บทที่ 48 48

“ร็อด! ลดาเจ็บ...ลดาเจ็บ” เสียงร่ำไห้เสมือนยิ่งยั่วยุสัญชาตญาณดิบเถื่อนในร่างสูงใหญ่โหมกระพือทำลายความบอบบางให้ย่อยยับ เพลิงร้อนของโทสะร้ายลุกโชนอยู่ในดวงตาสีเหล็กกล้า มันฉายฉานออกมาราวหินลาวาแดงเดือด ลดาเจียนขาดใจทุกครั้งที่เรียวปากหนาฝังจูบดุดันลงบนกลีบปากห้อเลือด เขาไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหนยิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ