บทที่ 31 ใจจำนน

“ฉันไปเยี่ยมแม่ก่อนนะวัตร”

หมับ!

เรียวแขนถูกคว้าไว้มิลันดาหันมองเพื่อน รมย์รวัตรขบกรามแน่น มันไม่ปกติกับสิ่งที่เห็นตอนนี้ ชายหนุ่มอีกคนมองดูและพยายามข่มใจไม่ให้ทำอะไรวู่วาม

“ขอคุยด้วยหน่อยสิมิ” เขาบอกเสียงสั่น มองเพื่อนแววตาอ้อนวอน

มิลันดาใจอ่อน “ก็ได้”

“มิขอเวลาครู่เดียวนะคะ” หล่อนบอกกับคมฉณ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ