บทที่ 4 EP 01 เข้าทาง [1]
“ครับแม่ ผมสบายดี”
[แล้วเรื่องงานล่ะลูก เป็นยังไงบ้าง] แม่ยังคงถามผมด้วยน้ำเสียงห่วงใยเหมือนเคย
“ก็ดีครับแม่”
[เงินพอใช้รึเปล่า]
ประโยคนี้มันดีต่อใจจริงๆ นะ
“พอครับแม่ ผมไม่ลำบากหรอก และคิดว่าแม่เองก็คงไม่ลำบากเหมือนกัน เอาเป็นว่าแม่อย่าลืมดูแลรักษาสุขภาพด้วยก็แล้วกันนะครับ เรื่องอื่นผมรู้ว่าแม่เก่ง” ผมบอกยิ้มๆ เอียงคอหนีบโทรศัพท์เอาไว้แนบหูก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือ
ผมมาเข้าห้องน้ำน่ะ ทิ้งให้ไอ้อินเทลมันเฝ้าบาร์อยู่คนเดียวเพราะว่าวันนี้ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่ อีกอย่างนี่ก็เกือบจะได้เวลาจะปิดร้านแล้วด้วย น่าจะเหลือลูกค้าอีกแค่ไม่กี่โต๊ะหรอก
[แม่แข็งแรงดีน่า ห่วงก็แค่ลูกนั่นแหละ เมื่อไหร่...]
“แค่นี้ก่อนนะครับแม่ ผมต้องรีบไปทำงานต่อ แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรหา รักแม่ครับ” ผมตัดบทก่อนจะรีบกดวางสาย เมื่อเห็นเงาสะท้อนของเจ้าของร้านอย่างพี่จอมทัพเดินมาทางด้านหลัง
“ไงมึง แอบคุยกับสาวล่ะสิ” พี่จอมทัพทักทายผมสั้น ก่อนที่เขาจะเดินไปฉี่ที่โถฉี่ด้านในสุดโน่น
“ครับ สวยเสียด้วย หน้าคมๆ แถมยังโคตรใจดี อายุประมาณสี่สิบปลายๆ น่าเสียดายที่เธอแต่งงานแล้ว” ผมแกล้งว่า ก่อนจะสะบัดมือนิดหน่อยแล้วเดินมาเป่ามือที่เครื่องเป่ามือที่เครื่องเป่ามือซึ่งอยู่บริเวณเกือบจะถึงทางออก
ป้าบ!
“โอ๊ย พี่ทัพ”
“มึงนี่มันกวนตีนจริงๆ แม้แต่แม่มึงๆ ยังไม่เคารพเลยนะไอ้เวร”
ตบหัวผมแล้วยังจะมาด่าผมอีกแน่ะ!
“แหม ขำๆ น่าพี่ แล้วนี่พี่ตบหัวผมนี่ล้างมือรึยัง สกปรก” ผมแสร้งโวยวาย พูดจบก็เตรียมจะเดินหนีแต่กลับถูกพี่จอมทัพล็อคคอเอาไว้แน่น ขนาดเป็นแขนข้างซ้ายที่เขาไม่ถนัดยังแข็งแรงจนผมแทบหายใจไม่ออก และที่น่าตกใจก็คือเขากำลังพยายามเอามือของเขายัดปากผม
“ปากดีนักเหรอมึง มือกูสกปรกสินะ แดกกำปั้นสกปรกๆ หน่อยเป็นไง”
“อ้ากกก พี่ท้าพพพ” ผมโวยวายลั่นห้องน้ำ พยายามผลักมือพี่จอมทัพออกไปพร้อมกับที่หันหน้าหนีกำปั้นของเขาสุดฤทธิ์ แต่เขาก็ยังเกร็งแขนเอาไว้ไม่ให้ผมดิ้นหลุด
“ยอมแล้วๆ ผมยอม โห พี่ก็ จะเถื่อนไปไหนเนี่ย”
“กูเคยคุยกับมึงดีๆ แล้วแต่มึงไม่โอเค กวนตีนจนบางทีกูก็งงไปหมดว่ากูเป็นเจ้านายหรือเพื่อนเล่นมึง หยุดดิ้นสิวะ ไหนมึงบอกมึงยอม”
“ผมยอมหมายถึงผมอยากให้พี่ปล่อยผมต่างหาก ไม่ได้ยอมให้พี่เอากำปั้นพี่ยัดปากผมสักหน่อย” ผมพยายามอธิบาย นี่ถ้าไม่ใช่ห้องน้ำที่ใช้ได้เฉพาะพนักงานป่านนี้ลูกค้าที่เดินเข้ามาคงงงกันไปหมด
“กูไม่ปล่อย”
“ปล่อยโผ้มมม”
“ไม่ หลอกด่ากูดีนัก กูยังไม่ลืมเรื่องวันก่อนที่มึง...”
พลั่ก!
ประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดเข้ามาทำให้ทั้งผมและพี่มจอมทัพชะงักไปในฉับพลัน และเหมือนว่าผมจะเป็นคนที่ตั้งสติได้เร็วกว่าพี่จอมทัพ หรือแม้แต่ไอ้อินเทลที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา อาศัยจังหวะที่สองคนนั้นมองหน้ากันงงๆ อยู่ มุดตัวลงต่ำแล้ววิ่งหนีความโหดเหี้ยมอำมหิตของพี่จอมทัพมาซ่อนตัวด้านหลังไอ้อินเทลทันที
