บทที่ 4 ตอนที่ 4

“อะไรกัน... ลุงไม่อยากเอาฉันหรอกหรือ?”

น้ำเสียงกระเส่าปนเว้าวอนของฉันทำให้ทอมมี่สะดุดกึก

ตอนแกเหลียวกลับมามองก็เห็นฉันกำลังเปลื้องสายชุดนอนเส้นเล็กๆ ออกจากลาดไหล่สล้าง เผยทรวงอกอวบใหญ่ผุดพุ่งออกมาอวดความงดงามจนดวงตาของทอมมี่เหลือกถลนมอง ด้วยไม่คาดคิดว่าคุณนายเจ้าของคฤหาสน์จะกล้าถึงเพียงนี้

“โอ้วคุณนาย... ”

ทอมมี่มองฉันแล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก คงกำลังนึกเปรียบเทียบระหว่างความเต่งตึงของฉันกับป้ามาธาร์เมียแก่ของแก แววตากระหายที่มองมาคล้ายจะบอกว่าถ้าแกละทิ้งโอกาสนี้... ก็คงเป็นผู้ชายที่โง่เง่าเต็มทน

“เข้ามาสิจ๊ะทอมมี่ ชักช้าอยู่ทำไม มาให้ความสุขฉันเถอะ ลุงคงไม่รู้หรอกว่านานมากแล้วที่คุณวิลเลี่ยมไม่สามารถให้ความสุขฉันได้... ถ้าคิดว่าสงสารก็ช่วยฉันเถอะนะจ๊ะ... ฉันรู้ว่าลุงช่วยได้”

สายตาของฉันแทบไม่คลาดไปจากเป้ากางเกงของทอมมี่ แลเห็นความใหญ่ยาวของแกค่อยๆ เหยียดขยายขึ้นมาจนรู้สึกได้ถึงความเครียดขึง คับแน่น ดึงดันที่จะดีดผึงออกมาประกาศศักดานุภาพแห่งชายชาตรี

“แสดงว่าที่ผ่านๆ มา... คุณวิลเลี่ยมให้ความสุขคุณนายไม่ได้ยังงั้นหรือ?”

ทอมมี่ทำหน้าสงสัย ฉันจึงเล่าความจริงให้ฟังว่าตั้งแต่ใช้ชีวิตในฐานะสามีภรรยาร่วมกันกับวิลเลี่ยม ในทุกๆ ครั้งที่ร่วมหลับนอนกัน นอกจากวิลเลี่ยมจะมีอวัยวะเพศที่เล็กและสั้น ที่ย่ำแย่ไปกว่านั้นก็คือเขาเป็นโรคหลั่งเร็ว ถือเป็นอาการถดถอยทางเพศขั้นรุนแรง

“ลุงคงไม่เชื่อหรอกว่าเพียงแค่วิลเลี่ยมขึ้นมาขย่มขยับอยู่บนตัวฉันเพียงไม่กี่นาที เขาก็ล่มปากอ่าวไปก่อนทุกที บางครั้งไอ้นั่นของเขาก็ไม่แข็ง พอถูๆ ไถๆ ก็เกิดอาการอ่อนแรง ล้มพับหลับลงไปเสียก่อนที่จะได้สอดใส่เข้ามาในตัวฉันด้วยซ้ำ”

ฉันเอาความลับของสามีมาบอกทอมมี่จนได้ ด้วยหวังว่าจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากเขา ซึ่งก็จริงอย่างที่ฉันนึกเอาไว้

“โอ้ว... ผมเห็นใจคุณนายเหลือเกิน... คุณนายช่างน่าสงสาร”

ทอมมี่ทำสุ้มเสียงเวทนาในตัวฉัน เมื่อรู้ว่าวิลเลี่ยมทำให้ฉันนอนทุรนทุรายบ่อยๆ จนต้องแอบย่องเข้าไปในครัวทุกครั้งที่เกิดอาการอารมณ์ค้าง เพื่อพึ่งพากล้วยน้ำว้าบ้าง... แตงกวาบ้าง

แม้รู้ว่าตัวช่วยเหล่านั้นไม่อาจทดแทนได้เลย กับความแข็งแกร่งแห่งบุรุษเพศที่ถูกสรรค์สร้างขึ้นมาเพื่อเติมเต็มความต้องการของผู้หญิงมากราคะอย่างฉันคนนี้

“อย่าชักช้าน่ะ... รีบเถอะลุงจ๋า จะมัวลังเลอยู่ทำไม หรือว่าลุงไม่อยากเอาฉัน”

ฉันเร่งเร้าทอมมี่ หรี่ตาเย้ายวนชวนเชิญด้วยท่าทางตอแหลสุดๆ ด้วยตระหนักดีว่าเวลาเป็นสิ่งมีค่า ถ้าขืนมัวชักช้าร่ำไรประเดี๋ยวป้ามาธาร์ขึ้นมาตามทอมมี่ก็จบเห่กันพอดี

ฉันไม่อยากมัวเสียเวลาไปกับการสนทนาปรับทุกข์ซึ่งฟังดูว่าชีวิตฉันนั้นแสนรันทดนักหนา

“มีผู้ชายคนไหนบ้างล่ะที่ไม่อยากเอาคุณนาย... แต่ผมกลัวว่าเรื่องนี้จะรู้ถึงหูวิลเลี่ยมเข้าสักวัน”

ทอมมี่เป็นบ่าวผู้ภักดีเสมอ ไม่เสียทีที่สามีของฉันเพิ่งเลื่อนขั้นให้แกเป็นหัวหน้าคนสวน รับผิดชอบดูแลงานภานนอกบ้านทุกอย่าง ส่วนงานในบ้านปล่อยให้เป็นหน้าที่ของป้ามาธาร์ภรรยาแกเป็นคนดูแล

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่ะ ถ้าลุงไม่พูด... ฉันไม่พูดสักคน... แล้วใครที่ไหนจะรู้ล่ะ”

ฉันรีบหว่านล้อม ทาบมือสองข้างลงบนทรวงอกอวบใหญ่ของตัวเอง บีบคลึงไปมาจนทอมมี่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน ก่อนจะสืบเท้าเข้ามาหาฉันด้วยแววตาหื่นกระหาย ความเย้ายวนใจของฉันทำให้เขาสูญเสียความยับยั้งชั่งใจในที่สุด

“มาสิจ๊ะ... ”

ฉันกระชากมือทอมมี่เมื่อแกเดินเข้ามาใกล้ในระยะเอื้อมคว้า รั้งแขนให้แกลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น แล้วถ่างขาอ้ากว้างอวดกลีบดอกไม้เบ่งบาน เบียดแน่นเหมือนเอาส้มโอสองกลีบใหญ่ๆ มาประกบหนีบเอาไว้ตรงง่ามขา

“โอ้ว... น่ากินเหลือเกินคุณนาย”

น้ำลายของทอมมี่ไหลย้อยลงมาจากริมฝีปาก แกยกหลังมือขึ้นปาดน้ำลาย สายตาแทบไม่ละจากกลีบเนื้ออวบสะอาดของฉัน

“น่ากินก็กินสิจ๊ะ... ลุงจะดูด จะเลียหรือจะทำอะไรต่อมิอะไรยิ่งกว่านั้นก็ได้ คืนนี้ฉันยอมให้ลุงทุกอย่าง”

เสียงที่เปล่งออกมาอย่างผู้หญิงร่านราคะทำให้ฉันเกือบจำเสียงตัวเองไม่ได้

ความต้องการมืดดำที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจมานานกำลังจะทำให้ผู้หญิงอีกคนที่ซ่อนตัวอยู่ในร่างของฉันพร้อมแล้วที่จะเผยตัวตนออกมา

ได้ยินฉันเอ่ยอนุญาต มือหยาบใหญ่ของทอมมี่ก็ยุ่มย่ามเข้ามาคว้าหมับเข้าที่หัวเข่ากลมกลึงของฉัน แล้วดันให้แบะอ้ารับใบหน้าครึ้มเคราที่ซุกไซ้ไล้เลียลงมาเฟ้นฟอนโคกเนื้ออวบสะอาดของฉันอย่างหิวกระหายที่จะได้เชยชมให้สมใจ

“อ๊า... เสียวเหลือเกินทอมมี่จ๋า”