บทที่ 52

ซวีชิงหย่วนทำหน้าเย็นชามีความน่าเกรงขามไม่รู้ตัว เสี่ยวเป่ยกลัวเล็กน้อยปล่อยมือที่กอดหลี่อวิ้นทันที แล้วพยักหน้าให้เขา “เจ้าค่ะ พวกเราเชื่อฟังพ่อ”

เสี่ยวหนานก็ว่า “พวกเราโตแล้ว สามารถนอนเองได้แล้ว”

โตที่ไหนเป็นเด็กเพิ่งอายุสี่ขวบคนหนึ่ง บวกกับคำสอนของคนโบราณ ไม่ค่อยมีการสอนเด็กที่ถูกต้อง

หลี่อวิ้นก็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ