บทที่ 6 ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่

"คุณนายเฮลบรอนน์คะ คุณเจ็บหนักขนาดนี้ จะให้ฉันปล่อยคุณไปโรงพยาบาลคนเดียวได้ยังไงคะ" เบ็ตตี้พูดอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่รอยถลอกนิดหน่อยเอง แล้วก็เบ็ตตี้..." ออเรเลียยื่นเอกสารหย่าที่เซ็นแล้วให้ "ฉันหย่ากับนาธาเนียลแล้วล่ะ ต่อไปนี้อย่าเรียกฉันว่าคุณนายเฮลบรอนน์อีกเลยนะ ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อกี้นะคะ แต่ฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่อีกต่อไปแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วล่ะ"

"คุณนายเฮลบรอนน์คะ แล้วคุณจะไปไหนต่อคะ" คำถามสบายๆ ของเบ็ตตี้กระทบใจออเรเลียอย่างจัง

'ใช่สิ แล้วฉันจะไปไหนได้ล่ะ ดูเหมือนว่าฉันไม่มีที่ไหนให้ไปเลยนอกจากบลูมวิลล่า' ออเรเลียคิด แต่เธอก็ยังพยายามทำให้เบ็ตตี้สบายใจ "ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันโตแล้ว ไปไหนก็ได้ อาจจะพักที่โรงพยาบาลสักสองสามวัน เอาล่ะเบ็ตตี้ คุณกลับไปเถอะนะ ฉันไปก่อนล่ะ"

ออเรเลียโบกมือลาเบ็ตตี้แล้วก้าวขึ้นรถพยาบาล เจ้าหน้าที่กู้ภัยในรถพยาบาลประหลาดใจที่เห็นผู้ป่วยขึ้นรถมาเองได้

'ดูไม่เห็นเป็นอะไรมากเลยนี่นา แล้วจะเรียกรถพยาบาลทำไม สิ้นเปลืองทรัพยากรชะมัด' พวกเขาคิด แต่แล้วก็เห็นออเรเลียทรุดตัวลงบนเปลทันทีที่ขึ้นมา พวกเขาจึงถามว่า "เป็นอะไรไปครับ"

ออเรเลียชี้ไปที่ศีรษะอย่างอ่อนแรง "ฉันโดนตีมาค่ะ คิดว่าน่าจะสมองกระทบกระเทือน" จากนั้นเธอก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาอีกระลอกและอาเจียนทุกอย่างในท้องออกมา แม้หลังจากนั้น เธอก็ยังคงขย้อนแห้งๆ จนเหลือเพียงน้ำดีรสขม ทิ้งรสชาติแย่ๆ ไว้ในปาก

เมื่อเห็นดังนั้น เจ้าหน้าที่กู้ภัยจึงรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล เมื่อถึงห้องฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่ก็รีบเข็นเธอเข้าไปทันที

กำแพงสีขาว แสงไฟสว่างจ้า และเจ้าหน้าที่ที่เดินกันขวักไขว่ทำให้ออเรเลียรู้สึกกลัวอย่างประหลาด เหล่าแพทย์ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตา ด้วยสีหน้าจริงจังและมุ่งมั่น เริ่มตรวจดูอาการของเธออย่างรวดเร็ว

"คุณได้ยินผมไหมครับ" แพทย์หนุ่มคนหนึ่ง ดาลตัน กีลต์ เอ่ยถาม

"ได้ยินค่ะ" ออเรเลียตอบอย่างอ่อนแรง

"ดีครับ ผมจะถามคำถามคุณสองสามข้อ พยายามตอบนะครับ โอเคไหม" ดาลตันเริ่มตรวจสอบสภาพจิตใจเบื้องต้น "คุณชื่ออะไรครับ"

"ออเรเลีย เซโมนาค่ะ" เธอพยายามตั้งสติและฝืนไม่ให้หลับ

"ดีครับ คุณเซโมนา ทีนี้ผมจะตรวจศีรษะคุณนะครับ" ดาลตันแตะศีรษะเธอเบาๆ สังเกตปฏิกิริยาของเธอ ออเรเลียรู้สึกเจ็บแปลบและนิ่วหน้า

"เราต้องทำซีทีสแกนเพื่อดูว่ามีอาการสมองกระทบกระเทือนหรือบาดเจ็บอื่นๆ หรือเปล่า" ดาลตันตัดสินใจอย่างรวดเร็วและบอกให้พยาบาลเตรียมอุปกรณ์

เหล่าพยาบาลเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เตรียมเครื่องซีทีสแกน ออเรเลียถูกย้ายไปยังเตียงสแกนอย่างระมัดระวัง และดาลตันก็ปลอบเธอว่า "ไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่นานหรอกครับ"

ในห้องซีทีสแกน เครื่องมือส่งเสียงดังเล็กน้อย ออเรเลียหลับตาลง พยายามผ่อนคลาย

ไม่กี่นาทีต่อมา ดาลตันดูผลสแกนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเดินไปหาออเรเลียอย่างรวดเร็ว พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "คุณเซโมนาครับ ผลสแกนแสดงว่าคุณมีอาการสมองกระทบกระเทือนเล็กน้อย เราจำเป็นต้องให้คุณพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการและรักษาเพิ่มเติมครับ"

"สมองกระทบกระเทือนหรือคะ" ออเรเลียรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาวูบหนึ่ง

"ใช่ครับ แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ เราจะดูแลคุณอย่างดีที่สุด" น้ำเสียงของดาลตันเป็นมืออาชีพแต่อบอุ่น ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาบ้าง

เจ้าหน้าที่ดำเนินการเรื่องการรับตัวเข้าพักรักษาอย่างรวดเร็วและเตรียมห้องพักให้ออเรเลีย โดยมีพยาบาลคอยดูแลอยู่ข้างๆ ออเรเลียถูกเข็นเข้าไปในห้องพักของเธออย่างช้าๆ

ทันทีที่เธอเอนตัวลงนอน ดาลตันก็เดินเข้ามา สีหน้าดูมีเรื่องกังวลเล็กน้อย ในมือเขาถือเอกสารหลายแผ่นที่พิมพ์ตัวอักษรเล็กๆ ซึ่งออเรเลียมองไม่เห็นจากระยะไกล แต่เธอเดาว่าเป็นเอกสารแสดงความยินยอมที่ต้องให้เธอลงชื่อ

แต่ที่น่าแปลกใจคือเอกสารพวกนี้ต้องให้สมาชิกในครอบครัวลงชื่อด้วย "คุณเซโมนาครับ พอจะมีเบอร์ติดต่อครอบครัวไหมครับ ผมต้องแจ้งให้พวกเขามาช่วยดูแลและจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย" ดาลตันถาม

เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ใช่ปัญหา ออเรเลียเตรียมบัตรธนาคารไว้แล้วและยื่นให้ดาลตัน ทั้งยังไว้ใจเขามากพอที่จะบอกรหัสพินด้วย

ดาลตันทำอะไรไม่ถูก ดูจากท่าทีของเธอแล้ว เธอน่าจะหาคนในครอบครัวมาดูแลไม่ได้

ดาลตันเดาถูกเผง ออเรเลียไม่มีครอบครัวคอยดูแลจริงๆ อาการบาดเจ็บของเธอเกิดจากนอร์แมน และนาธาเนียลก็เพิ่งหย่ากับเธอเมื่อเช้านี้เอง เธอไม่กล้าพอที่จะขอให้นาธาเนียลมาดูแลเธอได้ เธอทำได้เพียงพึ่งพาเพื่อนสนิทเท่านั้น

ออเรเลียคิดว่าเขาจะว่างไหมนะ เธอปลดล็อกโทรศัพท์ด้วยลายนิ้วมือแล้วยื่นให้ดาลตัน โดยไว้ใจให้เขาหาเบอร์ยูลิสซิส โลเปซ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอในรายชื่อผู้ติดต่อ

‘ยังไงเสีย ยูลิสซิสก็ไม่ได้ทำงานหรือแต่งงานแล้ว การขอให้เขามาช่วยดูแลฉันคงไม่เป็นการรบกวนเขามากเกินไปใช่ไหมนะ’ ขณะที่ออเรเลียกำลังคิด ดาลตันก็หาเบอร์ของยูลิสซิสเจอและกำลังจะโทรออก ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก และชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

"คุณมาทำอะไรที่นี่" ทั้งชายคนนั้นและออเรเลียต่างก็ตกใจ เห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าจะมาเจอกันในที่แบบนี้

ดาลตันเองก็หยุดชะงัก "พวกคุณรู้จักกันเหรอครับ"

ไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดา พวกเขาแทบจะเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน ชายคนนั้นคือมาร์คัส ไฮล์บรอนน์ ลุงของนาธาเนียล ซึ่งแก่กว่านาธาเนียลเพียงสี่ปี

นาธาเนียลกับมาร์คัสหน้าตาคล้ายกันอยู่บ้าง แต่ลักษณะนิสัยแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง มาร์คัสดูเป็นคนอ่อนโยนและสง่างาม

มาร์คัสกับออเรเลียไม่เคยเจอกันเป็นการส่วนตัว พวกเขาเคยพบกันแค่ในงานรวมญาติที่คฤหาสน์ไฮล์บรอนน์เท่านั้น

ออเรเลียเคยได้ยินคนอื่นพูดกันว่ามาร์คัสสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เด็กและได้ไปพักฟื้นอยู่ที่ต่างประเทศ เมื่อมาร์คัสกลับมาถึงประเทศ เขาก็บังเอิญเจอกับยูลิสซิส เพื่อนสนิทของเขาเข้า

มาร์คัสมีเสน่ห์ตรึงใจยูลิสซิสอย่างสมบูรณ์แบบ จนยูลิสซิสอยากจะตามจีบเขาทุกวี่ทุกวัน ทว่ายูลิสซิสไม่ใช่คนที่จะไปตอแยใคร พอรู้ว่ามาร์คัสเป็นใคร เขาก็เลยไม่กล้าไปวอแวด้วยอีก

ออเรเลียจำได้ว่าตอนที่ได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรก เธอยังชมยูลิสซิสเลยว่าเป็นคนทุ่มเทกับความรู้สึกมาก แต่คำตอบของยูลิสซิสนั้นอยู่บนความเป็นจริงมากกว่าเยอะ "เขาเป็นคนตระกูลไฮล์บรอนน์เชียวนะ ฉันจะกล้าไปยุ่งกับเขาได้ยังไงล่ะ?"

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ออเรเลียก็อดที่จะยิ้มหวานออกมาไม่ได้ ดวงตาสุกใสของเธอทอประกายเจิดจ้าพร้อมเสน่ห์อันยากจะต้านทาน เผยให้เห็นจิตใจอันบริสุทธิ์และอ่อนโยนของเธอ ในชั่วพริบตานั้น รอยยิ้มของเธอราวกับทำให้ทั้งห้องสว่างไสวขึ้นมา

มาร์คัสกับดาลตันต่างก็ตกตะลึง แต่ดาลตันเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ เขาใช้ศอกกระทุ้งมาร์คัสเบาๆ "ในเมื่อคุณรู้จักเธอ คุณก็เซ็นเอกสารให้เธอสิครับ"

"จะเหมาะเหรอคะ" ออเรเลียไม่อยากรบกวนมาร์คัส

"ไม่เป็นไรหรอก ผมก็ถือว่าเป็นญาติคุณได้เหมือนกัน" มาร์คัสพูดพลางลงชื่อในเอกสารยินยอมโดยไม่ลังเล

ดาลตันซึ่งเห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกับมาร์คัสดี เลิกคิ้วขึ้นพลางคิดในใจ ‘มาร์คัสกำลังคบหาใครอยู่หรือเปล่านะ’