บทที่ 9 🥀🌋 ลงทัณฑ์เลวพ่ายรัก EP : 8 แผนร้ายของสองพ่อลูก

บทที่ 8

เคนตะเข้าร่วมประชุมเป็นวันที่เขาปวดหัวมากที่สุดเพราะอยู่ๆ คนที่ร่วมหุ้นขอถอนตัวและขอเงินคืน ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหุ้นทั้งหลายถึงต้องการถอนตัวทั้งๆ ที่เป็นคนขอเข้าร่วมอย่างยากลำบาก

ในขณะที่นั่งอยู่ออฟฟิศของผู้เป็นพ่อเคนตะยกมือกุมขมับของตัวเองจะหาเงินจากไหนมาจ่ายค่าหุ้นของพวกมันที่ถอนออกไป

"เป็นยังไงเคยเตือนแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปเปิดบริษัทแบบนั้น มันไม่แน่นอนเห็นไหมมีแต่พวกกะล่อนปลิ้นปล้อนไม่ได้จริงจังแล้วพวกมันขอหุ้นคืนจะไปเอาเงินที่ไหน แถมบริษัทนี้ก็เข้าธนาคารไปแล้วด้วย" ผู้เป็นพ่อนั้นไว้ใจลูกชายจนเกินไปยอมเอาบริษัทนี้เข้าธนาคารเพื่อที่เอาเงินให้ลูกชายสร้างอีกบริษัท

"คุณพ่อก็อย่าเพิ่งโวยวายสิ เรายังมีคนที่พร้อมจะช่วยเหลือและซัพพอร์ตเราอยู่นี่ เดี๋ยวรอเพลงขวัญกลับมาก็เอาตัวของเธอไปให้มันเลย คุณพ่อลองโทรไปขอความช่วยเหลือหน่อยนะ"

"จะบ้าหรือไงเอาเงินเขามาสร้างบริษัทนี้ก็ยังไม่ได้คืนเขาเลยแถมยังเอาบริษัทนี้ไปเข้าธนาคารแถมเพลงขวัญก็ไม่อยู่เอาสมองส่วนไหนคิดไปตามตัวของน้องสาวแกมาสิ"

"ผมจะไปตามตัวมาได้ยังไงแล้วถ้าเกิดไอ้นั่นพี่ชายของวารินเปิดโปงผม ผมก็ไม่ชิบหายหมดเหรอ"

เสียงถอนหายใจของพ่อและลูกดังด้วยกันทั้งคู่ ในขณะที่เคนตะนั้นนั่งถอนหายใจอยู่ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นเพราะได้รับสายจากลูกน้อง ว่าลูกสาวของท่านรองกำลังมาที่นี่

"คุณพ่อครับเหยื่อรายสำคัญผมมาแล้ว เธอคือลูกสาวของท่านรอง คุณพ่อช่วยผมหน่อยนะอยากให้คุณพ่อช่วยพูดเรื่องแต่งงานพูดโม้ๆ ว่าเรามีเงินเยอะอะไรประมาณนี้ ธุรกิจของเราอยู่ต่างประเทศอีกมากมายอยากให้ผมเป็นฝั่งเป็นฝา เราจะได้เอาเงินนั้นมาลงทุน"

ผู้เป็นพ่อนั้นพยักหน้าให้กับลูกชายทันทีแน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแบบนี้ เพราะลูกชายยิ่งกว่ามิจฉาชีพหลอกเอาเงินของคนอื่นทำธุรกิจค้าคลิปส่งออกต่างประเทศและในตอนนี้กำลังสร้างบริษัทเพื่อที่จะทำหนังเอ็กซ์แบบถูกต้องตามกฎหมายส่งไปที่ญี่ปุ่น

ก๊อกๆ

"บอสคะคุณครีมมาขอพบค่ะ"

"เชิญเข้ามา"

เคนตะลุกขึ้นยืนทำท่าทียิ้มด้วยความดีใจและรีบเข้าไปจับมือของครีมลูกสาวของท่านรองกุมเอาไว้

"ผมไม่คิดว่าคุณจะมาหาผมที่บริษัทคุณพ่อ"

"ครีมได้ข่าวว่าคุณมีปัญหาเกี่ยวกับบริษัทใหม่ ครีมก็เลยรีบมาหาค่ะกลัวว่าคุณจะเครียดเห็นว่าคุณเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย" คนตัวเล็กนั้นยกมือจับหน้าของเคนตะด้วยความอ่อนโยน สายตาของเธอมองเขาด้วยความเป็นห่วงโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกแมงดาตัวนี้เกาะอยู่

"คุณพ่อของพี่"

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ ครีมไม่รู้ว่าคุณพ่ออยู่ที่นี่ขอโทษด้วยนะคะ" พ่อของเคนตะนั้นยกมือขึ้นยิ้มให้กับหญิงสาวผู้เป็นลูกสาวของท่านรองแถมยังเดินเข้ามาหาใกล้ๆ

"หนูคือลูกสาวของท่านรองใช่ไหม" หญิงสาวร่างบางพยักหน้าให้กับพ่อของเคนตะที่ยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้มดั่งกับคนกันเอง

"ใช่ค่ะคุณพ่อ"

"รู้ไหมว่าเคนตะเล่าให้พ่อฟังบ่อยๆ ว่าหนูทั้งสวยและน่ารักถ้าพ่อไม่เห็นกับตาพ่อก็ไม่เชื่อนะเนี่ย เพราะหนูสวยขนาดนี้ ถ้าไม่รังเกียจพ่ออยากจะชวนหนูมาทานข้าวที่บ้าน"

"ยินดีมากๆ เลยค่ะคุณพ่อ หนูขอเชิญคุณพ่อกับคุณแม่ไปทานข้าวที่บ้านเหมือนกันนะคะเพราะว่าคุณพ่อของหนูก็อยากเจอครอบครัวของคุณพ่อเหมือนกัน"

"อย่างนั้นก็ดีเลยสิ พ่อจะได้ไปคุยเรื่องแต่งงานด้วย"

"คุณพ่อก็เร็วเกินไปหรือเปล่าคะ"

"ไม่เร็วหรอกยากนะที่เคนตะมันจะรักใครเพราะมีผู้หญิงมากมายเข้ามาหามัน มันยังไม่สนใจเลย หนูนี่คงจะเป็นผู้หญิงที่พิเศษที่สุดแล้วแหละที่ลูกชายของพ่อถึงได้หลงรัก"

ครีมยิ้มด้วยความดีใจเธอนั้นเขินอายในคำพูดของผู้เป็นพ่อแฟนทั้งยังมีแฟนที่อยู่ด้านข้างหยอกล้อเล่นทำให้เธอมีความสุขมาก แต่ในความสุขนั้นกำลังจะพาความทุกข์เข้ามาในชีวิตของเธอและครอบครัวโดยที่ไม่รู้ตัว

กลับมาทางด้านของเพลงขวัญ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

คนตัวเล็กลืมตามาด้วยความเจ็บปวดอย่างเช่นเดิมถูกทั้งแม่บ้านและพลอยผู้หญิงของเขารังแกอยู่ตลอดเวลา เธอนั้นหลบซ่อนพยายามหนีจนเนื้อตัวบอบช้ำข้าวไม่ได้กินตรงตามเวลามาตลอดหหนึ่งอาทิตย์

"ไม่มีใครตามหาเพลงขวัญกันเลยเหรอคะ" คนตัวเล็กโอบกอดตัวเองเงยหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้าผ่านหน้าต่างที่มีกรงเหล็กกั้นไว้

เธอได้เพียงแต่ตัดพ้อตัวเองครอบครัวของเธอนั้นไม่แม้แต่จะตามหา ถ้าพวกเขาตั้งใจที่จะหาคงเจอเธอแล้วหรือว่าเป็นอย่างที่ผู้ชายใจร้ายนั้นบอก พี่ชายต่างสายเลือดกลัวว่าจะเสียภาพพจน์กลัวว่าจะถูกแฉก็เลยปล่อยให้น้องสาวต่างสายเลือดนั้นรับกรรมแทน

"ออกมานี่เดี๋ยวนี้คุณหนูพลอยบอกให้ไปเช็ดรองเท้า" เพลงขวัญเธอสะดุ้งเล็กน้อยเพราะว่าหน้าประตูมีคนเคาะเสียงดังพร้อมกับคำพูดที่ตะโกนลั่นเข้ามาในห้องในแต่รองเท้าเธอก็ต้องเช็ดให้กับผู้หญิงของเขา ถ้าไม่ออกไปก็เจอแต่ความเจ็บปวด

เมื่อเพลงขวัญเธอเปิดประตูแม่บ้านคนนั้นที่อยู่ข้างพลอยคอยประจบประแจงจับแขนของเพลงขวัญกระชากจนล้มลงไปกับพื้น

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ" ลูกน้องคนสนิทของคนใจร้ายรีบพุ่งตัวเดินเข้ามาทั้งยังผลักแม่บ้านคนนั้นออกช่วยประคองเพลงขวัญให้ลุกขึ้นยืน

"ขอบคุณนะคะ" เพลงขวัญมองหน้าลูกน้องคนสนิทของคนใจร้ายได้ไม่นาน เสียงทุ้มของคนใจร้ายนั้นก็พูดขึ้น

"ใครสั่งให้มึงช่วยผู้หญิงคนนี้" ลูกน้องคนสนิทของเขารีบก้มหน้าลงทันที ผู้ชายใจร้ายที่เดินตรงมาหาพร้อมกับจับแขนของเธอกระชากเข้าหาตนเอง

"ต่อจากนี้ไป ห้ามมึงแตะต้องผู้หญิงคนนี้เด็ดขาดไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรก็ไม่ต้องช่วยจนกว่ากูจะอนุญาต"

"ขอโทษครับนาย รับทราบครับ" ลูกน้องคนสนิทเอ่ยคำขอโทษและก้มหน้าลง

"ส่วนเธอไม่มีสิทธิ์ทำร้ายคนอื่น ถ้าฉันไม่อนุญาต"

"ดิฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายผู้หญิงคนนี้ค่ะ แต่คุณพลอยให้มาตามเธอไม่ยอมออกมาก็เลยต้องใช้กำลังในตอนนี้คุณพลอยรู้สึกไม่ค่อยดีอยากให้คุณหมอเอาเลือดของผู้หญิงคนนี้ให้กับเธอร่างกายจะได้ดีขึ้น"

เพลงขวัญส่ายหน้าไปมาสะบัดมือของเวย์ออกจากตัวเองแค่หนึ่งอาทิตย์เขาจะเอาเลือดของเธออีกแล้ว

"ไม่ค่ะ...ฉันไม่ให้"

ทันทีคนตัวเล็กถูกดึงเข้าหาตนเองจนแนบชิดใบหน้าที่จ้องมองเต็มไปด้วยความโกรธน้ำเสียงเข้มจึงตะคอกใส่

"เธอมีสิทธิ์อะไรต่อให้เธอตายในมือของฉันไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามเธอก็ต้องตาย ไปตามหมอประจำบ้านมาเอาเลือดของเธอให้กับน้องพลอย"

คนใจร้ายทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นเอ่ยให้ลูกน้องนั้นไปตามหมอประจำบ้านเพื่อที่จะเจาะโลหิตเอาเลือดในตัวเธอให้กับผู้หญิงที่เขารัก

"ฮื่อๆ พวกคุณมีแต่คนใจร้าย โดยเฉพาะคุณที่ใจร้ายกับฉัน" เวย์โกธรจนใบหน้าของเขาแดงเขาดินกระชากเธอเข้ามาในบ้านหลังใหญ่เพื่อที่จะพาเข้ามาในห้องของพลอย

"ปล่อยฮื่อๆ ฉันให้เลือดไม่ได้ มันเร็วเกินไปคุณอยากให้ฉันตายทำไมถึงไม่ฆ่าฉันเลย" ใบหน้าน้อยจ้องมองเขาทั้งน้ำตาความเจ็บปวดในหัวใจทั้งร่างกายที่แบกรับไม่ไหวในตอนนี้ยอมแพ้ให้กับชีวิตเอ่ยให้เขานั้นฆ่าตัวเองทุกอย่างจะได้จบลง

"พี่เวย์คะ ถ้าผู้หญิงคนนี้เขาไม่เต็มใจที่จะให้ก็ไปขอที่โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ พลอยไม่อยากบังคับจิตใจของใคร" ผู้หญิงที่หน้าตาใสซื่อสำหรับเขานั้นเดินลงมาด้วยร่างกายที่อ่อนแอแสดงให้คนที่เธอรักนั้นเห็นว่าเธอป่วยจริงๆ

"ก็บอกแล้วไงว่าผู้หญิงคนนี้ต้องชดใช้"

"นายครับคุณหมอมาแล้ว" เมื่อลูกน้องคนสนิทเข้ามาพร้อมกับหมอประจำบ้านเวย์ปล่อยมือออกจากเพลงขวัญ

"เอาตัวเธอไปข้างบน วันนี้น้องพลอยจะต้องได้รับเลือด"

"ฮึ๊ก ไม่ต้องจับค่ะ เดี๋ยวเพลงเดินขึ้นไปเอง"