บทที่ 107 ความสุขอยู่ที่นี่

“ไม่มีทาง... ถ้าแกทำอย่างนั้น แกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก ฉันจะถือว่าฉันไม่ได้มีลูกชายอย่างแก แจกันทองของตระกูลฉัน มีไว้สำหรับดอกไม้สูงส่งที่คู่ควรเท่านั้น ไม่ได้มีไว้ให้แกเอาดอกไม้บ้านป่า อย่างนังชบาขึ้นมาประดับ ถ้าแกยังคิดไม่ได้ เราก็ขาดกัน ฉันยอมพ่อแกมาคนหนึ่งแล้ว จะไม่มีวันยอมให้แกอีก จำเอาไว...