บทที่ 43 ปรนเปรอสุดๆ

ชวนพิศจรดริมฝีปากกับความใหญ่โตนั้น จุมพิตเพียงแผ่วเบาแต่ก็ทำให้คนที่ยืนจังก้าอยู่ข้างเตียงต้องแหงนหน้าขึ้นสูดปากคล้ายกินของเผ็ดร้อนเข้าไป ทั้งที่เฮียหมูมักกินแต่อาหารรสจืดเสียมากกว่า

“โอวววว... หนูหน่อยเก่งที่สุด โอว.. อา.. อูย..”

เฮียหมูละล่ำละลักไม่เป็นภาษาเมื่อเธออ้าริมฝีปากออกจนสุดก่อนจะ...