บทที่ 7 Chapter 6 ข้อเสนอ
Chapter 6 ข้อเสนอ
"..." เด็กสาวกัดปากแน่น ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ ในขณะที่ภารันยังใช้นิ้วมือลูบไล้ลำคอนะหงของเธอ
"ถ้าเธอยินดีรับข้อเสนอฉัน..พ่อเธอจะรอด"
"ฉันไม่รับ!"
"จุๆ เด็กน้อย เธอเก็บเอาไปคิดก่อนก็ได้ ฉันไม่ค่อยให้โอกาสใครง่ายๆนะ" ภารันพูดขึ้นพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วถอดออก เผยให้เห็นรอยสักบนแผงอกแกร่ง มัดกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ จากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ
"กะ..แกจะทำอะไร"
"หึหึ.." เขายกยิ้มมุมปากแล้วทิ้งเสื้อเชิ้ตลง ก่อนจะกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ ว่ายน้ำเล่นสบายใจเฉิบ
"ใช้นี่คลุมไว้ครับ" พะพายรีบสะบัดหน้ามามองเดวิดที่ยื่นผ้าขนหนูให้ เธอรับมาคลุมตัวแล้วหันไปมองภารันที่ว่ายน้ำอยู่ บางทีเธอก็อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ การกระทำบางอย่างที่เขากระทำมันโหดร้ายจนเกิดความเป็นมนุษย์ "เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่งคุณที่บ้าน"
"แต่พ่อพาย! ไม่ค่ะพายต้องพาพ่อกลับด้วย"
"ถ้าอยากให้คุณดิเรกรอด ช่วยทำตามที่ผมบอก" ว่าจบเดวิดก็ผายมือไปทางออก เด็กสาวกำหมัดแน่นอย่างไม่มีทางเลือก ชีวิตพ่อก็สำคัญกับเธอเหมือนกัน ก่อนจะเดินตามเดวิดไป
"อ่า!" ภารันโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ เสียงคำรามดังก้องไปทั่วบริเวณ ก่อนจะลอยตัวอยู่กลางสระว่ายน้ำและพักสายตา
"ยัยพาย!" มิลินรีบวิ่งเข้าไปกอดพะพายไว้ด้วยความเป็นห่วงยิ่งเห็นสภาพเพื่อนแล้วเธอยิ่งรู้สึกโกรธแค้นแทนพะพาย "ไอ้สารเลว!" มิลินตะโกนด่าภารันเสียงดัง เสียงแหลมๆ สะท้อนกลับมาเข้าหูเธอเหมือนเดิม
"อย่าเสียเวลาด่าพวกมันเลย มันไม่รู้สึกหรอก" พะพายรีบปรามเพื่อนแล้วดึงมือมิลินเดินออกไป รถยนต์หรูเคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้านพอดี เดวิดเปิดประตูให้ทั้งสองแต่ในตอนที่เธอจะก้าวเข้าไปในรถ หางตากลับเหลือบเห็นบาดแผลที่ฝ่ามือหนาซึ่งมันยังมีเลือดสีแดงสดซึมออกมา
"..." เดวิดเลื่อนมือไปด้านหลังเมื่อถูกมองนานๆ พะพายหันไปมองด้านหลังแล้วก้าวเข้าไปในรถ เธอซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย ไม่กล้าบอกมิลินว่าเจออะไรมา ทันทีที่มาถึงหน้าบ้านภูผานาตยากับอิงฟ้าก็รีบเดินมาหาเธอ
"แรด! ร่าน! กลับบ้านมืดค่ำขนาดนี้คงไปอยู่กับผู้ชายมาสินะ!"
"อ้าว..ป้าทำไมพูดหมาๆแบบนี้ล่ะ" มิลินโมโหแทนที่สองแม่ลูกมาชี้หน้าด่าเพื่อนเธอแบบนี้ทั้งที่ไม่รู้ว่าพะพายเจออะไรมา
"แกเป็นใคร!"
"เป็นใครแล้วจะทำไมฮะ! ว่าเพื่อนฉันแรด ร่านหัดดูลูกคุณบ้างก็ดีนะ วันไหนหนีตามผู้ชายขึ้นมาจะขำไม่ออก" มิลินด่ากลับอย่างไม่เกรงกลัว นาตยาโกรธจัดหมายจะเข้าไปตบหน้ามิลินแต่พะพายก็ห้ามไว้
"ขอโทษแทนลินด้วยนะคะ แกรีบกลับเถอะฉันโอเค" พะพายขอโทษขอโพยนาตยาและอิงฟ้าก่อนจะหันมาดันตัวเพื่อนรักออกไปเพื่อไม่ให้ทั้งสองฝ่ายมีปากเสียงกันหนักไปกว่านี้ แต่ในตอนที่พะพายเดินกลับมานาตยากลับง้างฝ่ามือขึ้นฟาดเข้าที่แก้มเธออย่างแรง
เพียะ!
"เด็กไร้มารยาท! อย่าลืมนะว่าแกมาอาศัยฉันอยู่!"
"..." พะพายล้มพับลงกับพื้นพลางยกมือขึ้นมาลูบแก้ม น้ำตาไหลรินทันทีมันไม่ได้เจ็บปวดที่ถูกกระทำแต่เจ็บปวดในใจ เธอพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาในบ้าน เมื่อเข้ามาในห้องพักแล้วก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ร้องไห้จนไหล่สั่น "อึก...ฮือ"
"คุณหนู!" ชุ่มรีบเข้าไปกอดพะพายไว้แน่น เธอไม่ได้เอ่ยถามอะไร บางทีคำถามที่เธอจะเอ่ยถามออกไปอาจจะทำร้ายจิตใจเด็กสาวเข้าไปอีก พะพายโผเข้าหาอ้อมกอดป้าชุ่มแล้วร้องไห้อย่างหนัก
"พายเจอพ่อแล้ว..อึก..พายช่วยพ่อไม่ได้"
"คุณหนูเจอคุณท่านที่ไหนคะ"
"อึก..ฮือ" พะพายร้องโฮพลางส่ายหน้าไปมา เมื่อเห็นแบบนั้นชุ่มจึงไม่ถามอะไรต่อ เธอใช้มืออบอุ่นลูบแผ่นหลังสะท้านเป็นการปลอบโยนเธอให้หยุดร้องไห้ เด็กสาวร้องไห้จนหลับคาอ้อมกอดของเธอ
"คุณหนูของป้า.." ชุ่มเสยผมออกจากใบหน้าสวยแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่มาพร้อมกับหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้พะพาย ดูท่าเธอจะมีไข้ด้วย "ใครมันช่างใจร้ายกับคุณหนูของป้า.." เธอพึมพำด้วยความเวทนา เธอเป็นทั้งแม่บ้านและแม่นม เลี้ยงพะพายมาตั้งแต่เธอแบเบาะ รู้จักนิสัยใจคอเด็กสาวดีกว่าใคร
"อื้อ..ยะ..อย่าทำพ่อนะ" พะพายละเมอพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาปัดป่ายด้วยความกลัว น้ำตาอุ่นๆไหลออกจากหางตาเธอ ชุ่มน้ำตาคลอเบ้ากับภาพตรงหน้า เธอไม่รู้จะช่วยยังไงดี 'ยะ..อย่าทำอะไรพ่อฉัน~'
@หลายวันต่อมา
พะพายนั่งเหม่อลอยอยู่ใต้ต้นชมพู่หลังบ้านของภูผา นิ้วเรียวขีดกับเก้าอี้จนแดงเถือกแต่เธอก็ยังคงเหม่อลอย ไม่รับรู้การมาของใครทั้งนั้น
"อ๊ะ!" รองเท้าแตะสองคู่ถูกโยนมาใส่หน้าตักของพะพายจนเธอเผลออุทานด้วยความตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอิงฟ้า
"ซักรองเท้าให้หน่อย พรุ่งนี้ฉันต้องใส่ไปเที่ยวทะเล"
"ใส่เองก็ซักเองสิ อานาไม่สอนเหรอ" พะพายวางรองเท้าแตะทั้งสองคู่ลงบนพื้นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ด้วยความสูงร้อยหกสิบเก้าทำให้เธอบดบังอิงฟ้า เด็กสาวถอยหลังหนีด้วยความหวาดหวั่น
"ฉันจะฟ้องแม่! ว่าแกไม่ทำตามที่ฉันสั่ง"
"พี่มาอยู่ที่นี่ในฐานะหลานสาว ไม่ใช่คนใช้ของเธอกับอานา โปรดเข้าใจด้วยนะ" พะพายเดินผ่านหน้าอิงฟ้าไป "อ๊ะ! ปล่อยนะอิง!" เธอถูกอิงฟ้ากระชากผมอย่างแรงจนเสียหลักล้มลง ป้าชุ่มที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีก็รีบเดินเข้ามาพยุงพะพายลุกขึ้นแล้วผลักอิงฟ้าออก
"มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันสิคะ ทำคุณพายทำไม"
"ก็มันไม่ทำตามที่ฉันสั่ง!"
"คุณหนูไม่ใช่คนใช้คุณนะคะ"
"เหรอ! งั้นแกก็เอารองเท้าไปซักแทนมันสิ!" อิงฟ้าโยนรองเท้าใส่ชุ่ม ทำเอาพะพายโกรธจัดกับการกระทำไร้จิตสำนึกของเธอ แต่ก็ทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกหนักๆ แล้วก้มลงไปเก็บรองเท้าขึ้นมา
"ฉันจะทำเอง พอใจยัง"
"หึ! ยอมทำตั้งแต่แรกก็จบ!" เด็กสาวอายุน้อยกว่ากอดอกแสยะยิ้มมุมปากให้พะพายก่อนที่หล่อนจะเดินออกไป พะพายหันมายกมือไหว้ขอโทษป้าชุ่มที่ทำให้เดือดร้อนไปด้วย
"คุณหนูไม่ต้องทำหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ..พายตัดสินใจแล้ว"
"ตัดสินใจ?" ชุ่มทำหน้ามึนงงกับคำพูดของพะพาย เด็กสาวเดินออกไปทันทีหลังพูดจบประโยคนั้น
@เพนท์เฮ้าส์หรู
พะพายกำสายกระเป๋าแน่นเมื่อมาถึงหน้าเพนท์เฮ้าส์หรูหรา การกระทำของอิงฟ้าทำให้เธอตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น ได้แต่หวังว่าข้อเสนอที่ภารันให้มันจะไม่เลวร้ายจนเธอรับไม่ไหว เธอกดออดหน้าบ้านแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วเล็กด้านข้าง รอไม่นานก็มีคนเปิด
"นายกำลังรออยู่ครับ"
"ระ..รอ?"
"เชิญครับ" ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ผายมือเข้าไปในบ้าน เธอก้าวเข้ามาด้านในแต่จะวิ่งกลับตอนนี้คงไม่ทันแล้ว พะพายสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วเดินตามชายหนุ่มไป สายตาก็สอดส่องหาเดวิดด้วยจนกระทั่งเธอมาหยุดอยู่ในห้องโถงกว้าง และไม่กี่นาทีต่อมาภารันก็ปรากฏตัว ร่างกำยำมีเพียงกางเกงยีนส์สีดำตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์มัดกล้ามเนื้อและซิกซ์แพ็กส์ พะพายรีบเบือนหน้าหนีทันที
"หึ.."
"ฉันอยากรู้ว่าข้อเสนอที่นายให้มันคืออะไร แล้วพ่อฉันจะปลอดภัยใช่ไหม"
"แน่นอน" ภารันยกมือขึ้นมากอดอก ดวงตาคมกริบเริ่มสำรวจใบหน้าสวยของคนตรงหน้า
"แล้วนายจะปล่อยพ่อฉันไหม"
"..." ภารันไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำเรียกร้องของเธอด้วยซ้ำ "กล้าดีนิ.."
"กะ..กล้าอะไร"
"หึ!" มือหนายื่นไปเชยปลายคางมนขึ้นจนทั้งสองได้สบตากัน "กล้ามาต่อรองกับฉันไง" ว่าจบก็กำคอเสื้อพะพายอย่างแรงจนเด็กสาวตัวลอย
"ขะ..ขอโทษ ฉะ..ฉันจะรับขอเสนอของนาย ขอแค่ปล่อยพ่อฉันไป แล้วฉันจะหาเงินมาใช้หนี้แทนพ่อด้วย"
"แน่ใจ?"
"นะ..แน่ใจ"
"สิ่งที่ต้องจ่าย..มันแพงนะ"
"ฉะ..ฉันจะพยายามหาเงินมาคืนนาย" ภารันยอมคลายมือออกจากคอเสื้อพะพายแล้วเปลี่ยนเป็นกระชากตัวเธอเข้ามาแนบกาย ทำเอาพะพายดิ้นหนีกับท่าทางโรคจิตของเขา
"จ่ายไหวเหรอ.."
"ฉันจะพยายาม"
"เก่งนะ..ที่กล้ารับข้อเสนอทั้งที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร" เขาชื่นชมในความกล้าได้กล้าเสียของเธอ
"แล้วมันคืออะไร"
"...ฉันต้องการพรหมจรรย์ของเธอ"
