บทที่ 7 EP 01 เข้าทาง [4]
“หวัดดีค่ะพี่โอบ”
“อ้าว สวัสดีครับคุณสกาย ผมคิดว่าคืนนี้คุณสกายจะไม่แวะมาเสียอีก” ผมรีบหันมาต้อนรับลูกค้าสาวอีกคนที่เพิ่งจะทักทายผม ก่อนที่เธอจะนั่งลงถัดจากพี่ศิลาไปไม่ไกล
คุณสกายเป็นลูกค้าประจำของที่ร้าน เธออัธยาศัยดีและคุยเก่งมากๆ สมกับที่ทำงานด้านการขาย เธอมักจะแวะสัปดาห์ละสองถึงสามครั้ง และจะแวะมาช่วงดึกๆ ใกล้เวลาร้านปิดแบบนี้เสมอ ดื่มแค่ไม่กี่แก้วแล้วก็กลับน่ะ
“ไม่ได้เห็นหน้าพี่โอบก็นอนไม่หลับกันพอดีสิคะ”
โดนไปหนึ่งดอก แต่นั่นไม่อาจทำให้หัวใจของผมสั่นสะเทือนได้หรอกเพราะผมชินแล้ว การเป็นบาร์เทนเดอร์ที่หน้าตาดีมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ
“ครับ แล้ววันนี้จะดื่มอะไรดีครับ” ผมถามยิ้มๆ คิดจะยืนอยู่ตรงนี้อะไรปล่อยเบลอได้ก็ต้องทำนะครับ ถ้ามัวแต่ต่อความยาวสาวความยืดเรื่องมันจะยิ่งบานปลาย ถ้าไม่ได้คิดจะสนุกด้วยเราต้องนิ่งเฉยเข้าไว้ นี่เป็นเทคนิคการเอาตัวรอดที่ผมใช้เป็นประจำ
“ขอจินโทนิคแล้วกันค่ะ”
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับคุณสกาย” ผมยิ้มให้คุณสกายก่อนจะหันกลับมาเตรียมเครื่องดื่ม ซึ่งไม่นานจิโทนิคก็พร้อมเสิร์ฟ “จินโทนิคได้แล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ” คุณสกายยิ้มกว้างจนตาหยี พร้อมกับยื่นมือมารับเครื่องดื่ม ทว่าเหมือนเธอจะตั้งใจจับมือผมด้วยน่ะสิ
ผมยังคงยิ้มเพื่อรักษามารยาท พยายามจะดึงมือออกอย่างสุภาพที่สุดแต่ครั้งนี้กลับดูยากกว่าทุกที
“อุ้ย!”
“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนแก้วใหม่แล้วกันให้นะครับ” ผมบอกยิ้มๆ หลังจากที่เพิ่งจะทำจินโทนิคหกรดมือตัวเองและมือของเธอไปครึ่งแก้ว
ผมตั้งใจจะขยับข้อมือเพื่อให้มันหกนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ยอมปล่อยมือผมง่ายๆ เธอถึงเนื้อถึงตัวเร็วจนบางทีผมก็อึดอัด แต่ก็พยายามจะใจเย็นๆ อีกอย่างนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพยายาม ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเริ่มจะรุกหนักขึ้นทุกทีแล้วเหมือนกัน
ไอ้อินเทลหันมามองผมนิดหน่อย แต่ผมส่ายหัวเบาๆ เป็นเชิงบอกมันว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก่อนจะเดินกลับมาชงจินโทนิคใหม่อีกแก้ว
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” ลูกค้าอีกคนที่นั่งดื่มมาตั้งแต่เมื่อช่วงหัวค่ะทำทีเป็นขอลุกไปเข้าห้อง
“รบกวนลูกค้าชำระเงินค่าเครื่องดื่มก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวผมกลับมาจ่าย” เขาคนนั้นยืนยันกลับมาทันที น้ำเสียงบ่งบอกว่าเริ่มไม่พอใจที่ผมบอกให้เขาจ่ายเงินก่อน
“แต่...”
“เชิญครับ” ไอ้อินเทลพูดแทรก ผมหันไปมองหน้ามันนิดหน่อย ซึ่งมันก็ส่ายหัวไปมาเบาๆ เหมือนที่ผมทำกับมันเมื่อครู่นั่นแหละ
เอาวะ คืนนี้ดูท่าทางจะไม่จบง่ายๆ
“เดี๋ยวกูมา”
“อย่าเสือกไปต่อยขาล่ะ เงินเดือนมึงไม่พอให้พี่ทัพเขาหักนะ” ผมเตือนขำๆ ไอ้อินเทลผลักหัวมาหนึ่งทีก่อนจะเดินตามลูกค้าคนนั้นออกไป
จะว่ายังไงดีล่ะ มันเคยเกิดกรณีลูกค้าที่จะเบี้ยวอยู่บ่อยครั้งน่ะ มีทั้งทำทีเป็นขอไปเข้าห้องน้ำ ขอไปสูบบุหรี่ หรือไม่ก็ออกไปคุยโทรศัพท์ จากนั้นก็เหมือนถูกลักพาตัวหายหัวไปเสียเฉยๆ ไม่กลับมาจ่ายเงินอีกเลย ผมกับไอ้อินเทลก็เลยซวยที่ต้องรับผิดชอบค่าเครื่องดื่ม พวกเราก็เลยต้องช่วยกันเป็นหูเป็นตา แต่ถ้าไม่ว่างกันจริงๆ จะบอกคนอื่นๆ ให้คอยตามไปดูให้ หรือถ้าคิดว่าไม่ไหวจริงๆ ก็ให้แจ้งพี่จอมทัพได้เลยทันที แล้วเขาจะเป็นคนจัดการเอง ไม่ว่าจะเรียกรปภ. มาลากออกไปตกลงกันข้างนอก หรือจะตกลงกันแบบที่ยอมเสียลูกค้าไปเลยก็เคยมีมาแล้ว
“จินโทนิคครับคุณสกาย ขอโทษด้วยนะครับสำหรับเรื่องเมื่อครู่”
“ไม่หายโกรธค่ะ” เธอตั้งแง่ ครั้งนี้ผมระวังตัวขึ้นกว่าเดิมด้วยการวางแก้วเครื่องดื่มลงบนเคาน์เตอร์แล้วดึงมือกลับออกมาอย่างรวดเร็ว
“แล้วผมต้องทำยังไงดีครับ” ผมแสร้งถาม จริงๆ ไม่ได้อยากจะถามเลย ติดตรงที่ถ้าทำแบบนั้นมันอาจจะดูเสียมารยาทไปสักหน่อย เอาเป็นว่าผมจะรักษามารยาทเอาไว้เท่าที่พอจะทำได้ก็แล้วกัน
“ดื่มแก้วนี้แทนสกายหน่อยแล้วกันค่ะ ส่วนของสกาย ขอเปลี่ยนเป็นมาการิต้า”
เฮ้อ ผมเริ่มปวดหัวกับเธอแล้วนะ
“ได้ครับ คุณสกายรอผมอีกสักครู่แล้วกันนะครับ” ผมยิ้มให้เธอเหมือนเคย ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเตรียมเครื่องดื่มแก้วใหม่ให้เธออีกรอบ
“หึ!”
เสียงแค่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองพี่ศิลาทันที ผมไม่ได้ลืมหรอกว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้น่ะ เพียงแต่ตอนนี้ผมยังอยู่ในเวลางาน ผมต้องทำหน้าที่ของผมเสียก่อน คิดว่าถ้าตอนนี้ผมไม่ได้สวมผ้ากันเปื้อนของร้านอยู่ ผมจะไม่มีทางยอมให้เขานั่งมองผมเฉยๆ มาได้ตั้งนานสองนานหรอก จะรีบเดินไปยืนตรงหน้าให้เขามองให้พอใจเลยทีเดียว
“รับอย่างอื่นเพิ่มมั้ยครับ เผื่อว่าพี่จะคอแห้ง หรือว่าอยากได้ผ้าเย็นประคบสักหน่อยมั้ยครับ ตาพี่น่าจะกำลังร้อน” ผมตั้งใจจะพูดเบาๆ แบบที่ให้เราได้ยินกันแค่สองคน
“กูจะรอดูว่ามึงจะรอดรึเปล่า”
“ถ้าไม่ใช่พี่ ผมไม่ฟรีกับใครหรอกครับ” ผมขยิบตาให้พี่ศิลาหนึ่งทีก่อนจะยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้คุณสกายอีกแก้วตามที่เธอสั่ง ซึ่งเดินมาถึงตรงนี้แล้ว ผมก็ยังรู้สึกตลอดเวลาว่าพี่ศิลามองตามมาและเขาคงจะยังมองต่อไปเรื่อยๆ เหมือนที่เขาบอกว่าเขาอยากรู้ว่าผมจะรอดจากเธอคนนี้ไปรึเปล่า
ได้ มาดูกัน!
