บทที่ 4 🥀🌋 ลงทัณฑ์เลวพ่ายรัก EP : 3 ถูกจับขังทรมาน

บทที่ 3

เพลงขวัญเธอถูกลูกน้องของเขานั้นพยุงขึ้นจากสระน้ำ เรือนร่างบางที่นั่งหายใจโรยรินอยู่ข้างขอบสระ เธอพยายามที่จะตั้งสติแต่คนตัวเล็กนั้นอ่อนแรงจนล้มลงไปกับพื้น

"ดูอาการของเธอเอาไว้ก่อน" ลูกน้องคนสนิทไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้เพราะว่าเป็นผู้หญิงที่เจ้านายของตัวเองเกลียดอยากจะให้ตายแทนน้องสาวมาก เขาจึงรีบวิ่งตามเวย์เข้ามาในบ้านลูกน้องคนสนิทอยู่ชะงักรีบก้มหน้าลงทันที

"ให้ผมทำยังไงต่อไปดีครับ"

เวย์หันกลับไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ก้มหน้าลงสายตาของเขามองไปที่นอกบ้านเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นนอนลงอยู่กับพื้นข้างขอบสระ

"ให้แม่บ้านเอาชุดไปเปลี่ยนให้เธอและให้เธอไปนอนอยู่ในห้องเก็บของหลังบ้าน" ลูกน้องคนสนิทรีบพยักหน้าให้กับเจ้านายและรีบออกมาทันทีทำตามคำสั่งโดยที่ให้แม่บ้านเอาชุดไปเปลี่ยนให้กับเธอ เรือนร่างบางนั้นนอนอยู่ในห้องเก็บของถึงแม้ว่าจะมีของไม่มากแต่ก็มีเศษฝุ่นมากมายมีเพียงไฟดวงเดียวที่ส่องสว่างไร้พัดลมไม่มีแม้แต่หมอนสักใบ

คนตัวเล็กพยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด หัวของเธอหนักดั่งกับว่าถูกไม้แข็งทุบลงแต่พอนึกได้เธอถูกจับมัดลงในน้ำถ่วงน้ำเกือบตาย

"คุณพ่อคุณแม่ช่วยเพลงด้วย" คุณพ่อคุณแม่ที่แสนดีต่อเพลงขวัญคอยดูแลทั้งยังปกป้องเธอมาโดยตลอดใบหน้าน้อยพยายามมองหาที่จะออกไปจากจุดนี้ เธอลุกขึ้นดันไปสะดุดกับสิ่งของมากมายในห้องจนล้มลงไปกับพื้นและทำให้กล่องลังที่อยู่บนตู้ตกลงมาใส่หัว

ปึก เสียงร้องของเธอแทบไม่ออกแต่คนข้างนอกได้ยินเสียงเหมือนของตกลงพื้นอยู่ในห้องกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นจึงรีบเปิดประตูเข้ามาลูกน้องคนสนิทของเวย์เห็นว่าเพลงขวัญนั้นถูกรังทับตัวเธอมากมายจนต้องยกลังนั้นออกก่อนที่จะพยุงตัวของเพลงขวัญลุกขึ้น

"พี่คะช่วยหนูออกไปจากที่นี่ได้ไหม พี่จะเอาเงินเท่าไรก็ได้ คุณพ่อคุณแม่ของหนูมีเงินถ้าจะตอบแทนให้พี่อย่างดี" เพลงขวัญเธอยื่นข้อเสนอกับลูกน้องคนสนิทของเวย์ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าลูกน้องคนสนิทนี้รักเจ้านายมากแค่ไหนในขณะที่เขาพยุงเธอลุกขึ้นกลายเป็นผลักเธอล้มลงไปกับลังนั้นเช่นเดิม

"คิเดหรอว่าคนแบบผมจะเห็นแก่เงิน ในเมื่อทำดีไม่ได้ดีก็นอนจมอยู่ตรงนั้นแหละ" ทั้งเจ้านายและลูกน้องคงจะใจร้ายและเลือดเย็นไม่ต่างกัน คนตัวเล็กที่ถูกผลักล้มลงไปกับลังนั้นเจ็บมากกว่าเดิม แขนของเธอแทบจะหักโดยที่พยุงตัวเองเอาไว้ เมื่อประตูปิดเพลงขวัญยังคงพยายามมองหน้าต่างเต็มไปด้วยกรงเหล็กและมุ้งลวดแม้แต่จิ้งจกยังออกไม่ได้แล้วเธอจะออกจากห้องนี้ได้ยังไง

"ฮื่อๆ หนาวเหลือเกิน" เพลงขวัญเธอเดินกลับมานั่งเตียงอีกครั้ง มือทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองด้วยความหนาวไม่มีแม้แต่หมอนกับผ้าห่มในท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นและเงียบสงบมีเพียงหลอดไฟดวงเดียวที่อยู่ด้านบน

ฟวู่ ฟวู่

ในขณะที่เพลงขวัญนั้นนอนโอบกอดตัวเองอยู่บนเตียง เธอได้ยินเสียงบางอย่างซึ่งเป็นเสียงของสัตว์และรู้สึกผิดปกติเหมือนมีสายตาของสัตว์ตัวนั้นจ้องมาที่เธอ

เมื่อเพลงขวัญเธอขยับลุกขึ้นขาของเธอลงไปที่พื้นโดยที่ไม่ทันได้ระวังสัตว์ตัวนั้นเป็นงูเห่ากำลังแผ่แม่เบี้ยและอยู่ตรงหน้าช่วงขาของเธอ

"ฮื่อๆ อย่านะ เราทั้งสองคนไม่มีความข้องเกี่ยวกัน เราทั้งสองคนไม่เคยเกลียดกันต่างคนต่างไปได้ไหม" ดวงตาคู่น้อยจ้องมองงูตัวนั้นทั้งน้ำตา สัตว์ก็คือสัตว์ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องในขณะที่เพลงขวัญกลัวจนเนื้อตัวสั่นยิ่งเป็นเป้าหมายของมันในขณะที่งูตัวนั้นกำลังจะพุ่งฉกเพลงขวัญแต่ประตูห้องดันเปิดจึงทำให้งูตกใจและเบี่ยงเบนความสนใจพุ่งตัวไปที่หน้าประตูแทน

"ไอ้เวร! ปั้ง"

" กรี๊ด"

เพลงขวัญยกมือทั้งสองข้างปิดหูตัวเองด้วยความตกใจ งูได้ไม่นานยังต้องตกใจเสียงปืนที่ดังขึ้นในระยะใกล้ชิดงูตัวนั้นนอนตายอยู่ตรงพื้นเพราะว่าลูกน้องคนสนิทของคนใจร้ายนั้นจัดการยิงมันทิ้ง

"คุณเพลงเป็นอะไรหรือเปล่า" เพลงขวัญเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะเอามือออกจากหูเธอส่ายหน้าไปมาดวงตาคู่น้อยและใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่เปรอะเปื้อน

"ฮึ๊ก ไม่ค่ะ พี่ช่วยเพลงด้วยนะคะเพลงอยากออกไปจากที่นี่" คนตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นพยายามจับแขนลูกน้องคนสนิทของเวย์เอาไว้และร้องขอความช่วยเหลือ

"ยากที่คุณจะออกไปจากที่นี่ ต่อให้คุณมีเครื่องบินและบินข้ามประเทศไปคุณก็ต้องกลับมาชดใช้อยู่ดีเพราะว่าพี่ชายของคุณมันสารเลวทำน้องสาวของเจ้านายผมก่อน

"ไม่ ไม่ ฉันไม่ใช่น้องสาว..."

"คงจะเป็นวิธีเอาตัวรอดของเธอสินะที่กำลังจะอ้างว่าตัวเองไม่ใช่น้องสาวของไอ้เคนตะ ไอ้คนสารเลว"

เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหน้าประตูเป็นน้ำเสียงของคนใจร้าย เมื่อเพลงขวัญเธอเห็นเธอจึงรีบขยับหนีแล้วกอดตัวเองเอาไว้

"คุณคนใจร้าย ฮื่อๆ"

"ถ้าฉันใจร้ายพี่ชายของเธอคืออะไร" ยังคงเป็นเช่นเดิมเมื่อคนตัวโตโมโหมือหนาที่พุ่งเข้ามาบีบแขนและกระชากจนคนตัวเล็กลุกขึ้นตามแรงมือของเขา

ทันทีตัวของเธอถูกกระชากออกมาจากห้องเพิ่งจะเอาขึ้นจากน้ำได้ไม่นาน เธอต้องเจอกับอะไรข้างหน้าซึ่งไม่สามารถเดาทางได้เลย เพลงขวัญเธอพยายามที่จะสะบัดมือของตัวเองออกและในครั้งนี้ เธอกล้าที่จะก้มกัดมือของเขา

"โอีย" หลังจากที่ถูกปล่อยเพลงขวัญเธอวิ่งออกมาข้างนอกอย่างไม่คิดชีวิตแต่ด้วยที่คนตัวเล็กไม่สามารถวิ่งหนีและผ่านลูกน้องของเขาเยอะแยะมากมายด้านหน้าออกไปได้ เธอจึงถูกจับและพาตัวเข้ามาหาเวย์

"โลกใบนี้คงไม่น่าอยู่สำหรับเธอแล้วสินะ" เมื่อคนตัวเล็กถูกจับคุกเข่าลงตรงหน้าของเวย์ มือหนานั้นบีบปลายคางของเพลงขวัญสายตาจ้องมองพร้อมกับคำพูดที่ตะคอกใส่

"ฮึ๊ก ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย"

น้ำตาและเสียงสะอื้นไม่ได้ทำให้เวย์สงสารเพลงขวัญเลยสักนิด ยิ่งเห็นเธอเจ็บปวดเขากลับหัวเราะเสียงดังนี่คือความสะใจที่เขาต้องการน้องสาวของมันเจ็บปวดมากแค่ไหน พี่ชายของมันก็ต้องเจ็บปวดมากเท่านั้น

"ในตอนที่วารินอ้อนวอนพี่ชายของเธอมันทำไมถึงไม่ฟัง ใช่เหมือนในตอนนี้ที่กูไม่ฟังด้วยเช่นกันไง"

เมื่อมือหนาสะบัดออกจากปลายคางคนตัวเล็ก เธอล้มลงไปกับพื้นเรี่ยวแรงที่มีนั้นอ่อนล้าจนพยุงตัวเองไม่ขึ้น

"อย่ามาสำออย เธอยังไม่ตายง่ายๆ หรอกเพลงขวัญ เธอยังต้องใช้ความเจ็บปวดนี้ไปอีกนาน"

เวย์ลุกขึ้นยืนในตอนดึกทำไมถึงมีรถมาจอดหน้าบ้านหรือว่าจะเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอ เมื่อลูกน้องคนสนิทรีบวิ่งออกมาดูแล้วกลับเข้าไปบอกว่าคนที่มาคือน้องพลอยหญิงสาวที่เวย์ดูแลและส่งให้เรียนต่างประเทศทำไมถึงมาที่นี่ในตอนดึกกลับมาจากต่างประเทศตั้งแต่เมื่อไร

"ทำไมน้องพลอยกลับมาและฉันไม่รู้" ลูกน้องคนสนิทก้มหน้าลงให้กับเจ้านายซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ภาพผู้หญิงคนนี้ออกไปนอนที่ห้องของแม่บ้านอย่าให้เธอหนีไปได้โดยเด็ดขาดและอย่าให้น้องพลอยไปเห็น"

"ครับ"

เวย์เดินออกมาด้านนอกหลังจากที่รถยนต์ของน้องพลอยผู้หญิงที่เขานั้นเลี้ยงดูตั้งแต่เธอยังเด็ก ซึ่งในตอนนั้นที่เวย์เจอกับน้องพลอยเพราะเธอช่วยเวย์ให้รอดพ้นจากความตายในตอนที่มีอายุสิบกว่าขวบ เขาตกน้ำแต่เด็กสาวคนหนึ่งใช้เชือกและดึงเขาขึ้นจากน้ำได้ซึ่งเรื่องมันก็ผ่านมานานและในช่วงนั้นบ้านของเวย์ไม่ได้รวยทั้งยังอยู่ต่างจังหวัด แต่เวย์กับน้องพลอยติดต่อกันจนกระทั่งน้องพลอยเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เวย์ก็ดูแลเธอแม้กระทั่งน้องพลอยอยากไปเรียนต่างประเทศเวย์ก็ให้ไป แต่ด้วยที่สุขภาพของพลอยไม่ค่อยดีเธอจึงเรียนได้ไม่ค่อยเต็มที่สักเท่าไร

"น้องพลอยจะมาที่นี่ ทำไมถึงไม่บอกกับพี่ก่อน"

ผู้หญิงตัวเล็กหุ่นดีใบหน้าสวยขยับเข้ามาใกล้ๆ ทั้งยังรีบโอบกอดแขนของเวย์ด้วยที่ใบหน้าน้อยซบลงตรงช่วงต้นแขน

"น้องพลอยจะมาขอโทษพี่ค่ะ น้องพลอยไปอยู่ต่างประเทศแล้วไม่มีความสุขเลยทำให้สุขภาพของพลอยแย่ลงด้วยค่ะ น้องพลอยอยากกลับมาอยู่กับพี่ที่นี่จะได้ไหมคะ" น้ำเสียงออดอ้อนดั่งกับคนร้องไห้เงยหน้ามองเวย์พร้อมกับคำขอที่จะมาอยู่นี่

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เอาไว้น้องพลอยโตกว่านี้ค่อยไปเรียนต่างประเทศนะ เรียนที่นี่ก่อนโอเคไหม" เวย์ส่งมอบสายตาที่อบอุ่นทั้งยังฝ่ามือลูบหัวของน้องพลอยเบาๆ

"พี่โอเคกับเรื่องคุณหนูวารินหรือยังคะ น้องพลอยไม่ได้เจอเธอและรู้จักเธอในสถานะเพื่อนเลย"

เวย์ชักสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงวารินน้องสาวสุดที่รักเขายิ่งเสียใจและจุกจนพูดอะไรไม่ออก

"ยากที่จะทำใจเข้าบ้านเถอะนะ"

"ค่ะ" ใบหน้าสวยฉีกยิ้มหวานให้ทั้งยังโอบกอดแขนของเวย์เข้ามาในบ้านอย่างมีความสุข

"จัดห้องให้คุณหนูอย่างดีที่สุดและห้องใหญ่ที่สุด" เมื่อเข้ามาด้านในเวย์ออกคำสั่งให้กับแม่บ้านจากห้องให้กับน้องพลอยของเขาอย่างตามใจ

"น้องพลอยนอนกับ..."

"ไม่ได้ค่ะ มันดูไม่ดีเชื่อฟังพี่นะเด็กดี" พลอยเธอยังพูดไม่ทันจบประโยคเวย์รีบปฏิเสธทันทีถึงแม้ว่าผู้หญิงที่จะเป็นภรรยาของเขาในอนาคตคือเธอแต่น้องพลอยยังคงอายุน้อยเพิ่งจะสิบเก้าปีและเขาจะทะนุถนอมผู้หญิงคนนี้ให้ดีที่สุดก่อนที่จะแต่งงานกับเธอ