บทที่ 2 🔥 ลงทัณฑ์ EP :1 หมดตัว

บทที่ 1

"โคร๊ม กรี๊ด...ไม่! ฉันทำอะไรลงไปมันต้องไม่ใช่แบบนั้นสิ ฮื่อๆ ขอโทษฉันผิดไปแล้วฉันไม่น่าทำแบบนี้เลยฉันขอโทษ" พัดชาเดินมายังไม่ทันถึงด้านล่างเธอได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของผู้เป็นแม่เหมือนดั่งว่ากำลังขว้างข้าวของและกรีดร้องเสียงดัง

พัดชาเธอเดินลงมายังไม่ทันจะถึง แต่เธอถูกสิ่งของขนาดเล็กเขวี้ยงเข้ามาที่หน้าผากโชคดีแค่ไหนที่ไม่เป็นอะไรมาก

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่" ใบหน้าน้อยคิ้วขมวดเข้าหากัน เป็นครั้งแรกที่พัดชานั้นเห็นคุณแม่ของตัวเองกระทำแบบนี้

"พัดชาแม่ผิดไปแล้วลูก...ให้อภัยแม่ได้ไหมแม่ขอโทษแม่วู่วามลุ่มหลงจนเอาตัวเองนั้นเข้าไปเกี่ยวพันกับการพนัน แม่ไม่ได้ตั้งใจแม่ขอโทษให้อภัยแม่ได้ไหม" ผู้เป็นแม่จับมือของลูกสาวทั้งสองข้างเขย่าไปมาร้องไห้จนน้ำตานั้นเปรอะเปื้อนแก้มสะอึกสะอื้นมองหน้าของลูกสาวเอ่ยคำขอโทษโดยที่ว่าตัวเองนั้นไม่ได้ตั้งใจ

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณแม่...คุณแม่ช่วยอธิบายให้พัดชาฟังชัดๆ ได้ไหมการพนัน อย่าบอกนะคะว่าคุณกลับไปเล่นการพนันอีกแล้ว" พัดชามองหน้าผู้เป็นแม่ที่ไม่กล้าสู้สายตาของตัวเอง เธอไม่อยากจะคิดแม่ของเธอร้องไห้โวยวายโมโหขนาดนี้จะต้องเสียการพนันเท่าไร

พัดชาดึงมือของตัวเองออกจากผู้เป็นแม่และจับเข้าตรงช่วงข้อศอกทั้งสองข้างสายตาคู่น้อยจ้องมองหน้าแม่ของตัวเอง

"พัดชาถามว่าคุณแม่ไปเสียการพนันมาเท่าไรคะ...มันต้องมากขนาดไหนที่ทำให้คุณไม่อารมณ์เสียขนาดนี้ ปกติแล้วคุณแม่รักข้าวของในบ้านไม่เคยทำลายอะไรสักอย่างแต่ในวันนี้คุณแม่กลับทำลายมันไม่เหลือ" พัดชาเค้นหาความจริงจากผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่แรงแต่ไม่ถึงกับตะคอก

มือทั้งสองข้างของผู้เป็นแม่นั้นสะบัดแขนออกหลังจากที่มือลูกสาวออกจากตัวเองแล้วสายตาของผู้เป็นแม่จ้องมาที่พัดชา

"แม่ไม่ใช่แค่เสียแต่เเม่เป็นหนี้พวกมันหนึ่งล้าน แล้วข้าวของที่เเม่เอาไปก็เหลือคือว่าแม่..."

พัดชาแทบล้มทั้งยืนหลังจากที่แม่ของเธอกับพ่อของเธอนั้นเลิกกันและแยกทางกันพัดชาเป็นคนดูแลแม่มาโดยตลอดซึ่งเบื้องหน้าอาจจะดูเหมือนกับคนมีเงินแต่เบื้องหลังนั้นทยอยใช้หนี้ที่พ่อกับแม่ของตัวเองนั้นไปเล่นการพนันมาจนกระทั่งทั้งสองคนเลิกกัน ผู้เป็นแม่ได้สัญญากับลูกไว้ว่าจะไม่มีวันกลับไปเล่นการพนันอีกจนกระทั่งวันนี้ที่พัดชารู้ความจริง

"อย่าทำแบบนั้นใส่แม่สิพัดชา...แม่ไม่เหลือใครแล้วนะลูกถ้าลูกไม่ช่วยแม่ แม่ก็คงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้วแม่ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไรและแม่ก็อยู่ไม่ได้ด้วยพวกมันต้องมาฆ่าแม่แน่ๆ" เมื่อพัดชานั่งลงที่โซฟาผู้เป็นแม่นั้นรีบมานั่งด้านข้างกุมมือของลูกสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"พัดชาไม่สามารถช่วยคุณแม่ได้อีกแล้วค่ะ" สายตาที่พัดชามองแม่ของตัวเองนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ แม่ของเธอผิดสัญญาและยังสร้างหนี้ไม่จบไม่สิ้น ผู้หญิงเพียงคนเดียวหาเลี้ยงครอบครัวทยอยใช้หนี้จนสายตัวแทบขาด

"ฮื่อๆ แม่สัญญาว่ามันจะไม่ทำแบบนี้อีกขอแค่พัดชาช่วยแม่อีกสักครั้งขอเป็นครั้งสุดท้ายนะลูก ได้โปรดช่วยแม่ได้ไหม" ผู้เป็นแม่นั้นคุกเข่าลงตรงหน้าของลูกสาวร้องไห้ฟูมฟายอ้อนวอนให้ลูกสาวนั้นช่วยตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งพัดชาที่เหนื่อยมากๆ กลับไม่สามารถละเลยผู้เป็นแม่ได้ พัดชาคุกเข่าลงไปด้านล่างจับมือผู้เป็นแม่และโอบกอดอีกครั้งทั้งเหนื่อยและเสียใจจนเธอนั้นทำอะไรไม่ถูกแต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้ผู้เป็นแม่เผชิญกับความโหดร้ายไปเพียงคนเดียว

"ถ้าพัดชาไม่ช่วย...แม่ขอตายตรงนี้ก็แล้วกัน" เป็นเพียงแค่คำพูดให้ลูกสาวนั้นเห็นใจราตรีเธอไม่ใช่คนโง่ที่จะยอมฆ่าตัวตายเพียงเพราะแค่หนี้

"แล้วพัดชาต้องทำยังไง" ยิ่งกว่าเสาหลักของบ้านเป็นทุกๆ อย่าง เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นพัดชาเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนได้เพียงแต่มองหน้าผู้เป็นแม่และเอ่ยถาม

"พัดชาต้องไปที่บ่อน เพื่อที่ไปคุยกับคุณชามาร์เพื่อยื่นข้อเสนอทยอยใช้หนี้เขา ถ้าพัดชาไม่รีบไปเงินที่แม่เอามานั้นจะกลายเป็นดอกทวีคูณไม่รู้กี่เท่า" เธอไม่มีคำไหนที่จะตอบแม่ของเธอได้เพียงแต่ลุกขึ้นและเดินขึ้นมาบนห้องซึ่งเธอจะทำยังไงกับหนี้ที่แม่ของเธอสร้างและยังมีหนี้ที่ค้างคา

"ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้"

ถ้ายังนั่งร้องไห้ยังไม่รีบไปเคลียร์กับเจ้าของหนี้ทุกอย่างมันอาจจะแย่ลงหลังจากที่พัดชาแต่งตัวเสร็จ เธอขอพิกัดจากแม่ของตัวเองเพื่อที่จะไปคุยกับเจ้าหนี้

ในช่วงกลางคืนของอีกวัน

พัดชาสามารถเจอเจ้าหนี้ได้เพียงแค่ตอนกลางคืนเพราะว่าเขามาดูบ่อนธุรกิจลับของเขา

"มาแล้วเหรอเชิญเข้าไปด้านใน" ผู้ชายชุดดำตัวสูงร่างโปร่งเดินตรงมาหาพัดชาพร้อมกับผายมือให้เธอนั้นตามเขาไปด้านใน

เมื่อมาถึงห้องกระจกห้องนึงพัดชานั่งลงที่โซฟาส่วนผู้ชายร่างโปร่งคนนั้นได้เดินออกไปข้างนอก

"มาแล้วเหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นจากประตูอีกฝั่งเพียงไม่นานเจ้าของเสียงนั้นเดินออกมารูปร่างหน้าตาของเขานั้นหล่อถึงแม้ว่าจะแก่กว่าพัดชา แต่ไม่ได้ดูแก่จนเกินใบหน้าของเขาพร้อมกับหุ่นที่เหมือนกับนายแบบทุกอย่างเพอร์เฟกต์ยกเว้นสายตาที่มองมา

"สวัสดีค่ะคุณชามาร์ ดิฉันพัดชาลูกสาวของคุณแม่ราตรี" น้ำเสียงติดขัดกล้าๆ กลัวๆ ที่จะแนะนำตัวเอง

"รู้แล้ว! ที่มาในวันนี้เอาเงินมาใช้หนี้แทนคุณแม่เหรอ?"

ชามาร์เดินมาด้านหน้านั่งลงที่โซฟาและไขว่ห้างมองพัดชา เธอไม่ได้เอาเงินมาใช้หนี้เพราะว่าไม่มีพัดชาจึงส่ายหน้าให้กับชามาร์

"ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ...แต่จะมาขอผ่อน! พัดชาไม่เบี้ยวคุณนะคะแต่จะมาขอโอกาส ขอผ่อนขอทยอยจ่ายได้ไหมคะคือพัดชาทำงานแค่คนเดียวใช้หนี้ของคุณพ่อคุณแม่ในตอนที่เขาพากันไปเล่นการพนันพัดชาไม่คิดว่าคุณแม่จะกลับมาเล่นการพนันและกู้เงินอีก" พัดชาเธอก้มหน้าลงเธอขอทยอยจ่ายให้กับเขาแต่กลับได้การปฏิเสธจากชามาร์คือการส่ายหน้า

ผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่โซฟาตรงข้ามนั้นลุกขึ้นปฏิเสธโดยการส่ายหน้าให้กับเธอแล้วยังพูดต่อว่าให้พัดชาหาเงินมาจ่ายตัวเองไม่เกินเดือนนี้ซึ่งเหลืออีกแค่ 2 อาทิตย์ ก็จะสิ้นเดือนแล้ว

"คุณชามาร์คะ...ได้โปรดเมตตาฉันด้วย พัดชาไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาให้คุณได้เร็วขนาดนั้นขอร้องนะคะ"

สายตาของชามาร์พี่มองมายังพัดชาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และความร้ายกาจที่ซ่อนในแววตาของเขา

คนตัวโตขยับเดินมาใกล้ๆ พัดชาที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเธอเงยหน้ามองเขาก่อนที่จะถูกมือหนานั้นคว้าจับปลายคางแรง

"โอ๊ย" พัดชาเจ็บในการกระทำของชามาร์แต่เธอไม่ขัดขืน เธอไม่อยากว่าให้กับเขาเพราะกลัวเขาจะโกรธซึ่งเธอเข้าใจที่จะปะเหลาะเจ้าหนี้ตัวเอง

"คุณชามาร์คะ" ใบหน้าน้อยที่เงยมองมีน้ำตาคลอเธอจับแขนของเขาด้วยสองมือตัวเองจนทำให้ชามาร์นั้นกระชากมือออกปล่อยคอของพัดชาทันที

"แต่มันก็ยังพอมีวิธีอยู่นะ" สายตาคู่นั้นกวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของพัดชา เขาเอ่ยพูดขึ้นถึงว่าทางที่จะทยอยจ่ายเงินให้กับเขา

"คุณหมายความว่ายังไงเหรอคะ หรือว่า..."

"เธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วคงไม่ใส่ซื่อจนไม่รู้ความหมายของฉันหรอกนะ" พัดชาเธอพูดอะไรไม่ออกซึ่งสิ่งที่เธอคิดและไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเองก็เกิดขึ้น

"ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ต้องขอบคุณมากที่ให้ฉันมาเจอคุณ คุณแม่ของฉันเป็นหนี้คุณหนึ่งล้านบาท ฉันจะพยายามหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุดหวังว่าดอกเงินคงจะไม่เยอะมากนะคะ" พัดชารีบยืนขึ้นเธอปฏิเสธในข้อเสนอของชามาร์

"แล้วเธออยากดูเงินต้นกับดอกหรือเปล่าล่ะจริงๆ แม่ของเธอไม่ได้เอาไปแค่ล้านเดียวนะ" ในความร้ายกาจปะปนกับความเจ้าเล่ห์ชามารืนั้นมองพัดชา ก่อนที่จะไปหยิบซองเอกสารขนาดเอสี่ยื่นให้กับพัดชา

"ดูสินี่สัญญาของแม่เธอ" เมื่อพัดชาดึงกระดาษเอสี่เอกสารนั้นออกมาจากซอง เธอก้มมองตัวเลขบนสัญญานั้นด้วยความตกใจไม่ใช่แค่เงินหนึ่งล้านแต่เป็นเงินสี่ล้านดอกร้อยละสี่สิบต่อวัน

"เป็นแบบนี้ได้ยังไง...คุณแม่บอกว่าเป็นหนี้คุณแค่ร้านเดียวไม่ใช่เหรอ"

"แม่ของคุณลุ่มหลงและติดพนัน...ผมก็ต้องรับผิดชอบเพราะว่าผมเป็นเจ้าของบ่อนแม่ของคุณไม่ได้ระบุว่าวงเงินเท่าไรอย่างว่าแหละคุณหญิงราตรีคงจะโง่ไม่อย่างนั้นคงไม่เสียเงินให้กับคนอื่นขนาดนี้" ชามาร์ใช้คำพูดดูถูกแม่ของพัดชาพร้อมกับความโกง

"ฉันจะแจ้งความ แล้วฉันจะเอาเรื่องคุณฉันจะให้เอกสารใบนี้เป็นหลักฐานสำคัญที่คุณนั้นโกงแม่ของฉันและคุณก็เปิดบ่อนซึ่งมันผิดกฎหมายฉันคิดว่าตำรวจต้องจับคนเข้าคุกได้แน่"

เป็นความคิดของเด็กที่ไม่รู้จักโตชามาร์ได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา ถ้าเขาไม่มีเส้นสายที่ใหญ่และไม่มีอำนาจพอคงไม่ยืนอยู่ถึงจุดนี้ได้

"ความคิดของเธอมีเพียงเท่านี้เหรอ ก็เอาสิถ้าคิดว่าตัวเองแน่" ชามาร์สนใจพัดชามากไม่ทำอะไรเธอและยังปล่อยให้เธอไปแจ้งความ

"นายยิ้มแบบนี้มีอะไรเซอร์ไพรส์หรือเปล่าครับหรือว่าลูกของคุณราตรียอมเป็นของนาย?"

"ไม่ยอมก็ต้องยอมแหละเพราะว่ากูบีบไปซะขนาดนั้น! มีที่ไหนกู้เงินโดยไม่ดูตัวเลขและมีที่ไหนก้มหน้าก้มตากู้เงินไปเล่นโดยที่ดอกร้อยละ 40 ต่อวัน เหอะ!ทั้งชาติก็หามาใช้หนี้กูไม่หมดหรอก"

"แล้วทำไมนายถึงอยากได้ลูกสาวของคุณราตรีขนาดนั้น?"

"ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน! อย่าให้เรื่องนี้ถึงหูเหมยเด็ดขาด" ชามาร์กลัวว่าเรื่องจะหลุดถึงว่าที่ภรรยาของเขาที่กำลังจะแต่งงานด้วยเขาจึงรีบเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทเอาไว้