บทที่ 4
ออเรเลียเอือมระอานอร์แมนกับมาเรียเต็มทนแล้ว เธอเห็นเพื่อนบ้านแอบชะโงกมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องวุ่นวาย นี่คือบลูมวิลล่า และเธอไม่อยากสร้างเรื่องอื้อฉาว เธอจึงเปิดประตู
ออเรเลียไม่แม้แต่จะชายตามองคนทั้งสอง เธอเดินตรงไปที่โซฟาแล้วทรุดตัวลงนั่ง ไม่สนใจจะทักทายตามมารยาทใดๆ
เบ็ตตี้ซึ่งก็ทนสองคนนั่นไม่ไหวเหมือนกัน ไม่ได้แม้แต่จะเสิร์ฟน้ำให้ เธอยืนอยู่ใกล้ออเรเลีย เตรียมพร้อมจะปกป้องหากจำเป็น
นอร์แมนกับมาเรียไม่สนใจท่าทีเย็นชาของเบ็ตตี้ พวกเขานั่งลงบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ สายตากวาดมองไปรอบห้อง ประเมินมูลค่าของทุกสิ่งในใจ
ตระกูลไฮล์บรอนน์ซึ่งมีรากฐานเก่าแก่มั่นคงนั้นแตกต่างจากตระกูลทอมป์สันที่เพิ่งจะตั้งตัวได้อย่างสิ้นเชิง แม้แต่ของตกแต่งที่ดูเรียบง่ายที่สุดของพวกเขาก็ยังมีมูลค่ามหาศาล
“มีธุระอะไรก็ว่ามา” ออเรเลียถามด้วยน้ำเสียงรำคาญอย่างเห็นได้ชัด
นอร์แมนกับมาเรียยังคงเงียบ เพียงแต่ส่งสายตาให้เบ็ตตี้เป็นเชิงว่าให้เธอออกไปเสีย ไม่ต้องอยู่ฟัง
ในบ้านหลังนี้ เบ็ตตี้รับคำสั่งจากนาธาเนียลและออเรเลียเท่านั้น ถ้านอร์แมนกับมาเรียเป็นพ่อแม่ที่ดีกว่านี้ เบ็ตตี้ก็อาจจะแสดงความเคารพให้บ้าง แต่พวกเขาไม่ใช่ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดจะปล่อยให้ออเรเลียอยู่ตามลำพังกับคนทั้งสอง
ออเรเลียไม่ได้ว่าอะไร เบ็ตตี้จึงยืนอยู่ที่เดิม แกล้งทำเป็นไม่เห็นสายตาที่พวกเขาส่งมา ออเรเลียยิ้มเยาะในใจ พลางคิดว่า ‘ฉันไม่เคยรู้สึกว่าได้รับการปกป้องจากนอร์แมนเลย แต่กับเบ็ตตี้ ฉันรู้สึกได้’
“เบ็ตตี้ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรับมือเองได้” ออเรเลียพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน อบอุ่นและปลอบประโลมใจ แม้แต่เบ็ตตี้เองก็ยังตะลึงไปชั่วขณะ สงสัยว่าทำไมลูกสาวที่ดีเช่นนี้ถึงไม่เป็นที่รักของนอร์แมนและมาเรีย
หลังจากเบ็ตตี้ออกไป ทั้งสามคนก็หุบรอยยิ้มเสแสร้งลงทันที เปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา “เอาสร้อยข้อมือมาให้ฉัน” ออเรเลียสั่ง
“ออเรเลีย อย่าใจร้อนสิลูก แม่จะให้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ รออีกหน่อยนะ” มาเรียตอบ
ออเรเลียรู้ดีว่าพวกเขาไม่ได้ใจดีอะไรขนาดนั้น “บอกมาเลยดีกว่าว่าพวกคุณต้องการอะไร”
“ที่จริงแล้ว มันก็เพื่อตัวลูกเองนั่นแหละ...” มาเรียเริ่มพูด แต่ออเรเลียโบกมือตัดบท “ไม่ต้องสาธยายหรอกค่ะ พูดมาเลย”
“นี่แกพูดจากับผู้ใหญ่แบบนี้เหรอ? เขาเป็นแม่เลี้ยงของแกนะ ไม่เรียกแม่ก็เรื่องหนึ่ง แต่พูดจาแบบนี้—แกมีมารยาทบ้างไหม!” นอร์แมนตะคอก
ออเรเลียเลิกคิ้ว “มารยาทเหรอคะ? พอดีฉันไม่มีพ่อคอยสั่งสอนน่ะค่ะ”
นอร์แมนอึ้งไปกับความตรงไปตรงมาของเธอจนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ เมื่อเห็นว่าออเรเลียไม่ยอมอ่อนข้อให้ มาเรียจึงเลิกเสแสร้งและเข้าประเด็นทันที “ถ้าแกหย่ากับนาธาเนียล แล้วคืนตำแหน่งคุณนายไฮล์บรอนน์ให้เชลซี ฉันจะคืนสร้อยข้อมือให้แก”
เมื่อได้ยินดังนั้น ออเรเลียก็อดไม่ได้ที่จะสวนกลับไปว่า “สร้อยข้อมือเส้นนั้นเป็นของแม่ฉัน การที่คุณจะคืนให้ฉันมันก็แค่การคืนของให้เจ้าของ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาพูดจาเหมือนตัวเองมีบุญคุณนักหนา?”
นอร์แมนกับมาเรียคิดว่าการเอาสร้อยข้อมือมาเป็นข้อต่อรองจะทำให้พวกเขาได้ในสิ่งที่ต้องการ แต่ไม่คิดว่าออเรเลียจะแข็งกร้าวได้ถึงเพียงนี้ ในความคิดของนอร์แมน ออเรเลียยังคงเป็นเด็กมัธยมต้นที่เงียบขรึมและถูกทำให้อับอายคนเดิม
“เอาล่ะๆ แม่ขอโทษ ออเรเลีย แม่พูดผิดไปเอง” มาเรียพูดซ้ำ “แค่แกยอมคืนตำแหน่งคุณนายไฮล์บรอนน์ให้เชลซี แม่ก็จะคืนสร้อยข้อมือให้แก ตกลงไหม?”
ออเรเลียยิ้มเยาะ “น่าสนใจดีนี่คะ ที่ว่าคืนตำแหน่งคุณนายไฮล์บรอนน์ให้เชลซีนี่หมายความว่ายังไงเหรอคะ? ตำแหน่งนี้เคยเป็นของเธอมาก่อนหรือ? ฉันไม่เคยได้ยินเลยนะว่าเชลซีเคยแต่งงานมาก่อน หรือว่านี่จะเป็นการแต่งงานครั้งที่สองของเธอ?”
“หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้วนะ! ลูกสาวฉันยังไม่เคยคบหากับใครเลยด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการแต่งงานครั้งที่สอง” มาเรียพูดอย่างร้อนรน เธอยังต้องการให้เชลซีได้แต่งงานเข้าตระกูลไฮล์บรอนน์ และไม่อาจปล่อยให้ออเรเลียทำลายชื่อเสียงของเชลซีได้
ออเรเลียรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นรู้สึกผิด “อ๋อ ขอโทษค่ะ ไม่ใช่แต่งงานครั้งที่สอง แต่เป็นเมียน้อยสินะคะ”
มาเรียเกลียดที่สุดที่ถูกเรียกว่าเมียน้อย เพราะตัวเธอเองก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ “คุณมาเรียคะ ฉันพูดถึงเชลซี ไม่ได้พูดถึงคุณสักหน่อย ทำไมคุณต้องร้อนตัวด้วยล่ะคะ?” ออเรเลียถาม
“พูดถึงลูกสาวฉันก็ไม่ได้เหมือนกัน!” มาเรียตวาดกลับ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ? หรือเพราะว่าคุณกำลังร้อนตัว?” ออเรเลียถาม
“ออเรเลีย พอได้แล้วกับเรื่องไร้สาระพวกนี้! ฉันมีคำถามเดียวจะถามเธอ เธอจะหย่ากับนาธาเนียลไหม?”
“ได้สิ” ออเรเลียตอบตกลงอย่างง่ายดาย ทำเอานอร์แมนกับมาเรียตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าเธอจะยอมง่ายๆ แบบนี้
ออเรเลียไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว อย่างไรเสียนาธาเนียลก็เป็นคนขอหย่ากับเธอเอง ในเมื่อมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอก็ควรจะได้อะไรตอบแทนจากนอร์แมนกับมาเรียบ้าง “ฉันตกลงหย่า แล้วพวกคุณจะให้อะไรเป็นค่าตอบแทนล่ะคะ?”
นอร์แมนรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันที “ก็เราบอกแล้วไงว่าจะให้สร้อยข้อมือแก”
“แค่สร้อยข้อมือเส้นเดียวแลกกับตำแหน่งคุณนายไฮล์บรอนน์เนี่ยนะคะ? ตำแหน่งนี้มันราคาถูกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ออเรเลียพูด
“แล้วแกต้องการอะไรล่ะ?” นอร์แมนถาม เขารู้ดีว่าคงไม่มีใครยอมหย่าเพียงเพื่อสร้อยข้อมือเส้นเดียว
“ฉันต้องการเลควิลล่า” ออเรเลียพูดอย่างจริงจัง
“อะไรนะ? ไม่มีทาง! วิลล่านั่นเป็นของเชลซีไปแล้ว จะยกให้แกได้ยังไง! มันเป็นสมบัติของเชลซีนะ!” มาเรียโพล่งขึ้น
“สมบัติของเชลซีเหรอคะ? แน่ใจหรือ? นั่นมันเป็นสมบัติของแม่ฉัน ทำไมมันถึงต้องตกเป็นของเธอล่ะ?” ออเรเลียถาม
เลควิลล่าตกเป็นของพวกเขานานจนแม้แต่มาเรียเองก็ลืมไปแล้วว่าเดิมทีมันเป็นสมบัติของเฮเลน ดังนั้นเมื่อออเรเลียพูดขึ้นมา มาเรียจึงมีท่าทีร้อนรนขึ้นมา แต่วิลล่าหลังนั้นมีมูลค่าสูงมาก ทั้งนอร์แมนและมาเรียไม่มีทางยอมคืนให้ออเรเลียแน่
“ถ้าพวกคุณไม่ตกลง ฉันก็จะไม่หย่ากับนาธาเนียล ตราบใดที่ฉันยังเป็นคุณนายไฮล์บรอนน์อยู่ วิลล่าอย่างเลควิลล่าอีกกี่หลังฉันก็ซื้อได้” ออเรเลียกล่าว
