บทที่ 8 8

“ช่วงนี้ผมยังพอมีเวลาว่าง เพราะอีกไม่กี่วันผมต้องเดินทางไปไซบีเรีย แต่ผมไม่ได้คิดว่าจะหาเพื่อนเที่ยวนะครับ ผมแค่อยากพาคุณไปในที่น่าเที่ยวของมัสกวา แต่ผมไม่รู้ว่าคุณเองจะเต็มใจให้ผมพาไปหรือเปล่า”

“ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะคะ ร็อด...ลดาเต็มใจค่ะ แค่คุณไม่ใช่พวกเคจีบีหรือมาเฟีย หรือเป็นพวกหลอกผู้หญิงไปขายก็น่าดีใจแล้ว”

“โอ!...ขอบคุณครับ ลดา ที่ยอมรับไมตรีจากผม พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณแต่เช้า จะพาคุณไปพระราชวัง ไปพิพิธภัณฑ์อาร์เมอร์รี่แชมเบอร์”

“ค่ะ...ร็อด” ลดารับคำและดูเหมือนการสนทนาจะสิ้นสุดลงแล้วแต่มือของเขาที่ยังเกาะกุมมือเรียวบางก็ยังไม่ยอมปล่อยวางอยู่เช่นนั้น โรดิออนสลัดความคิดที่อยากเปลี่ยนจากการจับมือเป็นวาดวงแขนกอดเธอไม่หลุด และสิ่งรบกวนจิตใจตลอดเวลาที่ขับรถกลับมาคือริมฝีปากแสนฉ่ำของหญิงสาว ถึงลดาจะจูบไม่เป็นเขาก็ปรารถนาจะได้รับรู้ว่าหากกลีบปากบนใบหน้าหวานเปิดออกเขาจะพบสิ่งใดแอบซ่อนอยู่ในนั้น อาจไม่มีอะไรเร็วไปสำหรับผู้ชายที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องผู้หญิง ตั้งแต่คีริลล้มป่วยและส่งต่อกิจการมูลค่านับหลายหมื่นล้านจากผลประกอบการมหาศาลของเพชรดิบที่ได้จากเหมืองนับสิบแห่งทั่วโลก โรดิออนก็ไม่เคยมีเวลาให้กับอย่างอื่นนอกจากงานและงานแม้มือขวาอย่างวลาดิมีร์จะช่วยรองรับในทุกด้านหากเขาก็มิอาจอยู่นิ่งเฉยในฐานะผู้บริหารสูงสุดของแม็กซิมัส หากลิขิตของพระเจ้าชักนำให้เจ้าพ่อในวงการค้าเพชรต้องมาเจอสาวไทยผู้อ่อนหวานอย่างลดา แล้วเหตุใดจึงต้องชักพาชีวิตของเขาเข้าไปติดในบ่วงของผู้หญิงอีกคนที่ชายหนุ่มหวังอย่างแรงกล้าว่าไม่เกินหนึ่งปีก็ต่างคนต่างไป

“สปาซีบ้า...ร็อด” เจ้าของใบหน้างามกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนค่อย ๆ เลื่อนมือออกจากการกอบกุมซึ่งเธอก็นึกเสียดายไม่น้อยไปกว่ากัน ลดาอดที่จะหันไปทอดสายตาอ้อยอิ่งบนความคร้ามเข้มก่อนผลักประตูรถออกไปมิได้ ใบหน้าคมคายหล่อเหลาราวเทพเจ้าแห่งสงคราม แขนกำยำ หน้าอกและไหล่กว้างล้วนทำให้เธอใจสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สองหนุ่มสาวประสานสายตาต่อกันนิ่งนานก่อนก่อนประตูข้างคนขับจะถูกปิดลงและรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันใหญ่จึงค่อยเคลื่อนออกไปจนลับตา เหลือไว้แต่ความห่วงหาล่องลอยอยู่รอบตัวหญิงสาว ลดายกมือขึ้นลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เพื่อสัมผัสร่องรอยที่ชายหนุ่มทิ้งเอาไว้ มันเป็นยิ่งกว่าประกายไฟที่ทำให้เธอรุ่มร้อนไปทั่วทั้งสรรพางค์

ถ้าโรดิออนรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับเธอ...เขาจะคิดยังไง?

ลดาเดินพลางใช้ความคิด เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะเห็นเป็นเช่นไรกับเรื่องนี้ หญิงสาวคิดไปไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะต้องมาเจอคู่หมายในสถานการณ์อันสับสน มโนนึกของเธอเกี่ยวกับบุรุษผู้นั้นชัดเจนเสียจนแทบไม่ใส่ใจว่ากลับถึงห้องพักที่ชั้นบนสุดตอนไหนก่อนจะตรงเข้าไปในห้องนอนขณะที่ยูเลียน่าวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหารในห้องครัว ร่างอรชรหยิบกระดาษเปล่ากับดินสอในลิ้นชักก่อนออกไปนั่งเอกเขนกอยู่บนม้านั่งทรงโค้งตรงระเบียงอพาร์ตเม้นท์ซึ่งเห็นทิวทัศน์ของมอสโกท่ามกลางหิมะชัดเจน

“โรดิออน...” ลดารำพึงถึงนามของคนที่เพิ่งแยกตัวจากเธอไปและรำลึกถึงภาพเงาของบุรุษร่างสูงใหญ่เสมือนตะกอนพลัดหล่นลงไปในชั้นของความคำนึงหา เธอกอบเก็บทุกชิ้นส่วนเข้าด้วยกันเพื่อกลั่นมันออกมาก่อนรจนาความหมายผ่านปลายดินสอสีดำ

วลาดีมีร์ในชุดสูทสีกรมท่าต้องประหลาดใจในวันนี้ที่เห็นเจ้านายหนุ่มในชุดหนังสีดำขนาดพอดีรูปร่างสูงใหญ่ตื่นแต่เช้าและนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในห้องโถงของคฤหาสน์ซึ่งเต็มไปด้วยของประดับตกแต่งในสไตล์แอนทีคหรูวิจิตรอลังการยิ่งกว่าพระราชวังน้อย ๆ ในมอสโกโดยข้างนอกนั่นบอดี้การ์ดและผู้ติดตามสองสามคนในชุดสูทสีนิลยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ชายวัยกลางคนก้าวเข้ามาหยุดเบื้องหน้าก็เห็นว่าถ้วยเล็ก ๆ บนโต๊ะทำจากกระจกใสเหลือเพียงรอยสีดำของกาแฟเอสเปรสโซ่ที่โรดิออนชื่นชอบ สักครู่ร่างสูงตระหง่านจึงพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะก่อนลุกขึ้นยืนเสมือนทำท่าจะก้าวออกไปในเช้าที่หิมะยังปกคลุมเมืองทั้งเมือง

“ร็อด...คุณกำลังจะไปไหน?”

“ผมจะออกไปข้างนอก...มีอะไรหรือเปล่า วลาดิมีร์?” โรดิออนถามกลับไปราวไม่ใส่ใจขณะล้วงมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง

“ผมจะมาเรียนคุณเรื่องลูกสาวท่านยูเชนคอฟ เราทราบที่อยู่ของเธอแล้ว พรุ่งนี้คุณจะไปรับคุณอิเล็คตร้ามาที่นี่หรือเปล่าครับ?”

“ให้ราฟาอิลไปแทน! เรื่องไร้สาระเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ผมอยากฟังข่าวการขยายเหมืองที่ไซบีเรียมากกว่า หรือไม่ก็เป็นเรื่องนักวิจัยที่ส่งไปสำรวจแท่งหินคิมเบอร์ไลต์แถบอัฟริกา!”

“แต่...”

“หลังพิธีแต่งงานและจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้วผมจะเดินทางไปไซบีเรียทันที! หน้าที่สำหรับการรักษาคำมั่นสัญญาของผมกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว วลาดิมีร์...ผมจะได้ทำอะไรอย่างอื่นนอกเหนือจากการต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนไม่รู้จัก ที่สำคัญ ผมทำใจให้รักผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แน่!”

วลาดิมีร์ระบายลมหายใจหนัก ๆ พลางส่ายศีรษะไปมาเมื่อโรดิออนหันหลังให้หากแต่ก่อนออกไปชายหนุ่มก็ไม่ลืมบอกกล่าวชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“อ้อ...วันนี้ผมจะออกไปข้างนอกคนเดียว ไม่ต้องให้ใครตามไป แม้แต่ราฟาอิล”

เมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวฉับ ๆ พ้นประตูออกไปแล้ววลาดิมีร์จึงนั่งลงบนเก้าอี้และกวักมือเรียกคนสนิทซึ่งเป็นชายหนุ่มรูปร่างกำยำล่ำสันในชุดสูทเข้ามาหา