บทที่ 46 chapter 46

ใบหน้านวลผ่อง ดวงตากลมโตฉายแววเศร้ายิ่งล้อมด้วยขนตายาวงอนอีกเล่า เหงาเศร้าและเจ็บปวดเหมือนจงใจตอกย้ำความรู้สึกผิดที่เกาะกุมใจแข็งกระด้างและเย็นชาให้ยิ่งยอกแสยง ราวกับลิ่มเหล็กตอกย้ำให้ทุกการหายใจรวดร้าว ดวงตาคมเข้มฉายแววไม่แน่ใจไปบนจมูกเล็กขึ้นสัน ไล่มาจนถึงริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มอย่างเชื่องช้า ...