพวกเขาเข้ามาอยู่ในบ้าน ลูกสาวคนนั้นคือเชลซี ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไมเชลซีกับออเรเลียถึงหน้าตาคล้ายกันมาก

เมื่อได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของนอร์แมนอยู่ข้างนอก ออเรเลียก็แค่นยิ้ม ‘ทีแรกก็มาเรีย ลูวิน แม่ของเชลซี ที่ทำลายชีวิตแต่งงานของพ่อแม่ฉัน ตอนนี้เชลซีก็พยายามจะทำลายชีวิตแต่งงานของฉันอีก สองคนนี้มีความสามารถพิเศษในการเป็นมือที่สามจริงๆ’

แม้จะมีพ่อที่แย่ขนาดนั้น ออเรเลียก็โชคดีที่มีคุณย่าที่รักเธอ เอมิเลีย มาร์ติเนซ เอมิเลียทนเชลซีกับมาเรียไม่ได้ คิดว่าพวกเธอเป็นรอยด่างพร้อยของตระกูลทอมป์สัน เธอคิดว่านอร์แมนตาบอดเกินกว่าจะมองเห็นเล่ห์เหลี่ยมของพวกหล่อน

ดังนั้น เอมิเลียจึงพาออเรเลียจากไป ท่านเคยบอกว่าจะไม่กลับไปตราบใดที่เชลซีกับมาเรียยังอยู่ที่นั่น และท่านก็รักษาสัญญา ดูเหมือนนอร์แมนจะไม่สนใจเลย

หลังจากเอมิเลียพาออเรเลียไปแล้ว นอร์แมนก็ไม่เคยโทรหาหรือมาเยี่ยมเลย แม้กระทั่งตอนที่เอมิเลียกำลังจะตาย เขาก็ไม่มาดูใจท่านเป็นครั้งสุดท้าย

ออเรเลียรู้ว่านอร์แมนพยายามจะบังคับให้เอมิเลียยกหุ้น 10% ที่ท่านมีในทอมป์สันกรุ๊ปให้ โชคดีที่เอมิเลียยังคงเฉียบแหลมจนถึงที่สุดและไม่เคยคืนหุ้นเหล่านั้นให้นอร์แมนเลย

เอมิเลียกับรีดเป็นเพื่อนเก่ากัน เมื่อรีดรู้ว่าออเรเลียไม่มีใครให้พึ่งพา เขาก็จึงจัดการให้ทาเนียลแต่งงานกับเธอ โดยต้องการมอบครอบครัวให้คอยดูแลเธอ

ทาเนียลแต่งงานกับออเรเลีย มอบครอบครัวให้เธอ แต่เขาไม่เคยให้หัวใจเธอเลย ออเรเลียเคยเสียใจมากกับเรื่องนี้ แต่เมื่อเธอมองใบหย่าที่เซ็นแล้วในมือ เธอก็คิดว่า ‘ทาเนียลเป็นฝ่ายต้องการจะไปก่อน เพราะฉะนั้นอย่ามาโทษฉันเลย ฉันเองก็ไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้วเหมือนกัน’

เสียงทุบประตูดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับจะทำให้บ้านทั้งหลังสั่นสะเทือน นอร์แมนยังคงอยู่ข้างนอก ทุบประตูอย่างสุดแรง

“ออเรเลีย เปิดประตูให้ฉัน!” เสียงทุบประตูของนอร์แมนเต็มไปด้วยความโกรธและความขุ่นเคือง ราวกับว่าเขากำลังพยายามระบายอารมณ์ที่อัดอั้นตันใจทั้งหมดออกมา

ข้างใน ออเรเลียรู้สึกหัวใจบีบรัด เสียงดังและความคิดถึงใบหน้าละโมบของนอร์แมนทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้ เธอรีบวิ่งไปห้องน้ำและอาเจียนออกมา

เบ็ตตี้ตามเธอไป ด้วยความเป็นห่วงว่าออเรเลียอาจจะกินอะไรผิดสำแดงเข้าไป แต่เธอก็ซื้อวัตถุดิบที่สดใหม่ที่สุดเสมอ และฝีมือทำอาหารของเธอก็ดี “คุณนายไฮล์บรอนน์คะ คุณท้องหรือเปล่าคะ” เบ็ตตี้ถามอย่างระมัดระวัง

“ไม่หรอก ฉันเพิ่งหมดประจำเดือนไปเอง แค่คิดถึงคนข้างนอกนั่นก็ทำให้ฉันคลื่นไส้แล้ว” ออเรเลียตอบ

เบ็ตตี้เบิกตากว้าง “คุณรู้จักพวกเขาเหรอคะ”

“แน่นอนสิ นั่นพ่อของฉันเอง” ออเรเลียพูดเสียงอ่อนแรงจากในห้องน้ำ

เสียงตะโกนและเสียงทุบประตูของนอร์แมนสร้างบรรยากาศที่น่าอึดอัด เติมเต็มพื้นที่ด้วยความตึงเครียด

“ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนั้น! อย่าซ่อนตัว!” นอร์แมนตะโกน เหมือนกับตอนที่เขาไล่เธอกับเอมิเลียออกจากบ้าน

ครู่หนึ่ง นอร์แมนดูเหมือนจะเหนื่อยลง จากนั้น เสียงอีกเสียงหนึ่งซึ่งทำให้ออเรเลียเจ็บปวดใจก็ดังขึ้น “ออเรเลีย เปิดประตูเถอะ ฉันเป็นแม่เลี้ยงของหนูนะ แม่รู้ว่าหนูไม่อยากยอมรับแม่ แต่แม่ก็เพิกเฉยต่อหนูไม่ได้”

นั่นคือมาเรีย แม่ของเชลซี เมียน้อยผู้ทำลายครอบครัวของออเรเลีย เมื่อได้ยินเสียงของหล่อน ออเรเลียก็โกรธจัดทันที ‘นอร์แมนคิดอะไรอยู่ ถึงได้พาเมียน้อยมาหาฉันถึงที่นี่!’

“ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกคุณ!” เสียงของออเรเลียยังคงอ่อนแรงจากการอาเจียน เธอยืนอยู่หลังประตู ฟังนอร์แมนกับมาเรียพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอเปิด แต่ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร ออเรเลียก็ไม่เปิดประตูหรือตอบโต้

พวกเขายังคงพูดย้ำถึงสิ่งที่เรียกว่าความรักที่มีต่อออเรเลียและความหวังที่จะกลับมาสานสัมพันธ์กับเธอ นอร์แมนถึงกับแสดงความอาลัยอาวรณ์ถึงเอมิเลียอยู่บ้าง

แน่นอน ออเรเลียไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้นเลยสักคำ “พูดพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็ไปให้พ้นได้แล้ว”

“ฉันเป็นพ่อแกนะ แกกล้าดียังไงมาไล่ฉัน!” ความโกรธที่นอร์แมนเก็บกดมานานปะทุออกมาในที่สุด

มาเรียซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ดึงแขนเสื้อเขา เป็นสัญญาณไม่ให้เขาโกรธ หล่อนหยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า มันไม่ได้มีค่ามากนัก แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นของเก่าที่เก็บรักษาไว้อย่างดี

มาเรียชูสร้อยข้อมือขึ้นไปที่ตาแมว “ออเรเลีย อย่าโกรธพ่อของหนูเลยนะ พวกเรามาที่นี่เพื่อจะให้ของบางอย่างกับหนู หนูจำสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้ไหม”

‘นั่นมันของที่เฮเลนทิ้งไว้ มาเรียกล้าดียังไงมาแตะต้องมัน’ ออเรเลียคิด แล้วเธอก็พูดว่า “อยากจะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ”

นอร์แมนทำท่าเหมือนอยากจะโกรธอีกครั้ง แต่มาเรียส่ายหน้าให้เขา เป็นสัญญาณให้เขาสงบสติอารมณ์ นอร์แมนจึงเงียบลง

เมื่อมองผ่านตาแมวเห็นดังนั้น ออเรเลียก็รู้สึกประชดประชันอย่างสุดซึ้ง พวกเขาสมควรอยู่ด้วยกันตลอดไปจริงๆ ความผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดและครั้งเดียวในชีวิตของเฮเลนคือการแต่งงานกับนอร์แมน ถ้าไม่มีเขา เฮเลนคงจะมีความสุขมากกว่านี้มาก!

“ออเรเลีย หนูต้องให้พวกเราเข้าไปข้างในสิ พวกเราถึงจะให้สร้อยข้อมือหนูได้ ใช่ไหมจ๊ะ” มาเรียพูด

“ก็ได้” ออเรเลียตอบ