บทที่ 6

ตอนซวีชิงหย่วนและหลี่อวิ้นมาถึงสกุลหลี่ ห้องครัวสกุลหลี่กำลังมีควันลอยและกินต้มเนื้อเข้มข้น หลี่อวิ้นสูดกลิ่นแรง ๆ กลิ่นเนื้อหอมจนพยาธิในท้องน้ำลายไหลแล้ว

“ในห้องครัวกำลังตุ๋นเนื้อ ยังหอมมากอีกด้วย” นางพูดพร้อมขมวดคิ้ว

นึกถึงพี่ชายนางแย่งเหยื่อในมือซวีชิงหย่วนไป พวกเขากลับเริ่มกินเนื้อดื่มแกงอย่างสบายใจ ทำไมไม่คิดนางอยู่บนเขาหิวเกือบตาย คนบ้านแม่อธรรมอย่าโทษนางไร้น้ำใจ

ในเมื่อมีเนื้อกิน จะขาดส่วนนั้นของนางได้อย่างไร นางไม่เพียงจะกินเนื้อ ยังจะห่อกลับอีกด้วย

ซวีชิงหย่วนมองหลี่อวิ้นผลักประตูเข้าไปอย่างรู้ลู่ทางดี เขาก็ตามเข้าประตูบ้านไปด้วย

ในห้องครัวตุ๋นเนื้ออยู่ ทุกคนในสกุลหลี่ล้วนอยู่รอในห้องครัว มีแต่หลี่ซงลูกชายหลี่ต้าหลินพี่ชายคนโตของหลี่อวิ้นกำลังเล่นอยู่ข้างนอก เห็นหลี่อวิ้นมาถึงก็เดินตรงมาทันที กอดเอวของนาง "อาเล็ก ท่านย่า อาเล็กข้ากลับมาแล้ว"

หลี่ซงตะโกนเสียงดัง จ้องหลี่อวิ้นแล้วถามว่า "อาเล็กท่านกลับมาครั้งนี้ทำไมไม่เอาของมา ข้าอยากกินขนม ข้าอยากกินขนมถั่วแดง ท่านซื้อให้ข้า"

นี่คือหลานชายแท้ ๆ หรือ? หลี่อวิ้นเห็นสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าหลายชายครั้งแรก ยังมีเสียงตะโกนที่เสียงดังกึกก้อง นางปิดหูอึดอัดเล็กน้อย

"ครั้งนี้อาเล็กมีธุระมาหาย่าเจ้า จะเอามาให้เจ้าครั้งหน้า ครั้งหน้านะ" หลี่อวิ้นพูดอย่างอึดอัด นางไม่ค่อยชอบหลานชายคนนี้ รูปร่างอวบอ้วนหัวโต พูดลากเสียง มาถึงก็ตื๊อขอของกินกับนาง ไร้ซึ่งความรู้สึกดี

“ได้ งั้นอาเล็กพวกเราสองคนตกลงกันแล้วนะ ครั้งหน้าท่านไม่เอาขนมถั่วแดงมา ข้าก็จะไม่ให้ท่านเข้าประตู ข้ายังจะตีพวกท่านด้วย” หลี่ซงพูดอยู่ยังยกกำปั้นขึ้น ช่างเป็นเด็กนิสัยเสียจริง ๆ

เด็กคนนี้ถูกตามใจเสียคนแล้ว อดีตเจ้าของร่างหลี่อวิ้นคนนั้นตามใจ ลูกชายสองคนสกุลหลี่ล้วนแต่งงานแล้ว ก็มีแค่บ้านพี่ใหญ่คลอดลูกชายมาหนึ่งคน แต่ถูกตามใจจนเหลิง

หญิงชราคนหนึ่งเดินออกจากในห้องครัว คือแม่แท้ ๆ ของหลี่อวิ้น นางหลี่ปีนี้สี่สิบแปด ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง ปากยื่นเล็กน้อย เห็นแล้วเหมือนคนเหี้ยมโหดคนหนึ่ง หลี่อวิ้นเห็นครั้งแรกก็ไม่ชอบ ยืนอยู่ข้างกายยังมีผู้หญิงอายุประมาณสิบเก้า ยี่สิบปีคนหนึ่งคือหลี่ซินพี่รองของหลี่อวิ้น แต่งตัวสวยสดงดงามชวนมอง เหล่มองหลี่อวิ้นแวบหนึ่งสายตาหยุดบนตัวซวีชิงหย่วน รอยยิ้มเลศนัย

"อาอวิ้น เจ้ามาทำไมตอนนี้?" หลี่ซินพี่หญิงรองของหลี่อวิ้นถามนางอย่างเรียบเฉย

"แค่มาดู ๆ ทำไมไม่ต้อนรับข้าหรือ?" หลี่อวิ้นทำเสียงขึ้นจมูก นางพบว่า สายตาของหลี่ซินมักจะเหล่มองไปบนตัวซวีชิงหย่วน นางจงใจยื่นมือจับฝ่ามือของซวีชิงหย่วน แสดงความรักลึกซึ้งระหว่างสามีภรรยา .

“ใครกล้าไม่ต้อนรับเจ้า แม่เรายังรอเจ้าเอาของมาแสดงความกตัญญู ใช่หรือไม่ท่านแม่” หลี่ซินพูดเอาใจนางหลี่

"เจ้ากลับมามีเรื่องอะไร หากไม่มีละก็รีบกลับบ้านไปเถอะ ดูเจ้าสองมือว่างเปล่าคงไม่ได้มาเยี่ยมข้า" นางหลี่เห็นหลี่อวิ้นมามือเปล่า ใบหน้ายิ้มไม่เก่งก็ตึงขึ้น

"ข้ากลับมาเยี่ยมบ้านแม่ไม่ได้หรือ" หลี่อวิ้นจ้องมองนางลี่ เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดแท้ ๆ ทำไมถึงเกลียดนางขนาดนี้

“กลับมาเยี่ยมทำไม ข้างนอกหิมะตกหนัก เจ้าไปกลับให้เสียแรงทำไม รีบกลับไป รอต้นฤดูใบไม้ผลิค่อยมาใหม่ เตรียมเงินสามตำลึงให้พี่หญิงรองเจ้าด้วย ต้นฤดูใบไม้ผลิที่จะถึงยังต้องคุยเรื่องแต่งงานให้นาง” ครึ่งประโยคแรกเหมือนนางหลี่พูดด้วยความเป็นห่วง คำพูดตอนท้ายเป้าหมายขอเงินกับหลี่อวิ้นก็ออกมาแล้ว

“พี่หญิงรองแต่งงานยังต้องให้ข้าควักเงินหรือ?” หลี่อวิ้นย้อนถามด้วยความโกรธ

“เจ้าไม่ควักเงินใครควัก? ให้เขาขึ้นเขาไปล่าสัตว์เยอะหน่อยไปแลกเงินในเมือง หาเงินมาให้พี่หญิงรองเจ้า พี่หญิงใหญ่เจ้ามีชีวิตลำบาก พี่เขยใหญ่หาเงินไม่ได้เท่าไหร่ พี่ชายทั้งสองของเจ้าก็มีชีวิตของตัวเอง ข้าไม่คาดหวังกับพวกเขา ทำได้แต่พึ่งเจ้าแล้ว” นางหลี่ชี้ซวีชิงหย่วน ในคำพูดให้หลี่อวิ้นขู่เอาของจากบนตัวซวีชิงหย่วน

“ครอบครัวข้าก็มีชีวิตยากจน แม้แต่ข้าวต้มยังไม่มีดื่ม” หลี่อวิ้นโต้กลับ

"ครอบครัวเจ้าไม่มีอาหารกินเพราะพวกเจ้าไม่มีปัญญา เกี่ยวอะไรกับท่านแม่" หลี่ซินยิ้มเยาะอยู่ข้าง ๆ

“พี่หญิงรอง ตอนพี่ถูกคนอื่นหย่า ทำไมไม่ใช้สมองให้ผู้ชายคนนั้นให้เงินมาหน่อย ตอนนี้ถูกหย่ากลับมาอยู่ที่บ้าน เกาะกินเกาะดื่ม ทำไมยังต้องให้ท่านแม่และพี่ชายทั้งสองเลี้ยงพี่ไปตลอดชีวิตหรือ” หลี่อวิ้นพูดอย่างไม่เกรงใจ เป็นหลี่ซินหาเรื่องก่อน หลี่อวิ้นก็ไม่อยากแสร้งมีความลึกซึ้งระหว่างพี่น้องอะไร

ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าของร่างเดิมเอาใจคนกลุ่มนี้ทำไม นางไม่ชอบครอบครัวแบบนี้ ทั้งครอบครัวเห็นผลประโยชน์ลืมคุณธรรม นางเป็นลูกคนสุดท้องในบ้านแท้ ๆ แต่งงานแล้ว ยังต้องหาเงินหาสิ่งของมาให้แม่ มิน่าสกุลซวีบนเขา ไม่มีอาหารและไม่มีเงินล้วนเป็นการกระทำชั่วร้ายของเจ้าของร่างเดิม

หลี่ซินถูกหลี่อวิ้นว่า ก็ทำท่าน้อยใจทันที "ท่านแม่ ฟังคำพูดของอาอวิ้น พวกเราเป็นพี่น้องครอบครัวเดียวกัน นางยังทิ่มแทงความเจ็บข้า หากไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นไม่เหมือนชายชาตรี ข้าก็คงไม่ทำเรื่องผิด"

ที่แท้ผู้ชายที่หลี่ซินแต่งให้คนนั้น เป็นผู้ชายที่ทำเรื่องในห้องหอไม่ได้ และหลี่ซินต้องการความสัมพันธ์ชายหญิงเป็นพิเศษ ก็แอบคบชู้ มีชู้ก็ช่างแล้ว ผู้ชายในบ้านรู้ตัวเองเติมเต็มภรรยาไม่ได้ก็อดทน

แต่ทว่าหลี่ซินยิ่งได้ใจใจกล้าถึงกับพาคนมาในบ้าน ทำเรื่องพวกนั้นบนเตียงแต่งงานของพวกเขา ถูกผู้ชายพบเข้าพอดี ถึงอดทนแค่ไหนก็ทนไม่ไหวเขียนหนังสือหย่าทันที

หลี่ซินถูกบ้านสามีไล่กลับมา ทำได้แต่พักอยู่ในบ้าน อาหารการกินของใช้พึ่งพาสกุลหลี่ทุกอย่าง

พูดตามตรง ที่สกุลหลี่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้ ยังเป็นเพราะเงินสิบตำลึงที่นำหลี่อวิ้นบอกว่าแต่งงาน ความจริงคือขายให้พูดว่าขายให้ซวีชิงหย่วน บวกกับสามปีที่แต่งงานมา หลี่อวิ้นคนเดิมกลับบ้านแม่ก็จะพกของมาไม่มากก็น้อย ถึงเลี้ยงคนสกุลหลี่ทั้งครอบครัวได้

และเป็นเพราะมีหลี่อวิ้นคลังเล็กที่นำของให้พวกเขาไม่ขาด ถึงทำให้นางหลี่และครอบครัวยิ่งขี้เกียจ ทั้งหมดรอของช่วยเหลือที่หลี่อวิ้นนำมาให้

ครั้งนี้หลี่อวิ้นมามือเปล่า และในห้องครัวพวกเขากำลังต้มเนื้ออยู่ แน่นอนว่าอยากให้ดึงตัวหลี่อวิ้นอยู่ต่อ

ได้ยินหลี่อวิ้นกลับมาแท้ ๆ พี่ชายสองคนนั้นของนางและพี่สะใภ้แม้แต่หน้าก็ไม่โผล่มา คงไม่อยากรั้งหลี่อวิ้นไว้แน่ ๆ

ซวีชิงหย่วนมองผู้หญิงตัวเตี้ยข้างกาย นางจับมือตนแน่ ที่จริงในใจหลี่อวิ้นร้อนรนเครียด แต่กลับพยายามรวบรวมความกล้า

“ข้าไม่อยู่ต่อก็ได้ เหยื่อที่พี่หย่วนล่ามา พวกท่านเอามาให้ข้า ยังบอกให้ข้าเอาเงินให้พี่หญิงรองไม่ใช่หรือ พวกท่านเอาเหยื่อให้ข้า พวกเราจะไปแลกเงินในเมือง ไม่งั้นข้าจะไปหาเงินที่ไหนมาให้พี่หญิงรอง”

เดิมหลี่อวิ้นคิดว่า คนในสกุลหลี่คงมีความผูกพันต่อนางไม่มากก็น้อย คิดไม่ถึงพวกเขาถึงกับไร้น้ำใจและแบ่งแยกแบบนี้