บทที่ 4 ผัวไทยอยากได้

โรงสีข้าว โรงน้ำมัน โรงน้ำแข็ง ร้านขายยา ตลอดจนร้านขายส่งผัก หมู ไก่ ผลหมากรากไม้ ที่จ้อกแจ้กจอแจในช่วงเช้ามืดเพราะผู้คนจากหลายหมู่บ้านจะพายเรือมาหาซื้อสินค้าเพื่อนำไปขายต่อในหมู่บ้านของตน ทั้งเรือของแม่ค้าที่นำสินค้ามาแลกเปลี่ยนหมุนเวียนกันก็มาก ตลอดจนเรือขายข้าวต้มเครื่อง ปากริมไข่เต่าและขนมหวานในยามค่ำคืน ทำให้ย่านตลาดแห่งนี้ตั้งแต่เวลาย่ำรุ่งไปจนถึงย่ำค่ำไม่เคยพบกับความเงียบเหงา มีเพียงในเวลานี้เท่านั้น

เมื่อผีตากผ้าอ้อมลาลับความมืดมิดมาเยือน มีเพียงแสงตะเกียงจากครัวเรือนและแสงไฟจากโรงสี โรงน้ำมัน ซึ่งเป็นเวลาที่เธอจะได้อาบน้ำผลัดผ้าผ่อนที่ซึมซับเอาเหงื่อไคลจากการขายของมาตลอดทั้งวันให้เนื้อตัวได้สะอาดสะอ้าน เรือขายเกลือ กะปิ น้ำปลา ทำให้กระไอความเค็มเหมือนจะอยู่ติดเนื้อติดตัวหรือแม้แต่ปลายจมูกที่ทำให้เธอหายใจไม่สะดวกอยากออกมานั่งรับลมอยู่ที่หัวเรือทั้งวันทั้งคืน

เรือนร่างอวบอัดตามวัยลุกขึ้นยืนก่อนจะพาตัวเองเข้าไปสู่ด้านในลำเรือเพื่อผลัดผ้าเตรียมอาบน้ำและท่าน้ำใต้สะพานก็คือสถานที่ที่เธอจะปล่อยกายปล่อยใจให้ล่องลอยอยู่ในสายน้ำ ถึงแม้เธอจะไม่ชอบอยู่ในเรือแต่หากการพาตัวเองลงไปว่ายวนอยู่ในน้ำก็ช่วยให้จิตใจฟุ้งซ่านของเธอสงบลงได้

‘ผัวไทย’ ถ้อยคำฟุ้งซ่านจากปากของลูกสาวทำให้เหมยฮัวนั่งไม่ติดพื้น ความคิดที่จะเตรียมกับข้าวไว้ตอนเช้าต้องชะงักลงไม่เป็นท่า เพราะเธอหยุดความนึกคิดของตัวเองไม่ได้ ‘ผัวไทย’ ที่ลูกสาวอยากได้เธอได้ลิ้มลองมาแล้ว แม้ความสุขสมจะมาเยือนแบบไม่สุดแต่กลิ่นคาวคลุ้งก็เหมือนยังรับรู้ได้ติดปลายจมูก กลิ่นคาวที่ไม่ใช่ของผัวแก่ชาวจีนแต่เป็นผัวไทยที่เธอไม่รู้จักหน้าตา แม้ไม่เห็นหน้าแต่กลิ่นรำข้าวก็ทำให้รู้ว่าเป็นคนงานที่โรงสีอย่างแน่นอน น่าแปลกที่เธอไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับนายตำรวจที่มาสอบปากคำ หรือจริงๆ แล้วเธอหวังว่าจะได้กลิ่นนั้นอีกครั้งในอีกไม่นานนี้หรือก่อนที่เรือจะออกจากท่า

ความร้อนรนบังเกิดจนอดรนทนไม่ไหว ร่างอวบอัดและสมส่วนตามวัยดอกไม้เบ่งบานเต็มที่ขยับกายซุกเข้าที่ซอกหลืบสำหรับเก็บข้าวของที่ไม่ได้ใช้งาน ท่อนขาขาวนวลเนียนแยกออกจากกันปล่อยให้ดอกเหมยฮัวเบ่งบานตามความต้องการที่ร้องประท้วง ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์น่าระทึกในวันนั้นดอกไม้บานยิ่งผลิตน้ำหวานออกมาอย่างมากล้น

เหมยฮัวซูดปากขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อนิ้วมือเล็กๆ เผลอสัมผัสหยาดน้ำนั้น เธอทนไม่ได้ที่จะไม่สัมผัส ทนไม่ได้ที่ต้องรอคอยจนกว่าจะถึงเวลาอาบน้ำในคลอง และทนไม่ได้จนกว่าเฮียย้งจะกลับมา เพราะความคิดจุดแรงปรารถนายั้งไม่อยู่เสียแล้วและมันก็ร้อนเสียจนนิ้วมือเอาไม่อยู่

ดวงตากวาดมองหาบางสิ่งที่จะช่วยมาเติมเต็ม อะไรก็ได้ที่จะมาต้านทานแรงบีบรัดของดอกเหมยฮัวได้อย่างพอดิบพอดี อะไรที่... เหมยฮัวคลานสี่ขาไปยังสุดสายตาที่เห็น ตะกร้าผักที่เธอทั้งซื้อและนำเกลือไปแลกมาเมื่อช่วงเช้าวางอยู่ที่ตรงนั้น แตงกวาลูกสั้น มะเขือยาวลูกเขื่อง หัวไชเท้าลูกโต และมะระจีนลูกยาวป้อม เหมยฮัวยิ้มราวสวรรค์ตกลงมาตรงหน้า มือสั่นเพราะความอยากรีบคว้าสิ่งที่พอเหมาะมือก่อนจะรีบคลานเข่ากลับมา ณ จุดเดิม

เธอไม่อยากเดิน เธออยากให้บั้นท้ายได้อากาศจากภายนอก และตอนนี้บั้นท้ายของเธอกำลังกดนาบกับพื้นเรือเพื่อรอคอยมะเขือยาวลูกเขื่องเข้าไปสำรวจ ขนาดที่เธอต้องการไม่ใช่ขนาดของเฮียย้งที่คงได้แค่แตงกวาลูกสั้น แต่ที่เธอต้องการคือขนาดของจับกังโรงสีข้าวคนนั้น ขนาดที่ทำให้เธอแน่นขนัดจนต้องจิกเท้าแนบแน่นกับผืนกระดาน ก่อนจะยกบั้นท้ายลอยร่อนไม่ติดพื้น

"อูย... อา... ซี้ด... โอว..."

ใบหน้าสวยงามตามแบบฉบับสาวจีนบิดเบี้ยวทั้งเสียวและสุข สลับกับส่งเสียงครวญครางบางเบา มะเขือลูกยาวทำหน้าที่แทนเฮียย้งไม่ขาดตกบกพร่อง มือน้อยกำส่วนหัวติดขั้วของมันแน่นก่อนจะส่งความเขียวอ่อนกินอร่อยเข้าไปสำรวจดงดอกเหมยฮัวเข้าๆ ออกๆ ตามจังหวะที่เธอต้องการ ฝ่ามืออีกข้างบีบเคล้นเต้าอวบใหญ่รุนแรงจนรู้สึกเจ็บแต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ สิ่งที่เธอต้องการยังมากกว่านั้น

ร่างอวบอิ่มลุกขึ้นนั่งยอง มะเขือลูกเก่าถูกผลักไสไม่ไยดี ลูกใหญ่สุดนั่นคือจุดหมาย มือกำแน่นที่ส่วนหัวบริเวณขั้วก่อนจะจับปลายให้ชี้ขึ้นเพื่อส่งความยาวนั้นเข้าไปในดงดอกไม้ที่หยาดเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน

เหมยฮัวค่อยๆ กดร่างลงนั่งปล่อยให้ดอกเหมยฮัวฉ่ำน้ำอ้าอมเอามะเขือยาวลูกเขื่องเข้าไปจนเกือบมิด เฮียย้งชอบให้เธออยู่บนและถึงเธอจะชอบท่านี้อยู่มากแต่ความอายก็มีมากเสียจนไม่กล้าจะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวต้องปล่อยให้เฮียย้งเป็นคนจับสะโพกของเธอเข้าออก แต่ในยามนี้ผืนกระดานสีดำเท่านั้นที่เธอเห็น เหมยฮัวยิ้มด้วยความสุขเพราะสิ่งที่เธอค้นพบจะทำให้เธอสามารถมีความสุขได้ทุกที่ทุกครั้งที่ต้องการและคราวต่อไปหัวไชเท้ากับมะระคงได้มาเติมเต็ม และภายในลำเรือแห่งนี้คงไม่ขาดพืชผักที่แสนจะอร่อยเหล่านี้ไปอีกตลอดกาล