บทที่ 6 กลรักพันธนาการร้าย ตอนที่6
“ทางข้างหน้าเลี้ยวซ้ายค่ะ”
ทางด้านหน้าเป็นทางแยกหญิงสาวจึงรีบบอกทางชายหนุ่มก่อนที่จะถึง
“นี่คุณคิณจะพานิดไปที่ไหนทำไมไม่ไปทางที่นิดบอกคะ”
ณดาเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อชายหนุ่มพาเธอออกนอกเส้นทางไม่ไปตามทางที่เธอบอกเธอรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจเขาตั้งแต่คราแรกแล้วตอนนี้เขาก็เลี้ยวรถเข้ามาในบ้านไม้เรือนไทยหลังหนึ่งที่ดูแล้วไม่น่าจะมีคนอยู่ด้านในให้เธอร้องขอความช่วยเหลือด้วย
“จะพาคุณไปรื้อฟื้นวันวานไง..”
อคิณตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมจอดรถที่หน้าบ้านของเขาที่ซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้
“เลวที่สุด”
ณดาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับเธอได้อีกเขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่เธอรีบเปิดประตูรถและรีบวิ่งหนีหมายจะออกไปที่ถนนใหญ่ให้เร็วที่สุด
“จะไปไหน”
“อื้อ...อ่อยย”
คนตัวเล็กขาสั้นอย่างเธอหรือจะไวเท่าคนตัวโตขายาวๆที่ก้าวไม่กี่ทีก็ถึงตัวเธออย่างเขาชายหนุ่มรวบตัวหญิงสาวพร้อมเอามือปิดปากของเธอเอาไว้ก่อนจะพาเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว
พลั้ก
เมื่อเข้าห้องมาได้อคิณก็โยนหญิงสาวลงที่เตียงอย่างไม่ถนอมและล็อกประตูมิดชิด
“ไอ้บ้า”
หญิงสาวอดที่จะสบถด่าคนตรงหน้าออกมาไม่ได้ที่เขาเห็นเธอเป็นที่ระบายความใคร่หรืออย่างไร
แคว้ก..
“อ๊าย”
ชายหนุ่มไม่สนใจคำต่อว่าอะไรของหญิงสาวทั้งนั้นเขากระชากเสื้อเธอไม่กี่ครั้งก็ขาดวิ่นจนเผยให้เห็นบราสีหวานพร้อมเนินสองเต้าขาวอวบนูนที่ประจักแก่สายตาของเขาอยู่
พลั้กกก
“โอ้ยยยย..”
หญิงสาวใช้สองมือปิดของสงวนของเธอเอาไว้เมื่อชายหนุ่มย่ำกายเข้ามาใกล้เธอก็รวบรวมพลังใช้เท้าของเธอถีบคนตัวโตที่กำลังจะรังแก
พลั้กกก
หญิงสาวรีบฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มยังไม่ได้ตั้งตัวลุกขึ้นหนีแต่ก็โดนอีกฝ่ายลากไปโยนที่เตียงอยู่ดีทั้งใช้ร่างใหญ่ของเขาขึ้นคร่อมตัวหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้
“ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
ณดาดิ้นจนสุดแรงเกิดเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจ้องจะทำร้ายและทำลายศักดิ์ศรีของเธอด้วย
“จะดิ้นไปทำไมยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี”
อคิณยิ้มกริ่มยังไงหญิงสาวก็ไม่รอดมือเขาอยู่ดีเขาจะทำให้เธอไม่เหลือศักดิ์ศรีของตัวเองแม้แต่น้อยอย่างที่เขาเคยได้รับ
เพี๊ยะ...
ณดาฟาดมือบางไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างสุดทนเกลียดคำพูดของผู้ชายตรงหน้าเธอที่สุดเขาเคยแสดงบทคนที่แสนดีจนเธอเชื่อใจหญิงสาวคิดโทษตัวเองที่โง่ให้เขาหลอกได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อื้มมมมม”
อคิณไม่ยอมให้ตัวเองเจ็บฟรีเขาก้มลงบดเบียดริมฝีปากหนาพร้อมดูดคลึงไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวอย่างรุนแรงป่าเถื่อนจนต่างคนต่างได้กลิ่นคาวเลือด
“อื้ออ...”
ณดายังมิวายดิ้นหนีที่จะเอาตัวรอดจากคนตัวโตตอนนี้เนื้อตัวเธอระบมไปหมดจากการขัดขืนชายหนุ่มน้ำตาของเธอไหลพรากลงมาอย่างหยุดไม่อยู่ความรู้สึกเจ็บปวดในใจมันเจ็บเกินกว่าที่เธอจะรับได้
“อยู่นิ่งๆแล้วเธอจะไม่เจ็บตัว”
“อื้อ..ฮือๆๆ..ปล่อย..ฮือๆ..อ๊ายย”
อคิณบดเบียดกดจูบดูดคลึงเนื้อตัวของหญิงสาวอย่างรุนแรงบ้างก็ขบกัดจนเป็นรอยแดงเรียกเสียงร้องของหญิงสาวยิ่งเธอพยายามดิ้นหนีเขามากเท่าไรเธอก็ยิ่งโดนกระทำที่รุนแรงมากเท่านั้นเสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นจนไม่เหลือชิ้นดีด้วยฝีมือของผู้ชายที่กำลังบ้าคลั่งอยู่บนตัวของเธอ
“ไม่นะ..อ๊ายยย”
ณดารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังแทรกกลางระหว่างตัวเธอเข้ามาสิ่งนั้นทำให้เธอต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บและจุกถึงเธอจะเคยผ่านเรื่องนี้มาแล้วแต่เธอก็ไม่ใช่ว่าจะรู้สึกว่ามันจะชินเพราะเธอเคยมีอะไรกับชายหนุ่มแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเมื่อสี่ปีก่อนแถมเธอก็ยังผ่าตัดคลอดนีน่าออกมาด้วยทำให้ช่องทางรักของเธอค่อนข้างคับแน่นสิ่งที่แปลกปลอมที่มันกำลังเหลื่อมล้ำเข้ามาในตัวเธอทำให้เธอเจ็บจนเหมือนครั้งแรกที่เธอมีอะไรกับเขา
“..อ่าส์..อืมมม..”
“อ๊ายย”
ช่องทางรักที่คับแน่นของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มต้องสบถเสียงออกมาจนลำคอขึ้นเอ็นพร้อมทั้งกดเบียดตัวตนของเขาเข้าไปจนสุดไม่ได้ห่วงว่าหญิงสาวจะมีอาการอย่างไรยิ่งเธอร้องเจ็บปวดเขายิ่งชอบใจ
“อื้อ..ฮือๆๆ..”
ชายหนุ่มยังคงถาโถมบทรักที่ไม่มีความนุ่มนวลให้หญิงสาวตอนนี้เธอตัวโยนตามแรงกระแทกของเขาทรงผมที่มัดเป็นหางม้าตอนนี้ยางรัดผมขาดจนเรือนผมแผ่กระจายดูไม่ได้น้ำตาของเธอไหลไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเนื้อตัวแดงก่ำไปด้วยรอยฟันรอยแรงบีบของชายหนุ่มร่างกายของหญิงสาวแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อชายหนุ่มบดเบียดตัวของเขาเข้ามาที่ตัวของเธอ
“ปล่อย..พอได้แล้ว..ฮือๆๆ..”
ณดาเริ่มไม่ไหวกับการกระทำของเขาแล้วท่าทีจะหยุดนั้นมันไม่มีให้เธอเห็นจนหญิงสาวต้องร้องขอด้วยน้ำตา
“อื้ออ..มม”
อคิณเริ่มรำคาญเสียงร้องของเธอจึงต้องก้มลงบดจูบริมฝีปากบางเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอมีเสียงเล็ดลอดออกมาตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับการกระทำที่ป่าเถื่อนของเขาโดยไม่สนใจคำทัดทานผิดชอบชั่วดีของหญิงสาวสักนิดเดียวเธอยิ่งเจ็บปวดยิ่งน่าพอใจ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
กว่าชายหนุ่มจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระก็ทำให้เธอไม่มีเรี่ยวมีแรงที่จะลุกทำอะไรแล้วได้แต่นอนร้องให้เงียบๆรอให้เขาพาเธอกลับไปที่ของเธอก็เท่านั้น
“เสื้อผมเอาไปใส่ซะ”
อคิณเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาจากในรถมาให้หญิงสาวเพราะเสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นจนไม่มีชิ้นดีด้วยฝีมือของเขาไปหมดแล้ว
“โอ้ยยย...”
อคิณกระชากแขนหญิงสาวจนเธอร้องเสียงหลงเพราะเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมใส่เสื้อที่เขาโยนให้เสียทีจึงจัดการใส่ให้เธอเอง
“ก็อยากลีลาเอง..ผมจะได้รีบพาคุณไปส่งที่บ้านผมโทรบอกเพื่อนคุณแล้วว่าคุณไม่สบาย”
อคิณโทรบอกกับนิชาแล้วว่าณดานั้นจะกลับไปพักที่บ้านเพราะไม่สบายหากเขาพาเธอกลับไปสภาพนี้คนอื่นรู้กันหมดพอดีว่าเขาพาเธอไปทำอะไรมา
“ไปส่งฉันที่โฮมสเตย์”
ณดาไม่อยากให้เขาไปที่บ้านของเธอเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
“อยากกลับไปที่นั่นสภาพนี้ก็เชิญ..หรืออยากจะบอกเพื่อนคุณว่าผมทำอะไรคุณก็ได้นะผมไม่ถือ”
อคิณอดประชดหญิงสาวไม่ได้ว่าเธอเอาอะไรคิดที่จะกลับไปที่ทำงานทั้งที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าไม่ครบชิ้นแบบนี้
เพี๊ยะ....
ณดารวบรวมแรงทั้งหมดไปที่ฝ่ามือขวาของเธอพร้อมตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มด้วยความโมโหที่เขาทำย่ำยีกับเธอถึงขนาดนี้
“..หึ้มม..”
“ว้ายย”
อคิณกัดฟันกรอดพร้อมกระชากตัวหญิงสาวขึ้นมาอุ้มไปขึ้นรถจะได้พาเธอไปส่งที่บ้านเสียที
