บทที่ 8 🔥ลงทัณฑ์ EP : 7 บทลงโทษบนรถ NC ++

บทที่ 7

ร่างกายที่เปลือยเปล่าถูกเข็มขัดฟาดจนเกิดรอยแดงหลังจากเข็มขัดอันนั้นถูกเหวี่ยงลงด้านล่าง คนใจร้ายปลดกางเกงและเสื้อผ้าของตัวเองออกคุกเข่าบนเบาะในขณะที่เธอนอนคว่ำ

มือหนาช้อนเข้าไปใต้คางดึงให้เธอเงยหน้าขึ้นกระซิบเข้ายังข้างหูของพัดชา

"สะใจว่ะ...สะใจจริงๆ สะใจกับความโกรธที่มันเก็บมาโดยตลอด! อ๊าส์ แต่มันยังไม่พอหรอก มันต้องสะใจมากกว่านี้" เขาอ้าปากกัดไหล่ข้างซ้ายของเธอจนพัดชานั้นกรีดร้องเสียงดัง

"โอ๊ย" ชามาร์ใช้ความซาดิสม์กระทำต่อพัดชาเขากัดไล่ตั้งแต่ต้นไหล่จนถึงแผ่นหลังซ้ำแล้วซ้ำอีกเสียงร้องดังไม่มีใครได้ยินแม้กระทั่งลูกน้องที่ยืนรออยู่ข้างลนอกรถ เมื่อร่างบางถูกพลิกนอนหงาย มือหนาจับขาของเธอชันขึ้นและถ่างออกเป็นรูปตัวเอ็ม เผยให้เห็นโหนกนูนและช่องสวาทที่เกิดรอยแดงบอบช้ำตั้งแต่เมื่อคืน! ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มเบาแต่เขาใช้การกระทำรุนแรงต่อ

"อร๊าย! เจ็บอื้อ" คนตัวโตคุกเข่าลงใช้หัวแม่มือบดขยี้เม็ดสีชมพูอ่อนตรงช่วงโหนกนูนขยี้จนจะถึงรูสวาท

"จำไว้ว่าอย่าทรยศฉัน" สายตาของเขาที่เงยขึ้นเปรียบดั่งนกเหยี่ยวที่จ้องมองเหยื่อ เขาละสายตาจากหน้าของเธอ

ปากอันร้อนผ่าวสัมผัสดูดยอดเสียวเม้มดึงจนร่างบางนั้นร้องโอดโอยพยายามบิดขยับหนี เขายิ่งกระทำแรงจนเธอต้องนิ่งในความรู้สึกตอนนี้ที่ไม่มีความเสียวเลยมีแต่ความเจ็บปวดจากการกระทำความรุนแรง

คนใจร้ายพอใจกับการกระทำของตัวเอง เขาลุกขึ้นคุกเข่าลงที่เบาะโดยที่ลำตัวของเธอขยับข้างรถ ปลายเอ็นร้อนจ่อเข้าช่องสวาทและกระแทกพรวดจนลำตัวเล็กสะดุ้งมือน้อยคว้าจับแขนของเขา

"ฮึ๊ก! โอ๊ย" เสียงสะอื้นปะปนกับเสียงร้องเจ็บ เขาโน้มตัวลงโอบดึงคอของเธอขยับขึ้นและก้มลำตัวนั้นโดยการจูบปากหนาที่เรียวปากน้อยกระแทกเอ็นร้อนไปพร้อมเอวนั้นกระแทกแท่งเอ็นอันใหญ่และยาวจนมิดลำ

"อ๊อย ฮื่อๆ พอแล้วมันเจ็บ" สายตาคู่น้อยจ้องมองเขาทั้งน้ำตา เธอส่ายหน้าไปมาในขณะที่ถูกมือทั้งสองข้างรั้งต้นคอเอาไว้ แท่งเอ็นร้อนกระแทกเข้าออกช่องสวาทที่บอบช้ำรุนแรง มีแต่เพียงรอยยิ้มแห่งความสะใจที่เขานั้นให้กับเธอ

เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้าซาตานร้ายยิ่งความร้อนที่เกิดจากความใคร่เปรียบดั่งกองไฟที่ลุกพราวอยู่ด้านข้าง

"โอ้วว เสียวดีจังเลยสะใจ ร้องไห้เข้าไปยิ่งร้องก็ยิ่งเสียว" ชามาร์กัดปากเข้าหากันยังคงโน้มคอของเธอและกระแทกเอวสวนเอ็นร้อนเข้าช่องสวาทแรงๆ ใบหน้าน้อยได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวดและแน่นนอนขยับหนีเขาไม่ได้และการกระทำรุนแรงของเขายิ่งแรงขึ้น ปากร้อนก้มงับหัวนมจนเกิดรอยแดงจากที่เขากัดไปเมื่อกี้และถูกกระทำต่อสลับทั้งซ้ายและขวามือหนาปล่อยออกจากต้นคอของเธอกุมเข้ายังเนินนมและบีบเคล้นดั่งกับลูกโป่งเสียงร้องไห้ของพัดชาดังขึ้นจนกลายเป็นเสียงกรีดร้อง

"โอ๊ย! พอแล้ว" ครั้งที่สองที่เธอนั้นถูกเขากระทำโดยใช้ความรุนแรงและอยู่ในช่วงเวลาที่แผลของเธอนั้นบอบช้ำความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจยิ่งกว่าตายทั้งเป็น

แท่งเอ็นร้อนกระแทกเข้าช่องสวาทจนมีน้ำขาวขุ่นไหลหยาดเยิ้มและคนโตๆ สัมผัสได้ถึงการเสร็จของอีกฝ่ายต่อให้เธอจะร้องไห้แต่ถูกเอ็นร้อนกระแทกเข้าออกผ่านเม็ดเดียวก็ต้องถึงขั้นสูงสุดและเสร็จทุกคน

เอ็นร้อนถูกช่องสวาทตอดรัดขมิบจนเขานั้นปวดร้าวไปทั่วทั้งลำ

"ซี๊ดส์ สะใจดีจังเว้ย" คนตัวเล็กนอนอยู่บนเบาะนั้นถูกดึงลงและหันหลังมือหนาสอดเข้าไปยังใต้ท้องน้อยเพื่อดึงให้เธอนั้นตั้งฉากในท่าโก้งโค้งถึงแม้ว่าไม่อยากจะทำแต่ถ้าเธอนั้นขัดขืนความเจ็บปวดคงจะตามมา

แท่งเอ็นร้อนกระแทกเข้าช่องสวาทพรวดมือทั้งสองข้างฟาดตบแก้มก้นสลับทั้งซ้ายและขวาจนเกิดรอยแดงทั้งห้านิ้ว

"เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!" มือทั้งหนาขยำบีบแก้มก้นจนรอยแดงนั้นกลายเป็นสีม่วงคล้ำ

"โอ๊ยเสียวจังเลย" ยิ่งกระทำรุนแรงและตีก้นเด้งไปมายิ่งทำให้เขานั้นเสียวจนอยากจะปลดปล่อยน้ำกาม

"ซี๊ด โอ้ววว...ไม่ไหวแล้ว" ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อมากมาย เขาเปล่งเสียงครั้งสุดท้ายก่อนที่จะกระแทกจะมิดลำน้ำกามกระฉอกเข้าช่องสวาทจนหยดสุดท้าย

"อื้ม" แท่งเอ็นร้อนอันยาวค่อยๆ ดึงออกมาพร้อมกับน้ำกามที่ไหลหยาดเยิ้ม

เขาควายหยิบเสื้อผ้าสวมใส่ได้เพียงแต่ใช้สายตาสมเพชมองในความเจ็บปวดของพัดชา ร่างบางได้เพียงแต่ขยับลุกขึ้นนั่งมือทั้งสองข้างปาดน้ำตาของตัวเองสะดุ้งจนตัวโยก ตั้งแต่เกิดมาชีวิตนี้ไม่เคยถูกใครทำร้ายจนสาหัสไม่เคยถูกใครย่ำยีและพูดด่าจนเหมือนไม่ใช่คน

"เกลียดกูสินะ!"

พัดชายังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ เธอได้เพียงแต่นั่งกอดตัวเองและร้องไห้ยังไม่ได้มองหน้าเขาแม้แต่นิด แต่ซาตานร้ายอย่างเขาเข้าใจเอง คิดเองมือหนาคว้าบีบปลายคางของเธอและดึงใบหน้าน้อยให้จ้องมอง

"มองหน้ากูสิ! พูดออกมาสิว่าเกลียด" ตัวเล็กโอบกอดตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้นมองเขาเพราะถูกบังคับ เธอพยายามที่จะไม่โต้ตอบเพราะไม่ไหวกับความเจ็บปวด

"ที่ไม่พูดนี่กลัวเจ็บอีกเหรอ...ไม่ต้องกลัวหรอกเพราะเธอได้ตายทั้งเป็นอยู่แล้วพัดชา" ชามาร์เหวี่ยงมือของตัวเองจนใบหน้าน้อยเนื้อหันไปตามแรงเหวี่ยงของเขา

"จะใส่ไหมเสื้อผ้า ถ้าไม่ใส่ก็อยู่แบบนี้แหละ"

สายตาของชามาร์หันไปยังลูกน้องที่ยืนรออยู่ด้านข้างซึ่งเขาไม่อยากพอกับการกระทำและร่วมเซ็กส์กับเธอแต่ด้วยที่ต้องยับยั้งอารมณ์และลูกน้องที่ต้องรออยู่

พัดชารีบหยิบเสื้อผ้าสวมใส่อย่างลวกๆ มือทั้งสองข้างกุมหน้าอกเอาไว้เพียงไม่นานลูกน้องของเขาขึ้นมาและรถก็ขับเคลื่อนออก

"ไปที่บ้าน" ลูกน้องเขาสนิทมองหน้าเจ้านายตัวเอง

"หมายความว่ายังไงครับนายแล้ว?"

"มึงเป็นเจ้านายหรือลูกน้องของกู กูสั่งให้ไปที่บ้านทำไมมึงต้องย้อนถาม" เขาได้เพียงแต่เงียบก้มหน้าขอโทษเจ้านายตัวเองหลังจากนั้นให้คนขับรถตรงไปยังบ้าน

เมื่อมาถึงหญิงสาวตัวเล็กสวมใส่ชุดราคาแพงรีบวิ่งออกมาจากในบ้านเพราะว่าเห็นรถชามาร์กลับมา

"คุณกลับมาแล้วเหรอคะ...คุณไปไหน..."

เหมยคว้าจับแขนของชามาร์ด้วยมือน้อยทั้งสองในขณะที่เธอกำลังเอ่ยถามเขา สายตาของเหมยหันมาเห็นพัดชาในรถและสภาพของพัดชาที่เหมือนกับถูกรุมโทรมมา

"ใครเหรอคะ" เหมยชี้นิ้วไปหาพัดชาที่นั่งอยู่บนรถใบหน้าน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันจ้องมองชามาร์

"คนใช้น่ะ! มีอะไรสามารถใช้เธอได้เลย" เขาพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่สนใจพัดชา

"เดี๋ยวสิคะคุณชามาร์...คุยกับเหมยให้รู้เรื่องก่อน" เหมยรีบเดินมาขวางหน้าเมื่อชามาร์เดินเข้ามาในบ้านเขาหยุดชะงักมองเหมยซึ่งเรื่องเมื่อคืนนี้ทำให้เขารู้สึกระแวงในตัวของเธอแปลกๆ ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนี้คือว่าที่เจ้าสาวของเขาและเมื่อคืนนี้ก็พลาดมีอะไรกันไปแล้ว

"คุยอะไร...ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นเพียงแม่บ้าน"

เขาตอบกลับเธอได้แววตานิ่งซึ่งเหมยไม่อยากทำให้ชามาร์โกรธและโมโห เธอจึงฝืนยิ้มขยับเข้าใกล้ๆโดยที่มือทั้งสองข้างจับแขนชามาร์

"โอเคค่ะ...คนใช้ก็คนใช้! แล้วทำไมเมื่อเช้านี้คุณถึงไปไม่บอกเหมยเลยล่ะคะ หรือว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคุณจะคิดว่ามันคือ..."

เขาดึงแขนออกจากเธอขยับถอยห่างและหันมองไปที่เหมยมือทั้งสองข้างจับไหล่ของคนตัวน้อยเอาไว้ใบหน้าขยับเข้าใกล้ๆ โดยการจ้องมอง

"ผมไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมมั่นใจว่าเมื่อคืนนี้เราไม่ได้มีอะไรกัน" ใบหน้าของเหมยนั้นเปลี่ยนไปทันที ใบหน้าที่ซีดเซียวจ้องมองชามาร์เพียงไม่นานน้ำตามารยาของเธอก็ไหลรินจนอาบแก้ม

"ถ้าคุณไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเหมยบอกเหมยตรงๆ ก็ได้ค่ะ...ไม่ต้องทำแบบนี้เรื่องเมื่อคืนนี้เหมยเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว ถ้าคุณไม่รับผิดชอบก็ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยวเหมยไปเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านของคุณเดี๋ยวนี้เลย" เหมยเธอหันหลังร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกว่าจะไปเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านของเขา ชามาร์ปล่อยให้เหมยไปไม่ได้เขาจึงคว้ากระชากแขนของเธอและโอบกอดเหมยเอาไว้

"ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ" มือหนาลูบหัวของคนตัวเล็กเบาๆ พร้อมกับคำพูดขอโทษซึ่งช่วงเวลาที่ทั้งสองคนยืนกอดกันพัดชาเดินเข้ามากับลูกน้องคนสนิทของเขาพอดี

ซึ่งภาพตรงหน้าของพัดชานั้นคือสามีกับภรรยาที่ยืนกอดกันพลอดรักกัน! นี่ฉันมาทำอะไรแล้วเอาฉันมาที่นี่เพื่ออะไรพัดชาได้เพียงแต่ถามตัวเองในใจซึ่งไร้คำตอบและเหตุผลที่เธอควรรับรู้

"ขอโทษครับนาย" ลูกน้องคนสนิทเอ่ยพูดแทรกขึ้นเพื่อให้เจ้านายของตัวเองนั้นรู้ตัวว่าเขาพาพัดชาเดินเข้ามา

ชามาร์หันมองพัดชาพร้อมกับโอบกอดเอวเหมยต่อหน้าของพัดชา เขาทำเหมือนกับคนที่รักกันมาก! จนพัดชานั้นไม่อยากมองเธอจึงก้มหน้าลง

"เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในสถานะคนใช้! ไม่ว่าเหมยจะใช้เธอทำอะไรเธอต้องทำตามคำสั่งเพราะว่าฉันกับเหมยกำลังจะแต่งงานกันซึ่งเหมยคือคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้"

พัดชาไม่มองหน้าเธอพยักหน้าตามที่เขาออกคำสั่ง การที่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้กับภรรยาของเขาอาจจะดีต่อตัวของเธอเพราะว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไร

"พาเธอไปอยู่ห้องคนใช้" ลูกน้องคนสนิทพยักหน้าก่อนที่จะผายมือเชิญพัดชาไปทางด้านหลัง

"ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เด็กของคุณใช่ไหม?"