บทที่ 8 ทำไมคุณถึงตีฉัน

ถึงแม้ว่านาธาเนียลกับออเรเลียจะดูรักกันหวานชื่นต่อหน้ารีดที่คฤหาสน์ไฮล์บรอนน์เสมอ แต่มาร์คัสก็สังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างพวกเขาสองคน วันนี้ความสงสัยของเขาก็ได้รับการยืนยันเมื่อออเรเลียมาปรากฏตัวที่โรงพยาบาลในสภาพบาดเจ็บสาหัสและอยู่ตามลำพัง ไม่มีใครมาลงทะเบียนให้เธอเลย มาร์คัสเดาว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างที่เห็น เขาจึงคิดว่าออเรเลียควรเป็นคนตัดสินใจเรื่องลูกด้วยตัวเอง

มาร์คัสยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ ที่ลานจอดรถมืดสนิทขณะที่นอร์แมนจอดรถ ทันทีที่เขากำลังจะก้าวลงจากรถ กลุ่มชายชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนไม่รู้และล้อมรอบเขาไว้ พวกเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วจนกระทั่งนอร์แมนไม่มีเวลาแม้แต่จะทันได้ตั้งตัวก่อนที่จะถูกผลักเข้าไปในรถตู้สีดำ

“พวกแกเป็นใคร?” นอร์แมนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทาด้วยความกลัว

“หุบปาก!” ชายคนหนึ่งตวาด จากนั้นก็ใช้ผ้าสีดำปิดตานอร์แมนและยัดถุงเท้าเหม็นๆ เข้าไปในปากเพื่อปิดเสียงร้องของเขา

พร้อมกับเสียงร้องอู้อี้ของนอร์แมน รถตู้ก็แล่นหายไปในความมืดมิด หัวใจของเขาเต้นรัวขณะที่พยายามคิดว่าเขาทำอะไรผิดถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ 'ช่วงนี้ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ หรือว่านี่เป็นการลักพาตัว?'

ไม่นานรถตู้ก็หยุดลง นอร์แมนถูกลากตัวออกมาและพาเข้าไปในห้องใต้ดินที่มืดและชื้น ระหว่างที่ดิ้นรน ถุงเท้าก็หลุดออกจากปากของเขา และในที่สุดเขาก็สามารถพูดได้

“พวกแกต้องการอะไร?” น้ำเสียงของนอร์แมนสั่นเทาด้วยความกลัว

“สั่งสอนแกที่มายุ่งกับคนผิด” ชายคนหนึ่งพูดอย่างเย็นชา จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เข้ามาล้อมเขาไว้

หนึ่งในนั้นเตะเข้าที่ท้องของนอร์แมนอย่างแรง นอร์แมนงอตัวด้วยความเจ็บปวด ใช้มือปกป้องท้องโดยสัญชาตญาณ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน จากนั้นชายอีกคนก็กระชากผมของเขา ดึงเขาขึ้นมาแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง

นอร์แมนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลซึมจากมุมปาก แก้มของเขาบวมขึ้นทันที และภาพที่เห็นก็พร่ามัว การทุบตีไม่ได้หยุดลง พวกเขาสลับกันรุมทำร้ายเขา หมัดและเท้ากระหน่ำลงบนร่างกายของเขาทั่วทุกส่วน

ชายคนหนึ่งคว้าข้อมือของเขาและดึงขึ้นมา ในขณะที่อีกคนเหวี่ยงหมัดเข้าที่กรามของเขาเต็มๆ ทำให้นอร์แมนหน้าหงายไปด้านหลัง เขาเกือบจะเสียการทรงตัว ภาพตรงหน้าหมุนคว้าง

“น่าสมเพช” ชายคนหนึ่งเยาะเย้ย จากนั้นก็ปล่อยหมัดหนักๆ อีกครั้งเข้าที่ซี่โครงของนอร์แมน ทำให้เขาหอบหายใจอย่างหนัก

นอร์แมนพยายามต่อสู้อย่างสุดชีวิต แต่เขาก็สู้พวกชายชุดดำไม่ได้ หนึ่งในนั้นเหยียบไหล่เขา กดเขาลงกับพื้น ขณะที่อีกคนต่อยเข้าที่หลังของเขาอย่างแรง นอร์แมนรู้สึกเจ็บปวดแหลมคมจนแทบทนไม่ไหว

ทุกครั้งที่ถูกชกต่อย นอร์แมนก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง เขาคิดไม่ออกว่าช่วงนี้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครไว้นอกจากหาเรื่องออเรเลีย เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย

เขาคิดว่า 'คงไม่ใช่อีออเรเลียหรอกนะที่ส่งคนพวกนี้มาซ้อมฉัน? ไม่มีทาง' แม้ว่าออเรเลียจะไม่ลงมือกับนอร์แมนด้วยตัวเอง แต่ก็อาจมีคนอื่นทำเพื่อเธอ

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรี่ยวแรงของนอร์แมนก็หมดลง และสติของเขาก็เริ่มเลือนลาง พวกชายชุดดำไม่ยอมหยุด พวกเขายังคงกระหน่ำซ้อมเขาด้วยหมัดและเท้าจนกระทั่งเขาไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป เขาทรุดลงกับพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาเป็นระลอก

ในขณะเดียวกัน ชายชุดดำคนหนึ่งกำลังบันทึกวิดีโอเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยโทรศัพท์มือถือของเขาและส่งไปให้ออเรเลีย

ออเรเลียซึ่งกำลังหลับอยู่ในโรงพยาบาล สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะโทรศัพท์สั่น เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียและเห็นการแจ้งเตือนข้อความ เธอเปิดวิดีโอและเห็นนอร์แมนถูกล้อมรอบด้วยชายชุดดำ ใบหน้าของเขาเละเทะ บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ออเรเลียรู้สึกสับสนปนเปกับความพึงพอใจอย่างประหลาด รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ การได้เห็นนอร์แมนทนทุกข์ทรมานทำให้เธอรู้สึกโล่งใจและมีความสุขอย่างบิดเบี้ยว

จากนั้น ข้อความอีกฉบับก็ปรากฏขึ้นจากผู้ส่ง: [คุณเซโมนา ถ้าคุณยังไม่พอใจ เราทำต่อได้ แต่ถ้าถึงขั้นเสียชีวิตมันจะยุ่งยาก]

ออเรเลีย: [คุณเป็นใคร? ทำไมถึงมาช่วยฉัน?]

เฟลิกซ์: [ไม่สำคัญหรอก แค่รู้ว่าเราทำตามคำสั่งของคุณก็พอ ถ้าคุณต้องการอะไร ติดต่อผมได้เลย ผมชื่อเฟลิกซ์]

เฟลิกซ์เป็นบุคคลปริศนา ไม่ว่าออเรเลียจะคาดคั้นแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมปริปาก ในที่สุดเธอก็เลยยอมแพ้ไป สำหรับตอนนี้ เฟลิกซ์ดูเหมือนจะอยู่ข้างเธอ แต่ใครจะรู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร

ออเรเลียจดจำเบอร์โทรศัพท์ไว้ ตั้งใจว่าจะสืบให้รู้ว่าเฟลิกซ์เป็นใครกันแน่เมื่อเธอออกจากโรงพยาบาลและกลับมาแข็งแรงดีแล้ว

ออเรเลียเป็นคนรอบคอบเสมอ เธอมีศัตรูมากมายและมีเรื่องบาดหมางอย่างรุนแรงกับตระกูลทอมป์สัน นอกจากนี้ ในฐานะภรรยาของนาธาเนียล เธอก็เป็นเป้าหมายที่ง่ายที่สุดหากใครต้องการจะเล่นงานตระกูลไฮล์บรอนน์

ถ้าเฟลิกซ์แค่แกล้งทำเป็นช่วยเธอเพื่อเข้าใกล้แล้วลักพาตัวเธอไปตอนที่เธอเผลอ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ดังนั้น เธอจึงคิดว่าทางที่ดีที่สุดคือต้องหาให้ได้ว่าเฟลิกซ์เป็นใครกันแน่

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับตัวตนของเฟลิกซ์ ประตูห้องของเธอก็เปิดออกอีกครั้ง เป็นมาร์คัส

“มาร์คัส คุณยังไม่กลับอีกเหรอ?” ออเรเลียถาม

“ผมกำลังจะกลับแล้ว แต่มีเรื่องที่ต้องบอกคุณ ผมเลยกลับมา” มาร์คัสพูด ทำให้ออเรเลียสงสัย 'เรื่องอะไรจะสำคัญขนาดที่มาร์คัสต้องมาบอกด้วยตัวเอง?' เธอสงสัย พลางมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย

มาร์คัสยื่นรายงานผลการตั้งครรภ์ระยะแรกให้เธอ “ดูนี่สิ”

“ท้องเหรอ?” ออเรเลียทวนคำ เสียงของเธอแผ่วเบาราวกระซิบ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย มือของเธอเลื่อนไปวางที่หน้าท้องโดยสัญชาตญาณ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง

“ใช่ หลังจากการตรวจ ก็ยืนยันแล้วว่าคุณกำลังตั้งครรภ์” มาร์คัสพูดเรียบๆ

สมองของออเรเลียว่างเปล่า ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมาย เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะตั้งครรภ์ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ถ้าเป็นเมื่อวานนี้ เธอคงจะตื่นเต้นดีใจที่จะได้บอกข่าวนี้ แต่เรื่องนี้กลับมาถูกค้นพบในวันนี้