บทที่ 16 จดหมายรับรอง
ซีเวยดูมีความสุข นางชี้ชวนให้เขาดูในสองข้างทาง ตั้งแต่ท่านแม่นางจากไป นางก็จะถูกจำกัดให้อยู่แต่ในจวน จะได้ออกมาข้างนอกก็ต่อเมื่อรับยาเดือนละครั้งเท่านั้น เห็นท่าทีนางสบายใจเช่นนี้ ซั่วหยางเลยรู้สึกสบายใจไปกับนางด้วย
ซู๊ดดด....
"อากาศข้างนอกมันดีอย่างนี้นี่เอง" ซีเวยเปิดม่านหน้าต่าง ยื่นหน้ารับลม
"หากเจ้าชอบ ข้าจะพาออกมาบ่อยๆ"
"อ้อ" สีหน้านางดูดีใจ แต่ก็เหมือนมีอะไรในใจอยู่
"ไม่ดีใจหรือ"
"ดีใจสิ คือ...ข้าเข้าวังอย่างรีบร้อนและเร็วเกินไป จึงไม่ได้เตรียมตัวให้ดี อันที่จริง ข้าต้องมาหาหมอและรับยาอยู่ทุกเดือน ท่านพอจะอนุญาตให้ข้า ไปหาหมอได้หรือไม่"
"ยาอะไร"
"ก็ยาเกี่ยวกับโรคปัจจุบันที่ข้าเป็นอยู่นี่ไง" ซั่วหยางอ๋องยกยิ้ม แต่สายตาจิกดักในน้ำเสียงอ่อยสายตาอ้อนของพระชายา นางมิได้เป็นอันใด จะหาเรื่องกินยาไปทำไมกัน เขาพยักหน้าตอบรับ เพราะมันก็เป็นอีกสิ่งที่เขาอยากรู้
รถม้าคันโต มาหยุดจอดที่หน้าโรงหมอหนิงอัน เป็นเสี่ยวเป้ยที่ออกมาดูผู้มาเยือน เมื่อซีเวยและอ๋องสามเดินลงมาจากรถม้า เสี่ยวเป้ยก็เบิกตากว้าง วิ่งหน้าตาตื่นไปหาอาจารย์นางในทันที
"อาจารย์! นาง! นางมาแล้ว"
"เอะอะโวยวายเสียงดังทำไม เสี่ยวเป้ย บอกตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว ใครมาก็..." ลู่หนิงอันหยุดการพร่ำบ่น นิ่งค้างเมื่อได้เห็นชัดว่าเป็นผู้ใดมาเยือน
"พี่หนิงอัน"
"ซีเวย เจ้ามาได้อย่างไร" หมอลู่คงตื่นเต้นมากเกินไป จึงทำให้เพิ่งมองเห็นบุรุษหนุ่มผู้ติดตามมาด้วย
"เอ่อ คารวะท่านอ๋อง พระชายา"
"หือ พี่หนิงอัน เรียกข้าเหมือนเดิมได้หรือไม่"
"ไม่ได้ พระชายา เจ้าอย่าทำให้หมอต้องลำบากใจเลย" ซั่วหยางเอ่ยแทรกเสียงเข้ม แม้เป็นคำพูดเรียบง่าย แต่กลับรู้สึกได้ถึงความทรงอำนาจน่าเกรงขาม
"อืม ท่านอ๋องพูดถูกแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัว พาพระชายาเข้าตรวจดูอาการหน่อยนะเพคะ"
"ได้สิ แต่ข้าจะไปด้วย"
"ต้องขออภัย การตรวจอย่างละเอียด ไม่สามารถให้ผู้ใดเข้าดูได้ และทุกครั้งที่พระชายาเข้ารับการรักษา ก็ทำเช่นนี้มาตลอด"
"จะ จริงเจ้าค่ะ ขนาดข้า อาจารย์ยังไม่เคยให้อยู่ด้วยสักครั้ง" เสี่ยวเป้ยเอ่ยเสริม แต่กลับโดนสายตาอาจารย์ดุข่ม ด้วยเพราะแทรกพูดอย่างเสียมารยาท
"อ้อ ท่านอ๋อง เชิญทางนี้ ข้าจะชงน้ำชามาให้"
ซั่วหยางอ๋องนั่งรอตรงที่นั่งรับแขกตามคำแนะนำ แต่ยังคงทรงไว้ด้วยท่าทีหยิ่งทะนงวางอำนาจ จนเสี่ยวเป้ยเกร็ง
"เด็กน้อย เจ้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องมาดูแลข้าหรอก"
"เจ้าค่ะ เอ่อ เพคะ"
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเป้ยมีท่าทีลนลาน ซั่วหยางก็แสร้งสะบัดชายผ้าให้เกิดเสียง แล้วก็เป็นไปตามคาด เสี่ยเป้ยตกใจจนหน้าซีดถอดสี เมื่อเขาแกล้งวางถ้วยชาหลุดมือ เสี่ยวเป้ยก็รีบโย้มือขึ้นทำท่าประคองถ้วยชาจนตัวเองแทบล้ม
"ฮึ เจ้ากลัวข้าหรือ" ร่างใหญ่ยกยิ้ม รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเด็กน้อย
"ปะ เปล่าเจ้าค่ะ เอ่อ เพคะ ท่านไม่ได้สับพี่ซีเวยฉีกกินเป็นชิ้นๆ เสียหน่อย ไยจะต้องกลัว" เสี่ยวเป้ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น แม้ปากจะลั่นบอกว่าไม่กลัวก็ตาม
"หือ เจ้าไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากที่ใดกัน"
"ไม่มีเจ้าค่ะ คนที่ตลาดไม่ได้พูด ข้ารับรองได้"
"อ้อ อย่างนั้นหรือ ดูท่าเจ้าจะเป็นคนที่เก็บความลับไม่อยู่สินะ อาจารย์เจ้าจึงไม่ยอมให้เข้าไปด้วย"
"ข้า...เอ่อข้า..."
"เช่นนั้น...พวกนางมีความลับอะไรกันหรือจึงต้องปกปิดถึงขนาดนี้"
"ข้าก็ไม่รู้ แต่ทุกครั้งที่พี่ซีเวยมา ก็จะได้รับยาแล้วก็จดหมายรับรองกลับไป ข้าก็สงสัยว่าอาจารย์ข้าเก่งกาจขนาดนี้แต่ทำไมรักษานางมา 6 ปีแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะหายเลย"
ซั่วหยางยกยิ้มที่มุมปาก พลางนึกขบขันอยู่ในใจ จะรักษาหายได้อย่างไร ในเมื่อนางไม่ได้ป่วย จุดประสงค์หลักของการมาหาหมอ น่าจะเป็นเพราะจดหมายรับรองนั่นมากกว่า
......
"ซีเวย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เขาใจร้ายกับเจ้าหรือไม่" หนิงอันซักไซ้ด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของนางดูเป็นกังวลอย่างมาก
"ข้าสบายดีพี่หนิงอัน ดีกว่าอยู่ที่จวนตั้งเยอะ" ซีเวยยิ้มกว้างด้วยอยากให้หนิงอันสบายใจ
"แล้วเขารู้หรือไม่ ว่าเจ้าไม่ได้ป่วย"
"ก็...เหมือนจะรู้นะ"
"แล้วๆๆ เขาไม่หาเรื่องเจ้าหรือ"
"ถึงเขาจะรู้ แต่ตอนนี้ข้าก็ยังไม่ได้ยอมรับ และเขาก็ไม่ได้คาดคั้นข้า ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร"
"ไปอยู่บึงมังกรคนเดียวเช่นนั้น ข้าก็อดห่วงไม่ได้ ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าคิดอย่างไร จึงส่งลูกไปไกลตาเช่นนั้น"
"ข้าคงเป็นภาระพวกท่านมานาน อย่างน้อย การไปอยู่ที่นั่น ข้าก็มีที่ของตัวเอง"
"เอ่อ...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้ารู้สึกแย่ อันที่จริงพวกเขาทำไปก็เพื่อปกป้องเจ้า อย่าตำหนิพวกเขาเลยนะ"
"ไม่หรอกข้าไม่เคยคิดโกรธเลย ที่เป็นอยู่นี้ก็ดีอยู่แล้ว"
"อืม นี่เป็นจดหมายรับรองการรักษา ในเมื่อเจ้าแต่งเป็นพระชายาอ๋องแล้วยังจำเป็นต้องใช้มันอยู่อีกหรือไม่"
"ข้าก็ไม่แน่ใจ ยังไม่กล้าปรึกษาเขาเลย คือ...ต้องพูดว่าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรมากกว่า"
"แม้จะดูโหดร้ายกับเจ้า แต่ข้าว่าพ่อเจ้าก็คิดถูกอยู่นะ หากเจ้าไม่ได้แต่งงานกับท่านอ๋อง เรื่องขอผ่อนผันส่งตัวไปโซ่วโจว เห็นทีปีนี้จะยื้อไว้ไม่ได้อีกแล้ว"
ฟังมาถึงตรงนี้ ท่านอ๋องผู้ปรีชา ที่ใช้ปราณหูจิ้งจอก นั่งจิบชาดักฟังอยู่ข้างนอก ก็สามารถไขปริศนาของชายาได้อย่างกระจ่างแจ้ง ไม่ใช่ครอบครัวนางที่มีปัญหา แต่พันธสัญญาที่เมืองโซ่วโจวทำไว้กับซินเซียงต่างหาก ที่สร้างปัญหาให้ครอบครัวนี้
"พี่หนิงอัน แล้วถ้าหาก ข้าถูกถอดรายชื่อจริงๆ ล่ะ จะเป็นอย่างไร"
"ตระกูลเฉินก็ต้องส่งใครสักคนไปอยู่ดี"
