42

ทุกอย่างหลังจากนั้นในอพาร์ตเมนต์ก็กลายเป็นภาพเบลอๆ ที่สับสนวุ่นวาย ผมจำได้ถึงเสียงที่ไม่คุ้นเคย ใบหน้าที่ก้มลงมามองผม จับจ้องสำรวจผม แสงไฟสีขาวที่ทำให้ตาน้ำตาไหลและเจ็บปวด ฝาแฝดที่มองผมจากหน้าต่างบานที่ปิดอยู่ พ่อที่นั่งอยู่ข้างเตียง ไม่มีกลางวันหรือกลางคืน ผมจมอยู่กับความรู้สึกโล่งใจและหลับใหลไปโดย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ