บทที่ 2 🥀🌋 ลงทัณฑ์เลวพ่ายรัก EP : 1 ความแค้น

บทที่ 1

ในความเจ็บปวดไม่สามารถลบเลือนมีแต่ความคับแค้นใจที่ผู้เป็นพี่ชายได้รู้ว่าน้องสาวตัวเองถูกกระทำนานนับปี เวย์ไม่บอกเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่เพราะไม่อยากให้ท่านกังวลใจ เขาทั้งสองคนเสียวารินไปก็เจ็บช้ำน้ำใจจนทำอะไรไม่ได้ถ้าเกิดเขารู้ว่าลูกสาวถูกกระทำให้เจ็บปวดนานนับปีคุณพ่อคุณแม่ของเวย์คงได้ทรุดหนัก

เขาคิดอย่างรอบคอบว่าจะแก้แค้นเพียงแค่คนเดียว คุณพ่อคุณแม่ต้องไปญี่ปุ่นด้วยที่กิจการที่นั่นกำลังไปได้สวยคุณพ่อของเวย์ต้องไปควบคุมดูแลบริษัทให้ดีต่อให้จะเสียลูกสาวแต่อนาคตและลูกชายก็ยังอยู่พ่อและแม่ของเวย์จึงปล่อยให้ลูกชายนั้นอยู่ที่ประเทศไทยดูแลกิจการที่นี่แทน

ในขณะที่เวย์นั้นกำลังนั่งดื่มไวน์ที่โต๊ะข้างริมสระน้ำ ลูกน้องคนสนิทวิ่งมาด้วยหน้าตาตื่นก่อนที่จะยืนด้านข้างมือกุมเข้าหากันโดยการก้มหน้าลงเวย์เป็นผู้ชายใจร้อนใจร้ายแบบเลือดเย็นไม่ต่างจากพ่อของเขา

"มึงพรวดพราดเข้ามาแบบนี้รู้ใช่ไหมว่าถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญหรือว่าเรื่องสำคัญที่กูให้มึงไปทำจะเกิดอะไรขึ้น" เสียงทุ้มที่พูดขึ้นไม่เพียงแต่คำขู่ เวย์ควักปืนออกมาวางไว้บนโต๊ะไวน์ด้วย

"ไอ้เคนตะจัดงานเลี้ยงในคืนนี้และผมรู้มาว่าไอ้เคนตะมีน้องสาวที่สวยมาก ครอบครัวของมันและตัวมันรักน้องสาวคนนี้ดั่งกับไข่ในหิน เธอนั้นขึ้นมหาวิทยาลัยได้ปีแรกเหมือนกับคุณหนู"

เวย์ลุกขึ้นยืนด้วยความไม่พอใจจ้องมองหน้าของลูกน้องคนสนิทก่อนที่จะฟาดฝ่ามือลงหน้า

"หุบปากพล่อยๆ ของมึงไปเดี๋ยวนี้ อย่าเอาผู้หญิงสารเลวคนนั้นมาเปรียบเทียบกับน้องสาวของกูครอบครัวสารเลวมันต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกมันทำ"

เวย์เดินออกไปพร้อมกับปืนคู่กาย เขาเดินเข้ามาในบ้านและหยุดชะงักอยู่ตรงรูปบานใหญ่กลางบ้านรูปบานใหญ่นี้น้องสาวของเขานั้นหวงและรักมันมาก ใบหน้าน้อยที่เคยสดใสมีทั้งเสียงหัวเราะและรอยยิ้มตอนนี้เหลือเพียงแต่เถ้ากระดูก

ผู้เป็นพี่ชายวางปืนคู่กายนั้นลงบนโต๊ะด้านหน้าของน้องสาว มือค่อยๆ สัมผัสกับรูปบานใหญ่ตรงช่วงใบหน้าของวารินหยดน้ำตาไหลออกจากดวงตาร่วงหล่นด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานในหัวใจ

"เฮียสัญญานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกมันจะพบเจอแต่ความเจ็บปวดและความฉิบหาย รักน้องสาวดั่งกับไข่ในหินหึก็จะได้รู้ว่าไข่ในหินมันถูกทำร้ายใครจะช่วยได้"

เวย์เปลี่ยนชุดและออกมาข้างนอกกับลูกน้องคนสนิทลูกน้องที่คอยอยู่ข้างกายปกป้องและดูแลเวย์เป็นอย่างดีเมื่อมาถึงงานเลี้ยงท่ามกลางโรงแรมสุดหรู ผู้คนต่างฮือฮายืนรอชมเคนตะพี่กำลังเป็นนักธุรกิจใหม่ไฟแรงใบหน้าหล่อเหลาดั่งกับดาราในขณะที่เคนตะนั้นขึ้นบนเวทีมันยื่นมือเพื่อรับผู้หญิงคนหนึ่งสวมใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อนใบหน้าสวยฉีกยิ้มหวานยื่นมือให้กับพี่ชายดูมันจะทะนุถนอมผู้หญิงคนนี้มากจนคนในงานนั้นต่างพากันฮือฮา

"นายครับเดี๋ยว" เพียงแค่เห็นหน้ามันเวย์ก็อยากจะเข้าไปหาแล้วเอาปืนยิงกลางสมองไอ้เคนตะด้วยความโกรธและเกลียดทำให้เวย์ระงับอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่

"ใจเย็นๆ นะครับนาย แผนการทุกอย่างจะไม่ราบรื่นถ้านายแสดงตัวเถื่อนใส่พวกมันและแน่นอนว่าลูกน้องของพวกมันเยอะมาก นายผ่านด่านพวกมันไปไม่ได้หรอก"

เวย์เงยหน้าขึ้นกลืนความเจ็บปวดและน้ำตาเอาไว้เชื่อในคำที่ลูกน้องที่เตือน เขาสูดลมเข้าถ้าปล่อยออก

"ฟวู่ โทษทีกูระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่"

เมื่อเขาดึงใบหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมลมหายใจที่ผายออกมาดั่งว่าสิ่งที่หนักใจมากเวย์พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองอีกไม่นานพวกมันจะได้เจ็บปวดดั่งที่น้องสาวของเขาถูกกระทำ

สายตาของคมกริบจับต้องไปยังน้องสาวของเคนตะชื่นชมด้วยความสวยและความน่ารัก ถ้าน้องสาวของเวย์ยังมีชีวิตอยู่แน่นอนว่าเธอจะสวยและน่ารักไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้น สายตาคู่นี้จ้องมองเธอแตกต่างจากบุคคลอื่นเพราะเขามองเธอด้วยความเกลียดทุกคนต้องชดใช้ให้กับน้องสาวของเขา

"ดูเหมือนว่าน้องสาวของมันจะกลับก่อน"

เวย์เดินออกมาพร้อมกับลูกน้องคนสนิทหลังจากพยักหน้าให้ลูกน้อง แน่นอนว่าเขาเดินตรงมาที่รถของตัวเองทันที เมื่อเห็นน้องสาวของเคนตะเดินออกมาจากงานพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งคงจะร่านสินะงานเลี้ยงของพี่ชายยังไม่จบแต่พาผู้ชายออกจากงาน

"คงจะคันมากสินะถึงได้รีบพาผู้ชายออกจากงานเลี้ยงของพี่ชายตัวเอง" สายตาของเวย์มองน้องสาวของเคนตะพร้อมกับคำพูดดูถูก

"เอายังไงดีครับนาย"

"ไปเอาตัวเธอมาแค่ผู้ชายคนเดียวมึงกระทืบไม่ได้หรือยังไง" น้ำเสียงทุ้มตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทหลังจากที่ลูกน้องนั้นถามว่าจะทำยังไงเกี่ยวกับน้องสาวของเคนตะทันทีรถขับพุ่งไปที่น้องสาวของเคนตะและผู้ชายอีกคนทำให้ทั้งคู่แยกออกจากกัน ลูกน้องคนสนิทของเวย์จึงเปิดประตูรถและกระชากดึงน้องสาวของเคนตะขึ้นมาบนรถ

"พวกคุณเป็นใคร" น้ำเสียงสั่นของคนตัวเล็กที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเธอพยายามถาม ท่าทีของเธอกลัวและหวาดระแวงจนเนื้อตัวสั่นเหมือนจะร้องไห้

"ปิดปากผู้หญิงคนนี้ซะ กูรังเกียจเสียงที่จะได้ยิน"

เวย์ออกคำสั่งให้ลูกน้องคนสนิทปิดปากของน้องสาวเคนตะเวย์ไม่แม้แต่จะหันมองเธอด้วยซ้ำ

"อื้อๆ อ่อน" คนตัวเล็กพยายามดิ้นจนสุดตัว แต่เธอไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายตัวโตที่กำลังจับมือและขาของเธอมัดเอาไว้ได้ เสียงถอนหายใจของเวย์ด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินเสียงนั้น

"จะเงียบดีๆ หรือว่าจะกินลูกปืน" ด้วยความหงุดหงิดและโมโหเกลียดภาพที่เพิ่งเห็นมาเมื่อสักครู่ ใบหน้าของไอ้เคนตะที่มีความสุขมันล่องลอยอยู่ในความคิดของเวย์อยู่ตลอดเวลา ทันทีปืนคู่กายของเวย์นั้นเล็งมาที่น้องสาวของมัน คนตัวเล็กหลับตาลงเธอสะดุ้งเสียงตวาดเมื่อสักครู่

"ฮื่อๆ" เวย์จ้องมองไปยังดวงตาคู่น้อยที่หลั่งไหลน้ำตาออกมาด้วยความกลัวเขาจ้องมองใบหน้าของเธอด้วยความตกตะลึงในแววตาที่เป็นประกายถึงแม้ว่าจะดูกลัวแต่ทำไมถึงดูมีเสน่ห์จน เขารู้สึกแปลกๆ จึงรีบละสายตาลง

"เธอเป็นน้องสาวของไอ้เคนตะ เธอก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับน้องสาวของฉัน" เมื่อเวย์หันไปอีกครั้งมือหนาข้างขวาปล่อยปืนออกจากมือโดยการวางไว้ด้านข้างทันทีเขาคว้าบีบคอเธอด้วยความแรงกระชากเรือนร่างบางขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเขา

"จำเอาไว้ว่าต่อจากนี้ไปเธอจะเจอแต่ความเจ็บปวด ครอบครัวของเธอจะต้องฉิบหายโดยเฉพาะไอ้เคนตะมันต้องตายอย่างอนาถ"

หลังจากที่พูดจบประโยคสายตาของเวย์ราวกับนกเหยี่ยวกวาดมองตั้งแต่ใบหน้าจนถึงปลายเท้าสายตาบ่งบอกถึงความน่ากลัว

เมื่อเวย์ปล่อยมือออกจากคอของคนตัวเล็กที่ไม่รู้เรื่องราวด้วยเลย เธอนั้นพยายามไอแต่ด้วยมือก็ถูกมัดปากก็ถูกปิดหายใจแทบไม่ทั่วท้อง

"ไม่ต้องกลัวหรอก เธอไม่ตายง่ายๆ ถ้าฉันยังไม่อนุญาตให้เธอตาย สิ่งที่เธอจะต้องเจอต่อไปนี้คือความเจ็บปวดเท่านั้น"

ดวงตาคู่น้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นคนตัวเล็กไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ที่เจออยู่นั้นคืออะไร อยู่ๆ มีคนจับตัวเธอมาทั้งยังบอกว่าแก้แค้นพี่ชายเธอ

"มานี่" เมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่เวย์ก้าวขาลงจากรถไม่พอยังคว้าจับแขนกระชากผู้เป็นน้องสาวของศัตรูเข้ามาในบ้านโดยที่เธอยังถูกมัด

พรึ่บ เรือนร่างบางล้มลงไปกับพื้น คนตัวเล็กเจ็บปวดไปทั่วร่างกายเพราะถูกกระทำรุนแรงจากคนตัวโตเหวี่ยงเธอลงพื้นอย่างไม่ใยดี

คนตัวเล็กพยายามขยับเพื่อให้ตนเองนั้นลุกขึ้นนั่งประคองร่างกายที่เจ็บปวดมองเขาที่กำลังชี้นิ้วไปที่รูปปานใหญ่ตรงหน้ากลางบ้าน

"เธอเห็นนั่นไหม เธอเห็นน้องสาวของฉันไหม"

เมื่อลูกน้องคนสนิทของเวย์กระชากผ้าที่ปิดปากเธอออกคนตัวเล็กที่สะอื้นเสียงดังส่ายหน้าไปมา

"ฮื่อๆ ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไม่รู้เรื่องด้วยเลย ฮื่อๆ โอ๊ยย"

เธอร้องไห้อ้อนวอนโดยการขยับเข้ามาใกล้ๆ เวย์ตรงช่วงเท้าและในขณะนั้นเขานั่งยองๆ ลงเสมอกับเธอ มือของเวย์พุ่งเข้าบีบคอเธอพร้อมกับใบหน้าที่จ้องมองดวงตาดั่งนกเหยี่ยวเพ่งเล็งจนเส้นเลือดขึ้นมือ ทว่าคนตัวเล็กที่ถูกบีบนั้นกำลังจะสิ้นลมหายใจ ใบหน้าเปลี่ยนสีจนเห็นได้ว่าอากาศหายใจกำลังจะหมดไป

💯🥀 ฝากๆแม่ๆ กดใจคอมเม้นท์ช่วยไรท์ดันนิยายต่ายอันดับหน่อยนะคะ อ้อนๆ แล้วไรท์จะอัพตอนต่อไปให้ถี่ๆค่า