บทที่ 148 รักคือการให้อภัย (150%)

“ฮื้อ…” หญิงสาวครางประท้วงด้วยความทรมานกับการกระทำครึ่งๆ กลางๆ แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อเขาทำท่าจะผละห่าง ทั้งที่เธอยังอารมณ์ค้างเติ่งอยู่

“ถ้าดาด้าไม่พูด ผมจะหยุดแล้วนะ” เสียงกระเส่าขู่เข็ญแกมเร่งเร้า

“ไม่เอา ได้โปรด อย่าหยุดนะคะ” ร่างเย้ายวนผวากอดพ่อคนเหลี่ยมจัดแน่นหนึบ พลางส่งสายตาหยา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ