บทที่ 1 ตอนที่ 1 ชายาอ๋องสาม

"ยิ่งกว่าเจอศัตรูบนทางแคบเสียอีก ได้! ในเมื่อชัดเจนกันมาเสียขนาดนี้ ข้าก็จะยอมตามน้ำดูสักครา อืม...ข้าเลือกนาง"

.....

กระดาษตัดและผ้าแดงมงคล ถูกตกแต่งประดับประดาเต็มจวนแม่ทัพเฉิน ชาวบ้านร้านตลาดทั่วไป ต่างพากันวิจารณ์เซ็งแซ่ ว่าอ๋องตะพาบตาบอดหรือไร จึงนึกตกแต่งสตรีวิปลาสจวนนี้เป็นชายา

"เร็วเข้า ช่วยกันจับนางเร็ว กรมวังมาถึง จะเสียเรื่องเอา ยืนรออันใดอีก รีบไปจับนางสิ!"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ ฮูหยิน"

"ฮ่าๆ บ้านเราสวยจังเลย สีแดงเต็มไปหมด ขนมเยอะแยะเลย อะไรกัน พวกเจ้าจะแย่งข้าหรือ เก่งจริงก็ตามให้ทันสิ ฮ่าๆ จับข้าให้ได้สิ"

ร่างบางวิ่งฉวยขนมที่ตั้งวาง จนหกเกลื่อนกระจายเต็มพื้น ทั่วทั้งจวนเฉินพากันวุ่นวายกันยกใหญ่ ด้วยเพราะต้องคอยไล่จับคุณหนูใหญ่ เฉินซีเวย เพื่อให้นางอยู่อย่างสงบ รอเกี้ยวเจ้าสาวมารับตัวเข้าวัง งานนี้ฮูหยินใหญ่ต้องเหนื่อยลงแรงไปไม่น้อย เพราะจะได้กำจัดเศษซากเสี้ยนหนามที่เหลือ ให้พ้นหูพ้นตาไปเสียที

"ท่านแม่ นางบ้าซีเวยไยจึงได้แต่งกับอ๋องเล่า ไยท่านจึงสนับสนุนให้นางได้มีที่พึ่งพิงที่ดีเช่นนี้ด้วย"

เฉินเฟยเจิน น้องสาวต่างมารดาของซีเวย ทำหน้าไม่พอใจ แม้นางจะเป็นลูกภรรยาเอก ที่มีเพียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งความรัก เงินทอง และบริวาร แต่ก็ยังคอยเฝ้าอิจฉาพี่สาวเสียจริตมาตลอด นี่ก็อาจเป็นเพราะแม่ทัพเฉินกวงผู้เป็นบิดา ที่ดูเหมือนจะเอ็นดูพี่สาวมากกว่านาง

"เจ้าจะรู้อะไร วังหลวงนั้นหาใช่ที่ดีไม่ เมื่อเข้าวังไปก็ไร้ซึ่งอิสระ นางแต่งไปก็เป็นเพียงชายารอง แม้แต่จดหมายยังไม่อาจรับส่งได้ เจ้ายังคิดว่าสถานที่เช่นนั้น จะดีได้อยู่อีกหรือ"

"จริงของท่านนะ ท่านแม่ แต่ว่า...ต่อไป นางจะมีอาภรณ์ที่งดงามกว่าข้า เครื่องประดับที่แวววาวกว่าของข้า แค่คิด ข้าก็ทรมานใจแล้ว ท่านแม่ ข้าควรทำอย่างไรดี" เฟยเจินดีดดิ้นกระทืบเท้า หน้าบูดหน้างอ ด้วยแรงริษยาเผาผลาญจิตใจ

"เด็กโง่ คนที่จะมอบอาภรณ์เลอค่าให้เจ้าได้ หาใช่มีแค่คนในวังไม่ ด้วยความงามของเจ้าที่สืบทอดมาจากข้า ย่อมจะทำให้เจ้าต้องตาบุตรคหบดีมากมายในเมืองนี้แน่ ไม่คนใดก็คนหนึ่ง นางเป็นพี่สาวเจ้า หากนางไม่แต่งออก เจ้าจะแต่งได้หรือ หากนางแต่งกับคนขายหมู เจ้าก็จะแต่งกับบุรุษที่เหนือกว่าได้ลำบาก สิ่งที่ข้าพยามยามทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อเจ้า เข้าใจหรือยัง"

"ได้ยินเช่นนี้ข้าก็สบายใจ แม้นางจะได้แต่งกับองค์ชาย ก็เป็นเพียงแค่ชายารอง ฮึ ไม่ต่างจากมารดานางแม้แต่น้อย อีกหน่อย คงขื่นขมจนต้องปลิดชีพตนตามมารดานางไปเป็นแน่ฮ่าๆๆ"

เฟยเจินกระหยิ่มเย้ยกับเรื่องราวรันทดของ สวีซิ่ว มารดาของซีเวย หรืออนุสุดรักของบิดาตน จนทำให้มารดานางอิจฉา วางอุบายชั่วร้าย สร้างความอัปยศแปดเปื้อนให้แก่สวีซิ่ว จนต้องอับอายและลาโลกไปก่อนวัยอันควร

"กำจัดซีเวยได้แล้ว ข้าก็เบาใจ จากนี้ก็มีเพียงช่วยเจ้าหาสามีที่ดี เป็นเมียเอกของบุรุษสูงศักดิ์ ไม่ก็มั่งคั่งสักคน ทำให้เขารักและยอมตามใจเจ้า ไม่ใช่อย่างพ่อเจ้า ช่วยเหลือพึ่งพาอะไรก็ไม่ได้ ตำแหน่งก็ใหญ่โต กับแค่ให้ช่วยหาตำแหน่งดึงน้าเจ้าเข้ากองทัพด้วย ก็ยังทำไม่ได้"

พูดมาให้ขัดใจ 'เลี่ยงหรู'หรือฮูหยินใหญ่ก็ทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ เมื่อได้เอ่ยกล่าวถึงเรื่องนี้ นางพยายามมานาน เพื่อที่จะให้น้องชายเกกมะเหรกของนาง ได้มีตำแหน่งในกองทัพ ตามที่บิดามารดาฝากฝังไว้ก่อนตาย แต่แม่ทัพเฉินผู้เป็นสามี ก็หาเรื่องบ่ายเบี่ยงและปฏิเสธในทุกทีไป

"ท่านเก็บท่านน้าไว้ใช้ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนี่เจ้าคะ ล้มเลิกความคิดที่จะให้เขามีตำแหน่งเสียเถิด เข้าไปก็ตายเปล่า"

"อืม มันก็จริงของเจ้า"

"เรื่องท่านน้า ท่านก็พอเท่านี้เถอะ หลายปีมานี้ ท่านก็ได้ครองรังสาริกา* เพราะเขา แค่ใช้เงินตอบแทนมากหน่อย นี่ต่างหากจึงจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง"

"ก็ถูกอีก แต่เอ๊ะ! ข้ามิใช่พิราบนะ"

"โอ๊ะ เปล่าๆ ท่านแม่ ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ท่านเป็นฮูหยินใหญ่ เป็นภรรยาเอก เป็นสาริกามาตั้งแต่ต้น จะเปรียบเป็นดังพิราบได้อย่างไร" เฟนเจินรีบพลิกลิ้นทันที เมื่อรู้ว่าตนได้กล่าวพลาด แม้มันจะเป็นเรื่องจริงแต่มารดานางก็ไม่อาจทนฟังได้

"ฮูหยินใหญ่! เจินเอ๋อร์ รับขนมจากข้าที!"

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนดัง บรรดาขนมมงคลน้อยใหญ่ทั้งอ่อนและแข็ง ก็ลอยร่วงโปรยปรายลงมาจากฟ้า ดังเทพลูกเห็บประทานพร

"โอ๊ยๆๆ! ทำอะไรของเจ้า นางบ้าซีเวย" สองแม่ลูกล้มกองเพราะหลบลูกเห็บมงคลรสหวาน ยามนี้สิ่งที่พวกนางต้องการคือระบายอารมณ์แค้น

"ตีนาง!"

"ไม่ได้นะ เฟยเจิน หากนางบาดเจ็บขึ้นมา อาจจะเป็นผลเสียกับเราก็ได้นะลูก" ผู้เป็นมารดาสั่งห้าม ด้วยยังคำนึงถึงบารมีอ๋องสาม ที่กำลังจะเป็นเจ้าชีวิตคนใหม่ของซีเวย

"จะกลัวอันใด นางหนังหนาจะตาย ทุบตีแทบกระอัก ยังไม่เห็นรอยช้ำเลยสักนิด ตีนาง!"

เลี่ยงหรูพยักหน้าเห็นด้วยตามคำลูกสาว เพราะไม่ว่าซีเวยจะถูกพวกนางเล่นงานหนักถึงเพียงใด ก็มีแผลและรอยช้ำไม่เกิน 3 วัน

"จับได้แล้วเจ้าค่ะ"

"ดี ส่งไม้มาให้ข้า ข้าจะจัดการนางเพื่อเป็นการส่งท้ายสั่งลา"

"เจินเอ๋อร์ อย่าตีข้า ข้าให้ขนมเจ้าเยอะแยะเลยนะ อย่าตีข้าเลย" หญิงสาวมีสีหน้ากังวลกวาดกลัว เมื่อรู้ตัวว่าต้องถูกทำร้าย

"ฮึ ซีเวย จากนี้คงไม่มีผู้ใดคอยรับไม้ในมือข้าแล้ว เช่นนั้น วันนี้ ข้าคงต้องตีให้คุ้มเสียหน่อย ต่อให้เจ้าจะป่าวประกาศฟ้องใคร ก็หาได้มีผู้ใดเชื่อคำหญิงจริตฟั่นเฟือนเช่นเจ้า"

รอยยิ้มซ่อนมีดนัยน์ตาอำมหิต พร้อมไม้ในมือที่ง้างสูง เฟยเจินเหวี่ยงมือจนสุดกำลัง เล็งฟาดไปยังเจ้าสาวร่างเล็กภายใต้อาภรณ์แดง

"โอ๊ย!"