บทที่ 31 ตอนที่ 29

แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบเข้าม่านตาจนต้องลืมตาตื่นยกมือจับคอบิดเนื้อบิดตัวด้วยความเหนื่อยล้ากวาดสายตามองรอบที่ยังคงอยู่ที่เดิมไม่อาจกลับไปในที่ที่จากมาได้ เสียงผ่อนลมหายใจดังยาวเป็นวรรคเป็นเวรก้าวลงจากเตียงไม้ที่แสนแข็งก่อนยกมือกอดอกหรี่ตามองเตียงแล้วหมุนตัวกลับเดินไปเปิดประตูมองบ่าวสามรำนั่งรออยู่หน้า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ