Verworpen en opgeëist door het alfabeest

(ELISE'S POV)

"Snel, Elise, we moeten gauw vertrekken!" hoor ik mijn moeder roepen vanuit de gang terwijl ik naar mijn spiegelbeeld in de spiegel staar. Ik leg een hand op mijn borst om mijn snel kloppende hart te kalmeren, maar hoe zou ik in deze situatie kalm kunnen blijven? Vooral omdat vandaag de dag is waarvoor ik mijn hele leven ben voorbereid.

Ik kan niet geloven dat het vandaag is. De dag van mijn paringsceremonie. De dag waar ik op heb gewacht, de dag waarop ik mijn plichten als dochter van mijn vader moet vervullen, mijn vader, hoofdman Dexton Alderman, is de beta-leider van mijn roedel, de Sivernight-roedel.

Vandaag is een cruciale dag die tot grote veranderingen kan leiden. Sinds ik negen was, was ik voorbestemd om de bruid van een andere roedel te worden als ik negentien zou worden, en mijn negentiende verjaardag was gisteren.

En alles moet perfect zijn. Ik moet perfect zijn. Toch kan ik een rilling niet onderdrukken bij de gedachte aan het evenement van vandaag, zijn het de huwelijkszenuwen? Het moet wel.

Vooral omdat ik gekozen ben om de bruid en Luna te zijn door Alpha Kyren van de Darknight-roedel. Hij is een sterke alpha en de toekomstige leider van zijn roedel, aangezien hij de zoon van de hoofdman van zijn stam is, en volgens mijn vader een 'perfecte' keuze voor mij.

Eindelijk zou ik mijn wolf voor het eerst vrij kunnen laten, eindelijk mijn innerlijke wolf vrij kunnen laten rennen, dit is alleen omdat onze roedelregels verbieden dat een vrouwelijke wolf verandert totdat ze haar partner ontmoet, en ze zouden samen veranderen nadat de band volledig is onder de hoge maan wanneer we onze gezworen geloften uitspreken en hij me bijt en markeert.

Mijn lichaam rilde bij de gedachte aan het geclaimd worden, en bovendien kende ik mijn verloofde nauwelijks, hij was meer een vreemde voor mij. Ik keek naar mijn perfect gekrulde rode lokken die over mijn gezicht vielen, met een trillende hand duwde ik ze terug.

"Wees niet zenuwachtig... dit is waar je op hebt gewacht," mompel ik tegen mezelf. Maar mijn zelfadvies werd onderbroken toen ik de deur hoorde opengaan.

"El?" hoor ik mijn moeder zachtjes roepen terwijl ik naar haar draai wanneer ze de kamer binnenkomt. Ik probeerde mijn zenuwen te verbergen en opwinding te tonen, maar ze kon me altijd lezen als een boek. "Het is oké om zenuwachtig te zijn, mijn lieve, maar ik ben blij dat je eindelijk je wolf zult ontmoeten; het is een speciale ervaring."

Ik kon alleen maar glimlachen en knikken bij haar woorden; ik voelde iets in me trekken; ik kon niet zeggen of het mijn wolf was of mijn zenuwen die de overhand kregen, maar ik moest mijn hoofd hoog houden; ik ben de dochter van de hoofdman.

Ze klopte op de mantel om mijn lichaam, haar gezicht bedekt met een doorschijnende donkere sluier. Haar vriendelijke bruine ogen keken naar de ramen, merkend dat het tijd was aangezien de hoge maan zichtbaar was. "Mam, ik-"

Maar ik werd onderbroken door het zware duwen van de deur. Mijn vader, hoofdman Dexton, beta van de Sivernight-roedel, een koude heerser voor degenen die hem dienden, ik zag hoe zijn ogen met irritatie vormden, zijn blik naar mijn moeder verplaatsten, die moest buigen uit respect voor haar man, partner, en leider.

Ik was al gewend dat ze onderdanig was aan zijn elke roep en wens, maar ik haatte het - haatte dat hij onze angst moest gebruiken als hefboom om ons te gehoorzamen. "We moeten nu vertrekken, kind," riep hij koel terwijl ik volgde.

We verlieten ons landhuis, Delta-wachters begroetten ons terwijl we langs hen liepen, allemaal vormend een rechte lijn die leidde naar de grote auditorium waar onze gasten wachtten.

De grote oude voorouderlijke ruimte waar het paren van de roedel plaatsvond, het glazen dak gemaakt om het hoge maanlicht binnen te laten schijnen, en een verhoogd altaar in het midden van de kamer voor de partners om te binden.

Mijn bloed verwarmde het moment dat ik de onbekende mantels van de Darknight-wolven zag. Slechts twee van hen stonden daar, Kyren en hoofdman Jon, terwijl hun wachters buiten het gebouw stonden met bevelen zoals de onze.

Ik kon niet anders dan rillen toen ik de blik van Alpha Jon ontmoette, die me beoordeelde, kijkend of ik geschikt en juist was voor zijn zoon. Het voelde alsof ik een gereedschap was dat werd verkocht.

Mijn vader en Jon gaven elkaar een korte begroeting terwijl Kyren in zijn zes voet glorie stond, zijn donkere ogen naar mij starend en zijn uitdrukking gevuld met lust en een onleesbare uitdrukking erin.

"Elise," de stem van mijn vader galmde, herinnerend waar ik was en wat ik moest doen. Ik keek naar de oude vrouwelijke Gamma-priester die stond te wachten tot ik het altaar beklom.

Ik deed mijn mantel af, voelend hoe de bries mijn tepels streelde totdat ze verhardden. De zijden jurk die ik droeg was zo dun dat ik bijna naakt was. Het was een traditie die de nachtroedels al eeuwen volgden, al onze zonden ontblotend voor onze partners om te accepteren.

En een gemakkelijkere optie voor wanneer we in onze wolven veranderen en onze kleren niet hoeven te vernietigen.

Mijn lange rode haar bedekte mijn borst en beschermde mijn tepels tegen de meedogenloze kou terwijl ik de koude treden opliep, met mijn verloofde Kyren die op mij wachtte. Zijn borst was gemarkeerd met witte maanmarkeringen die identiek waren aan die op mijn borst en sleutelbeen. Hij stond nog steeds bescheiden in donkere broek.

"Magnifiek," mompelde Kyren terwijl zijn ogen naar mij staarden. Het voelde als een zware last die me dwong om in nood te jammeren, mijn lippen bijtend om mezelf onder controle te houden.

Nu was het tijd voor Kyren om mij te claimen. Zijn eerste grom zette mijn binnenste in vuur en vlam, en in toon voelde ik de stralen van de maan op mijn huid opwarmen.

Ik schreeuwde van de pijn toen mijn knieën de grond raakten. Mijn lichaam voelde alsof het in vlammen stond terwijl witte stoom uit mij kwam. Moest veranderen zo pijnlijk en martelend zijn?

Waarom veranderde ik niet? Ik kon Kyren's greep op mijn haar en nek voelen terwijl hij me omhoog trok om naar hem te kijken.

"Durft ze mijn bevelen te negeren om te veranderen? Is dit een zieke grap?" mompelde Kyren, terwijl de kamer in gefluister uitbarstte.

"Dit moet een vergissing zijn," mompelde mijn vader, verbijsterd.

"Durf je een defecte wolf naar ons te brengen!" brulde Jon voordat ik zelfs maar kon spreken. Ik voelde een andere verpletterende pijn die Kyren dwong mij te laten vallen terwijl ik brandde. Deze keer voelde ik mijn bloed koken in mijn huid, een grote zucht van de priester terwijl ik naar de reflectie in de ondiepe maanpoel bij het altaar keek, en iemand anders staarde terug.

Mijn eens volledig rode haar had nu een angstaanjagende zilverwitte streep, terwijl zelfs mijn eens donkerbruine ogen nu een helder oceaanblauw waren dat me terug deed deinzen van schok. En iedereen was hier om het te getuigen.

"Je hebt een vervloekte wolf naar ons gebracht? Is dit witte haar niet een kenmerk van de Calhan stam die nu uitgestorven is? Wat betekent dit?" brulde Jon.

Ik keek naar mijn vader om hulp, maar in plaats daarvan zag ik zijn hand om de nek van mijn moeder terwijl zijn lichaam tegen de muur werd geslagen. "Hoer!" brulde hij,

"Malia, wiens vervloekte kind is dit? Vertel me niet dat je die man hebt laten aanraken."

"Het spijt me, ik weet het niet; ik zweer, Dexton, ze zou van jou moeten zijn!" huilde mijn moeder. Waar had ze het over? Dat hoofdman Dexton niet mijn vader was?

"Kijk naar me." Kyren's stem dreunde als een zware kracht terwijl ik mijn hoofd omhoog rukte om zijn blik te ontmoeten. Zijn ogen daagden me uit, drongen me om mijn hoofd neer te buigen in angst en respect, maar dat wilde ik niet. Onmiddellijk rommelde een grom in mijn keel, mijn houding tonend: ik zou niet voor hem buigen.

"Je bent een koppige teef, nietwaar? Je gehoorzaamt je alfa niet eens," mompelde hij.

"Vergeef me, Kyren en hoofdman Jon; mijn vrouw en dochter hebben zoveel disrespect getoond; ik zal ervoor zorgen dat ze gestraft worden," drong hij wanhopig aan. Ik kon de duidelijke woede en schaamte op zijn gezicht zien terwijl hij naar mijn moeder keek met zoveel minachting en ware haat die uit zijn blik sijpelde.

Het volgende moment, zijn hand was opgeheven, sloeg mijn moeder hard in het gezicht totdat ze op de grond viel. Ik voelde alsof ik niet kon ademen.

"Geen probleem, hoewel de band niet is voltooid, zijn de geloften afgelegd, en ze behoort tot mijn zoon, zodat hij met haar kan doen wat hij wil. Ze is een wolvenloos kind, een jongeling, en je weet dat het onze traditie is om de zwakken te doden," zegt hoofdman Jon.

Ik keek naar mijn vader om zijn ontredderde gezicht te zien, maar hij was koud en stil terwijl hij zijn rug naar mij keerde. "Als dat je bevalt, is dat bastaard defect van jou om te straffen zoals je wilt," zei hij, mijn al gebroken hart brekend.

"vader..alsjeblieft—" smeekte ik, maar hij keek me alleen met minachting aan voordat hij zich omdraaide en mijn moeder ruw bij het haar greep. Hete, verhitte tranen stroomden uit mijn ogen.

Kyren's lach trok mijn aandacht terwijl ik terug naar hem keek. "Zielig, je kunt niet eens onderdanig zijn en voor mij buigen," snauwde hij. "Niet alleen ben je defect, maar je bent een bastaard geboren uit een uitgestorven roedel, en het zou zonde zijn om je te doden," zegt hij.

"Je bent niet eens waard om de concubine van mijn zoon te zijn, maar een slaaf die aan ons is verkocht," spuugde zijn vader, hoofdman Jon.

"jullie! Jullie en jullie vaders zijn monsters!" riep ik, maar mijn woorden bleven steken toen Kyren's hand stevig om mijn keel sloot.

"Nu heb ik alle recht om je af te wijzen. Begrijp je het niet, liefje? Ik kan geen jongeling als partner hebben! .. Dus ik, Alpha Kyren Gerwolf van de Darknight Pack, wijs Elise Alderman af als mijn partner!"

Ik hoorde de levenloze schreeuw van mijn moeder nog één keer terwijl haar nek kraakte en alles stil werd. Haar laatste woorden waren mijn naam, gevuld met angst, en ik wist toen dat mijn moeder dood was.

En mijn eens perfecte leven en de dag waar ik jaren naar uitkeek veranderden net in mijn ergste nachtmerrie die werkelijkheid werd.

~~~~~

Iedereen zegt dat je trouwdag de beste dag van je leven zou zijn....oh hoe verkeerd ze waren.