บทที่ 229

หลี่อวิ้นกับเสี่ยวเป่ยผ่านบ่อน้ำเดินตรงไปประมาณครึ่วชั่วยาม พบว่าข้างหน้าเป็นพื้นที่ว่างกว้างใหญ่ และมีหญ้ามีผลเต็มที่รกร้าง เห็นสมุนไพรป่าหลายต้นลาง ๆ

เธอจะเดินหน้าต่อแต่ถูกเสี่ยวเป่ยดึงมือไว้

“ท่านแม่ อย่าไปอีกเลย”

“ทำไม?” หลี่อวิ้นหันไปยิ้มให้เธอ

“อันตรายเกินไป หญ้าสูงลึกเกินไป เดินเข้าไปหาหลงทาง...