บทที่ 105 รอยยิ้มของใครบางคน

พันกวียืนนิ่งอยู่ด้านหน้าห้องผู้ป่วยภายในโรงพยาบาลที่ดูแลเกี่ยวกับด้านจิตเวช มองดูกานต์สินีที่บัดนี้เอาแต่นั่งนิ่งราวกับคนละเมอ หล่อนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว อยู่กับความฝันที่ตนเองกำลังสร้างมันขึ้นมา ใบหน้าคมเข้มแหงนมองขึ้นฟ้าก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ไม่ว่าใครจะคิดยังไงกับเมตไตรย์แต่สำหรับเขาหมอนั่นคือเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ