บทที่ 13

หลี่หยุนยื่นมือออกไป พูดเสียงเบาว่า "พวกเจ้ากินอิ่มแล้วเดินเล่นในบ้านสักพัก ถ้วยชามข้าล้างเอง"

ทานมื้อเย็นเสร็จเหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้ทำแล้ว ข้างนอกหิมะเริ่มตกโปรยปราย อยู่ในบ้านสามารถได้ยินเสียงหิมะลอย บ้านพวกเขาทำจากหญ้าคา ถึงแม้ในบ้านจะก่อเตาไฟอยู่ ก็ยังหนาวมาก ๆ

หลี่อวิ้นล้างชามเสร็จเข้ามา ซวีชิงหย่วนกำลังพันผ้าที่แขน หลี่อวิ้นพุ่งเข้าไป ประคองแขนของเขาถามด้วยความเป็นห่วง "ยังเจ็บอยู่ไหม? ในบ้านมีสมุนไพรไหม?"

“มีสมุนไพรห้ามเลือด แต่ไม่มีใช้ทาแผลไฟไหม้” ซวีชิงหย่วนก้มหน้าจับผ้าพันแผล เห็นสายตาหลี่อวิ้นจ้องแขนของเขาตลอด สีหน้าเป็นห่วงแสดงออกมาชัดเจน “ไม่ต้องห่วงข้า"

"ไม่เป็นห่วงได้อย่างไร ทั้งตัวตั้งแต่บนลงล่างพี่มีแต่แผล จะให้คนไม่เป็นห่วงได้อย่างไร" หลี่อวิ้นพูดอยู่จะช่วยเขาทำแผล กลับเห็นซวีชิงหย่วนยื่นมือห้าม จับโดนฝ่ามือของนางพอดี

ฝ่ามือผู้หญิงนั้นนุ่มนิ่ม มีความรู้สึกเด้ง ๆ ฝ่ามือของหลี่อวิ้นก็เป็นแบบนั้น เจ้าของเดิมก่อนหน้านี้ไม่ชอบทำงาน หลังแต่งงานกับซวีชิงหย่วน กลับไม่เคยทำเรื่องอะไร ดูแลมือคู่นี้เป็นอย่างดี

เห็นสายตาร้อนแรงของเขามองตน หลี่อวิ้นรีบชักมือออก "งั้นพี่ก็พันเองเถอะ ข้าไปจัดที่นอนเตรียมตัวนอนแล้ว"

ตอนกลางคืนในสมัยโบราณก็ต้องหาเรื่องอะไรทำหน่อย นอกจากกินข้าว ก็คือทำงานนอกบ้าน กลางคืนขึ้นเตียง มิน่าคนสมัยโบราณถึงมีลูกดกกัน กลางคืนไม่มีอะไรให้ทำ ก็ทำได้แต่หาความสุขบนเตียงแล้ว

หลี่อวิ้นจัดที่นอน เด็กสองคนนั่งเก้าอี้ผิงไฟอยู่ แอบเหล่มองทางหลี่อวิ้นบ่อย ๆ ดวงตาเล็กหรี่ลงคงเพราะง่วงนอนแล้ว

จัดที่นอนเสร็จ หลี่อวิ้นกวักมือให้เด็กทั้งสองคนมาใกล้ ๆ ตัว

"รีบถอนเสื้อผ้าเข้านอนแล้ว"

“ท่านแม่ ข้าอยากล้างเท้า เท้าเย็น” เสี่ยวเป่ยกอดขาของหลี่อวิ้น เรียกอ้อน ๆ

"ได้ รอเดี๋ยว ในกาเหล็กมีน้ำอยู่ให้พวกเจ้าล้างพอดี เสี่ยวหนานก็ต้องล้างด้วยกันนะ"

หลี่อวิ้นเอาอ่างกึ่งเก่ากึ่งใหม่หนึ่งใบ เติมน้ำช่วยเด็กสองคนล้างเท้า ถึงได้ใช้ผ้าห่มห่อพวกเขาไปวางใต้ผ้าห่มบนเตียง

เห็นซวีชิงหย่วนนั่งอยู่ข้าง ๆ หลี่อวิ้นพูดว่า "พี่ก็ล้างเท้าเถอะ วันนี้เดินเท้าทั้งวันต้องเย็นแน่ ๆ" นางพูดอยู่เทน้ำที่ใช้ล้างเท้าเด็กทั้งสองทิ้ง พร้อมช่วยตักน้ำมาให้ซวีชิงหย่วนด้วย

มองดูใบหน้าเย็นชาและท่าทางนิ่งเฉยของเขา หลี่อวิ้นย่อตัวลง ประคองขาของเขา "ข้าช่วยพี่ไหม?"

“ไม่ต้อง ข้าล้างเอง” เขาไม่ชินที่จู่ ๆ นางใส่ใจเขาแบบนี้

เด็กทั้งสองนอนบนเตียงแป๊บเดียวก็หลับไปแล้ว หลี่อวิ้นนั่งอยู่ข้างซวีชิงหย่วน มองเขาถอดรองเท้ารวมถึงถุงเท้ายาว ผู้ชายคนนี้เรียบง่าย รองเท้าถุงเท้าพังแล้วยังคงใช้อยู่

ซวีชิงหย่วนถูกหลี่อวิ้นจ้องจนทำตัวไม่ถูก เขารู้ตัวเองจน ไม่มีเงินซื้อรองเท้าถุงเท้าใหม่ แต่จะพยายามหาเงินแน่นอน หวังแค่นางจะไม่รังเกียจเขาอีก

“เดี๋ยวหาเวลาว่างข้าช่วยพี่เท้ารองเท้าสองสามคู่ ถุงเท้านี่ก็ต้องเปลี่ยนใหม่แล้ว พี่ล้างเท้าก่อน ข้าไปหาถุงเท้าคู่อื่นของพี่ให้”

ซวีชิงหย่วนมองนางแล้วพูดว่า "อยู่ใต้ตู้"

ตู้เดียวในบ้านแน่นอนว่าถูกหลี่อวิ้นครอบครอง และเสื้อผ้าที่น้อยจนน่าสงสารของซวีชิงหย่วนก็กองอยู่ใต้ตู้ ยังเป็นหลี่อวิ้นเจ้าของเดิมยัดอย่างไม่ใส่ใจ

"วันหลังเอาวางไว้ในตู้ให้หมด ถึงอย่างไรเสื้อผ้าก็ไม่มาก" หลี่อวิ้นพูดเสียงเบาเพราะรู้สึกถึงความลำบากใจของซวีชิงหย่วน ที่จริงในใจนางรู้สึกสงสารชายคนนี้ มีรูปร่างสูงใหญ่แท้ ๆ ความคิดกลับอ่อนไหวมาก

เจอถุงเท้ายาวเก่า ๆ ขาด ๆ คู่หนึ่งหยิบออกมา เดิมอยากวางอยู่ปลายเตียงรอสวมให้เขาพรุ่งนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าซวีชิงหย่วนจะสวมที่เท้าโดยตรง

“นอนหลับตอนกลางคืนยังสวมถุงเท้าหรือ” นางถามเขาอย่างสงสัย

"เตียงเล็กติดหน้าต่าง กลางคืนหนาวนิดหน่อย"

“ยังนอนเตียงเล็ก พวกเราเป็นสามีภรรยากันไม่ควรนอนด้วยกันหรือ?” หลี่อวิ้นเป็นห่วงซวีชิงหย่วนนอนบนเตียงเล็กริมหน้าต่าง จะโดนลมหนาวไม่สบายง่าย

ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกมา จู่ ๆ ก็คิดอะไรได้ ในใจตื่นเต้นและกังวลนิด ๆ ทันที ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ในนามจะเป็นสามีของนาง คนก็ไม่เลว แต่เวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันสั้นมาก ไม่กล้าทำเรื่องสนิทไม่มีช่องว่างอะไรกับเขา

แต่ซวีชิงหย่วนได้ยิน คิ้วหนาตาโตเป็นประกายทันที ถามด้วยความประหลาดใจและดีใจว่า "เจ้าตกลงนอนด้วยกันกับข้าแล้วหรือ?"

เพียงแต่คำนี้ฟังอย่างไรก็แปลก ๆ

หลี่อวิ้นเงียบ รู้ว่าตอนนี้รักษาความเงียบถึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ยกอ่างล้างเท้าเอาน้ำไปเททิ้ง จับกาน้ำเหล็กยังมีน้ำเหลือหน่อย เททั้งหมดลงอ่าง ตัวเองนั่งบนเก้าอี้เล็ก เท้าทั้งสองข้างถูกันไปมา

ซวีชิงหย่วนมองเท้าขาว ๆ เด้ง ๆ ในอ่างล้างเท้าแล้วย่อตัวนั่ง มือใหญ่วางอยู่ในอ่างล้างเท้าช่วยนางล้าง ฝ่ามือหยาบใหญ่กุมเท้าขาวเล็กน่ารักของนาง

“พี่” หลี่อวิ้นมองเขาอย่างตกใจ

ซวีชิงหย่วนไม่พูดอะไร ช่วยนางล้างเสร็จอุ้มคนไปวางบนเตียงโดยตรง เอาชายเสื้อคลุมตัวเองเช็ดเท้าให้นาง

“นอนเถอะ” เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง เท้าเล็ก ๆ น่ารักของนางยั่วยวนเขาจริง ๆ

“พี่นอนอยู่ข้างนอก ปกป้องพวกเราได้พอดี จริงด้วย ประตูบ้านปิดแน่หรือยัง ในบ้านพุมีลมรั่วนิดหน่อย ปิดประตูไม่แน่นกลางคืนต้องหนาวแน่ ๆ ฟืนในเตาก็ต้องเติมให้พอ" นางลุกจะลงไป กลับถูกซวีชิงหย่วนขวางไว้ “เจ้าตรวจสอบหมดแล้ว”

“ดูสิ ข้าความจำไม่ค่อยดี เรื่องที่เพิ่งทำชั่วพริบตาก็ลืมแล้ว งั้น ก็รีบนอนเถอะ”

เด็กสองคนนอนนอนอยู่ข้างใน หลี่อวิ้นตะแคงตัวช่วยพวกเขาคลุมผ้าห่มดี ๆ เพิ่งนอนลง แขนสองข้างของชายหนุ่มก็เกี่ยวตัวของนางไว้ ดึงลากมาหาเขา รู้สึกตัวเองแนบบนร่างผู้ชายที่แข็งดั่งหินและร้อนเหมือนเตารีด นางตัวเกร็งและแฝงด้วยความอึดอัด