บทที่ 1 จับแพะ

ในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งข้างผับชื่อดัง

"นี่จ่า.. แน่ใจนะว่าสายข่าวของเรารายงานถูกต้องอ่ะ"

"แน่ใจซิครับผู้หมวด ก็ไอ้ชาติมันบอกผมว่าจะมีการส่งยาบ้าที่นี่วันนี้นี่ครับ"

"อืม.. แต่ผมว่ามันนานผิดปกติแล้วนะ หรือว่าพวกมันจะรู้ตัวแล้ว"

"เป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนที่วางไว้นี่ครับ"

ในขณะที่ผมกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ จากนั้นสายตาก็สะดุดเข้ากับคนสองคนที่คนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวบางกับอีกคนอยู่ในชุดเสื้อหนังสีดำท่าทางมีพิรุธเพราะมาทำลับๆ ล่อๆ อยู่บริเวณที่สายข่าวรายงานว่าจะมีการส่งมอบยาบ้ากันที่บริเวณนี้

แสงไฟแช็คสว่างขึ้นทำให้รู้ว่าสองคนนั้นกำลังสูบบุหรี่อยู่ ซึ่งสังเกตได้จากจุดไฟสีแดงที่สว่างวาบเป็นระยะ ก่อนจะเห็นกลุ่มควันลอยกระทบแสงไฟจนเป็นม่านควันบางๆ ผ่านไปสักพักบุหรี่มวนใหม่ก็ถูกจุดขึ้น ซึ่งยิ่งทำให้ผมเริ่มสงสัยในตัวสองคนนั่นมากยิ่งขึ้น เพราะตามปกติถ้าคนเราจะมายืนหลบมุมสูบบุหรี่เมื่อสูบไปหมดแล้วก็น่าจะกลับเข้าไปข้างในนี่หน่า แต่นี่กลับจุดมวนใหม่ขึ้นมาสูบต่อ เหมือนกับว่ากำลังรอใครอยู่

"จ่าวิทย์สั่งทุกคนให้เตรียมพร้อม เพราะตอนนี้เหมือนจะเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว"

ผมสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาให้เตรียมพร้อมหลังจากที่มีเริ่มมั่นใจเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่าสองคนนั่นต้องรอคนมาส่งยาบ้าให้แน่ๆ ผมตบมือเข้ากับเอวพร้อมกับปลดสายรัดดึงเอาปืนพกประจำตัวขึ้นมาถือไว้

"ครับผม" จ่าวิทย์ตอบรับคำ ก่อนที่จะรีบวิทยุไปบอกทุกคนที่ประจำตามจุดต่างๆ ให้เตรียมพร้อมปฏิบัติการทันทีที่ได้รับคำสั่ง

ไม่นานก็มีรถมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบต์คันหนึ่งขี่เข้ามาจอดตรงที่สองคนนั้นยืนอยู่ ก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้กับหนึ่งในสองคนนั้น

"จ่าสั่งทุกคนปฏิบัติการทันที!!" สิ้นคำสั่งของผม จ่าวิทย์ก็วิทยุไปบอกตำรวจนอกเครื่องแบบที่ประจำตามจุดต่างๆ ทันที ก่อนที่ทุกคนจะแสดงตัวเข้าจับกุมทั้งสามคนพร้อมๆ กัน

"หยุดนะ!! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ช่วยยกมือขึ้นแล้วหันมาให้เห็นชัดๆ ด้วย" ผมร้องบอกไป ก่อนที่จะส่องไฟฉายไปที่สามคนนั้น ซึ่งสองคนในสามคนยังคงใช้มือล้วงกระเป๋าอยู่โดยไม่ได้สนใจปืนนับสิบกระบอกที่จ่ออยู่ซักนิด มีเพียงคนที่ขี่มอเตอร์ไซต์บิ๊กไบต์คนเดียวเท่านั้นที่รีบยกมือขึ้นเหนือหัวพร้อมกับตัวที่สั่นเทา

"ฮึ!!" ชายคนหนึ่งส่งเสียงก่อนจะเดินเข้ามาหาผมอย่างท้าทาย

"หยุดอยู่กับที่นะ!! ฉันขอเตือน จ่าวิทย์จับไปให้หมด"

กริ๊ก.. กริ๊ก.. กริ๊ก!!

เสียงกุญแจมือที่ถูกสับไปบนข้อมือของชายทั้งสามคน

จากนั้นผมก็เริ่มค้นตัวทั้งหมดอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่าไม่มียาบ้าอย่างที่เข้าใจ แต่กลับพบเพียงม้วนกระดาษกลมๆ เท่านั้น ซึ่งหลังจากที่ตรวจสอบแล้วก็พบว่าเป็นโพยแทงบอลเท่านั้น

----------

ผมถูกเรียกตัวเข้าพบด่วนทั้งๆ ที่ยังนอนไปไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

ก๊อกๆ

"เข้ามา" เสียงเข้มดังขึ้นหลังจากที่ผมเคาะประตู

ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะยืนชิดขา หลังตรง และโค้งทำความเคารพ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาคู่นั้นที่มองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"แกทำบ้าอะไรหา!! ไอ้ลูกหมู" ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศที่เครื่องหมายบนบ่านั้นแสดงถึงผู้บังคับบัญชาระดับสูงของหน่วยงานนี้ส่งเสียงดังลั่น

"ครับท่าน"

"ฉันให้แกไปทำคดียาเสพติด แล้วทำไมไปจับโพยบอลหา!!" ผู้บังคับการพูดพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้อย่างไม่พอใจในผลงานที่ผมทำเมื่อคืน

"คือ.. ผมคิดว่าเด็กพวกนั่นเป็นพวกแก๊งค์ค้ายา.. ครับท่าน"

"เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ทำไมไม่ปล่อยตัวไปล่ะ แกจะไปจับเด็กพวกนั่นมาทำไมอีก"

"แต่เด็กพวกนั่นทำผิดกฎหมายนะครับ"

"ฉันรู้!! แต่แกรู้มั้ยว่าเด็กพวกนั้นมันเป็นลูกหลานของใคร"

"แต่จะลูกหลานใครก็ต้องจับนะครับ เมื่อเขาทำผิดกฎหมาย"

"เฮ้อ~ ฉันขี้เกียจจะพูดกับแกล่ะ เอาเป็นว่าต่อไปแกไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับคดียาเสพติดอีกแล้ว ฉันจะส่งแกไปเป็นตำรวจจราจรแทน"

"อะไรนะครับลุง!! ไม่ได้นะครับ" ผมเผลอเรียกคนตรงหน้าตามศักดิ์ ไม่ใช่ตามหน้าที่ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง

"ทำไมจะไม่ได้วะ ฉันสั่งแกในฐานะผู้บังคับบัญชา ไม่ใช่ในฐานะลุงของแก ไปได้แล้ว เดี๋ยวคดีนี้ฉันจะให้ผู้หมวดชาญมาดูแลแทน ส่วนแกก็กลับไปพักผ่อนได้ ฉันอนุญาตให้แกไปพักผ่อนแล้วอีกสามวันค่อยไปเริ่มงานใหม่ ไปได้แล้ว"

"แต่..ท่านครับ" ผมพยายามขอร้อง

"ไปได้แล้ว!!" ลุงผมไม่มีท่าทีเปลี่ยนใจเลย

"ครับ" ผมรับคำ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องผู้บังคับการ

ผมเดินลงบันไดมาเรื่อยๆ อย่างใช้ความคิด ทั้งที่อุตส่าห์ทุ่มเททำงานหนักแต่กลับถูกตำหนิ

เฮ้อ~ เหนื่อยใจจริงๆ

ในขณะที่ผมกำลังเดินมาที่รถเพื่อจะขับกลับบ้านพัก ผมก็เดินสวนทางกลับเด็กหนุ่มสองคนนั่นที่ผมจับมาเมื่อคืน เพียงแต่ตอนนี้ดูเหมือนทั้งสองคนนั่นจะมองหน้าผมอย่างกับจะเอาเรื่อง แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือจะทำยังไงให้ผมได้กลับไปทำคดียาเสพติดอีกครั้งก็พอ