บทที่ 334 ของขวัญประชุม

โดโรธีซบอยู่ในอ้อมแขนของออเรเลียครู่หนึ่ง ทำใจให้สงบลงก่อนจะกวาดตามองห้องโถงผู้โดยสารขาเข้า ซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนก้าวเข้ามาในดินแดนมหัศจรรย์แห่งฤดูหนาว

เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มาที่นี่กับโจ มันไม่ได้สวยงามขนาดนี้

โดโรธียิ้มจนตาหยี “แม่คะ อิมเพริกสวยจังเลยค่ะ สวยกว่าคอรัลเบย์อีก ทำไมเราไม่อยู่ท...