บทที่ 63 Chapter 11 ความทรงจำที่หายไป [3]

เสียงประตูถูกปิดลงเบาๆ และผมทันจะสังเกตเห็นว่าแว้บสุดท้ายที่หมอมองเข้ามาที่ผม หมอมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นะ นี่ตกลงแล้วมันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“เพทาย”

“นายไม่ต้องพูดหรอก ฉันเข้าใจ”

เพทายยังคงบอกตะกุกตะกักแล้วเดินก้มหน้าเอากระเป๋าของเธอไปเก็บไว้ในตู้เหมือนทุกวัน ไอ้ที่พูดว่าเข้าใจนี่เข้าใจอะไร ขน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ