สาปรักมนตราเชลย

ภายในป้อมปราการอันมั่นคงกลางทะเลทราย แสงแดดยามเที่ยงวันสาดส่องกระทบกับพื้นทรายสีขาวนวล จนมีไอร้อนคล้ายหมอกควันสีขาวใสพวยพุ่งขึ้นมา ทว่าผู้คนเกือบครึ่งร้อยที่มาร่วมพิธีแต่งงานกลับไม่รับรู้เลยสักนิด ด้วยพวกเขาต่างมีความชื่นชมและยินดีกับคู่บ่าวสาวที่ยืนยิ้มกว้าง ต้อนรับแขกเหรื่ออย่างเป็นกันเองและใบหน้าเปี่ยมสุข

เจ้าบ่าวรูปร่างบึกบึนล่ำสัน ใบหน้าเข้มขรึมปราศจากไรหนวดเคราอย่างที่เคยเห็นจนชินตา ยิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวสะอาดในปากแทบหมดทุกซี่ ยืนเคียงข้างเจ้าสาวหน้าละอ่อนแย้มยิ้มด้วยเขินอายจากนัยน์ตาเข้มแฝงความหวานที่มองมาบ่อยครั้ง

เสียงแซวจากกลุ่มเพื่อนๆ ดังแว่วมา ทำให้สองแก้มใสของเจ้าสาวเป็นสีกลีบกุหลาบ ค้อนปะหลับปะเหลือกใส่เจ้าบ่าวที่ร่วมผสมโรงด้วยการส่งสายตาเข้มวามวาวด้วยความรักใคร่ระคนเอ็นดู

“อย่าไปสนใจเลย เจ้าพวกนั้นอิจฉาที่ไอย่าตกลงแต่งงานกับฉัน อิจฉาที่ฉันได้สาวน้อยแสนสวยและแสนดีคนนี้ไปครอบครองนะ”

อันเดซาอีเอ่ยเสียงทุ้มหวาน หลุบสายตาลงมองแก้มใสซับสีเลือดด้วยหัวใจระทึก อยากจรดจมูกโด่งลงไปจูบซับความหอมละมุนให้ชุ่มฉ่ำใจ แต่ต้องข่มกลั้นใจเอาไว้ ด้วยเคยรับปากมารดาที่ขอไว้ เป็นสุภาพบุรุษจะต้องให้เกียรติสตรี ยิ่งเธอคนนั้นเป็นคนรักก็ยิ่งต้องหักห้ามใจให้ได้ จงอย่าทำอะไรที่หักหาญน้ำใจเด็ดขาด

“ซีกัลป์น่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้” ไอซาย่าตวัดใบหน้าแดงระเรื่อใส่หนุ่มช่างจำนรรจาที่ขยันให้เธอเขินอายจนแก้มร้อนผ่าวบ่อยๆ วงโต

“ก็มันเรื่องจริงนี่นา ไม่ใช่แค่เจ้าพวกนั้นนะ แขกที่มาร่วมงานก็เหมือนกัน ทุกคนอิจฉาที่ไอย่าตกลงแต่งงานกับฉันด้วยกันทั้งนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม ก้มหน้ามองไอซาย่าด้วยสายตารักใคร่

ถือเป็นโชคดีของเขาที่ได้ครอบครองสาวน้อยแสนจะน่ารัก เรียบร้อยและอ่อนหวาน แรกพบประสบพักตร์เธอนั้นหัวใจหนุ่มน้อยถึงกับกระตุกไหวอย่างรุนแรง ราวกับพื้นดินที่ยืนอยู่ไหวโยก ยิ่งได้รู้ภูมิหลังของครอบครัวที่เป็นพ่อค้าวานิชมีชื่อเสียง ค่อนข้างสนิทกับครอบครัว หนทางรักก็เปิดโล่ง

“คุยกันทีไร เข้าเนื้อตัวเองทุกที ไอย่าปล่อยให้ซีกัลป์คุยกับเพื่อนๆ ดีกว่า ส่วนไอย่าก็อยากจะปลีกตัวไปดูเพื่อนๆ ด้วย”

“ไม่ให้ไปหรอก ต้องห่างจากไอย่าตั้งหลายวัน ฉันคิดถึงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยรู้ไหม” ก่อนแต่งงานหนึ่งอาทิตย์ ต้องปล่อยให้เจ้าสาวอยู่กับครอบครัว เพื่อเรียนรู้วิธีการเป็นภรรยาที่ดี เตรียมกายให้พร้อมยามเมื่อชายหนุ่มคลอเคลียแนบชิดหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เพื่อถึงเวลาจริงๆ จะได้ไม่เขินอายและขลาดกลัวทำให้เกิดเป็นความหงุดหงิดแก่เจ้าบ่าวหมาดๆ

“แปลกจัง ทำไมไอย่าถึงได้ข่าวว่าซีกัลป์ดีใจจนตีปีกพับๆ เที่ยวรับแจกความรักจากสาวๆ จนหัวกระไดบ้านไม่แห้งนะ”

“ใครนะ ช่างกล้าเอาเรื่องไม่จริงมาพูดใส่ไฟฉันเสียได้ ไอย่าคงไม่เชื่อข่าว โคมลอยพวกนั้นใช่ไหมจ๊ะ”

“เชื่อ...ไอย่าเชื่อเต็มๆ เลยล่ะค่ะ” หญิงสาวกระเซ้าตอบออกไปเสียงหวานใส ด้วยเชื่อใจในตัวคนรักที่ทำตัวดีมาตลอด ถึงเขาจะเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่มีสาวๆ ชม้ายชายตาให้ท่าอยู่ตลอดเวลา แต่อันเดซาอี ซีกัลป์ โอซาอิดนี่ กลับไม่เคยวอกแวกหรือให้ความสนใจสาวคนใด ทำให้เธอเชื่อในความรักและซื่อสัตย์ที่เขามอบให้ หากเขาคิดเปลี่ยนใจไปมีหญิงคนอื่น เรื่องนี้คงเกิดนานแล้ว ด้วยนับตั้งแต่เธอเจอและได้รักกันก็ผ่านมาถึงสามปีแล้ว

ดวงตากลมโตเป็นประกายพร่างพราวระยับยามนึกถึงวันที่ได้เจอหน้าอันเดซาอีครั้งแรก ที่เธอรู้สึกเหมือนกับวันเวลานั้นเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง ยามมองสบดวงตาเข้มวามวาวหัวใจสาวน้อยก็เต้นแรงรัวเร็วอย่างกับมีคนกระหน่ำตีกลองชุด ริ้วลมร้อนผ่าวแล่นพล่านไปทั้งใบหน้าและลำคอ

แม้ใบหน้าจะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีขาว แต่ด้วยเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น รวมไปถึงน้ำเสียงใสแจ๋วขณะเอ่ยถามและต่อรองราคาสินค้า สะดุดหูเรียกความสนใจจากชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เดินผ่านให้เหลียวสายตาไปมอง การหยุดชะงักขณะที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กันเป็นเหตุให้ของบางอย่างในตัวเขาถูกฉกชิงไป ที่กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเธอคนนั้นได้เดินห่างไปไกลแล้ว

“บ้าชะมัด!” ชายหนุ่มสบถเมื่อรู้ตัว ดวงตาคมเข้มเป็นประกายวาวจ้า ขณะกวาดสายตาไล่มองไปท่ามกลางฝูงชน จนได้เห็นร่างของคนที่ต้องการ จึงเร่งรุดเดินไปอย่างเร็วไวโดยไม่ละลายตาแม้แต่เสี้ยววินาที

ข้าวของหลากสีสันสวยงามละลานตา ทำให้สาวน้อยที่ได้หลบหนีบิดาออกมาจากที่พักสนุกสนานเพลิดเพลินจนขาดความระมัดระวังตัว จึงไม่ได้รู้ว่าถุงเงินตรงสะเอวถูกสับกลายเป็นอีกใบที่ไร้เงิน! ซึ่งมาพร้อมกับชายหนุ่มใบหน้าถมึงทึง คนที่ทำให้หัวใจสาวน้อยกระตุกตั้งแต่แรกเห็น

“จับได้แล้วแม่แมวขโมย กลางวันแสกๆ กล้าแย่งของคนอื่นได้หน้าตาเฉย” ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮากและจับมือเล็กบีบเต็มแรง เขาและเพื่อนถูกแย่งชิงถุงเงินหลายครั้ง จนต้องหาทางจับเอาตัวไอ้หัวขโมยให้ได้คาหนังคาเขา!

“โอ๊ย! ปล่อยนะ ฉันไม่ได้เป็นขโมยนะ คุณเข้าใจผิดแล้ว” หญิงสาวบอกน้ำเสียงค่อนไปทางตื่นตระหนกและตกใจ รีบสะบัดแขนออกจากมือใหญ่ที่ลงแรงมาอย่างกับต้องการให้ลำแขนเสลากลมกลึงหักเป็นท่อนๆ

“เข้าใจผิด! หลักฐานอยู่ในมือชัดๆ ยังหาว่าคนอื่นเขาใส่ความอีก” อันเดซาอีดึงถุงเงินจากมือเล็กมาถือไว้ ด้วยจำได้ว่าเป็นของเขาที่ทำเครื่องหมายเอาไว้ เพื่อใช้ในการนี้โดยเฉพาะ

“จับได้คาหนังคาเขา ยังจะปากแข็งไม่ยอมรับอีก อย่างนี้เห็นทีต้องไปคุยในที่จองจำเสียล่ะมั้ง”

“ไม่นะ! ไม่ใช่นะคะ ฉัน...ไม่ใช่” หญิงสาวรีบบอกอย่างตระหนกจนลิ้นพัวพันกัน พลางฝืนตัวเอาไว้อย่างสุดความสามารถ แต่เพราะเรี่ยวแรงน้อยกว่า ทำให้ถูกลากจนหัวตุงคว้างไปข้างหน้า

“คุณฟังฉันก่อนสิ ฉันไม่ได้เป็นขโมยจริงๆ นะ ถุงเงินฉันก็ถูกขโมยเหมือนกัน” หญิงสาวยังพยายามบอกเสียงสั่น ด้วยหวังว่าชายหนุ่มร่างใหญ่เรี่ยวแรงอย่างกับช้างสารจะหยุดฟังความจริง

“ยังจะคุยอะไรอีก ในเมื่อถุงเงินของฉันอยู่ในมือของเธอ ถ้าเธอไม่ได้ขโมย แล้วถุงเงินของฉันจะมาอยู่ในมือเธอได้ยังไง”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาอยู่ในมือได้ยังไง แต่ฉันไม่ได้ขโมยเงินของคุณจริงๆ นะ อุ๊ย!” เพราะหญิงสาวฝืนตัวไม่ยอมเดินตามแรงลากจูงและไม่ระวัง ทำให้ขาเกี่ยวกันจนถลาพุ่งตัวไปด้านหน้า ชนกับอกกว้างกำยำเต็มๆ ที่รีบผลักออก แต่ไม่รู้ปะทะกันท่าไหน ผ้าผืนบางๆ ที่ใช้คลุมใบหน้าไว้จึงเคลื่อนหลุด

ไอซาย่าเงยหน้าขึ้นพอดีกับคนตัวใหญ่ก้มลงมา...ตาประสบพบพักตร์ อย่างกับทุกอย่างที่อยู่รายรอบหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงหัวใจสองดวงที่กระหน่ำเต้นอย่างกับรัวกลองศึกเตรียมออกรบ

อุบัติเหตุเกิดซ้ำ! ร่างใหญ่ถูกชนจากด้านหลัง แรงปะทะมากพอที่จะส่งมาถึงอีกร่างเล็กเพรียวบางจนหงายไปด้านหลัง โชคดีว่ามีท่อนแขนกำยำสอดรัดกระชับช่วยเอาไว้เลยทำให้ไม่เจ็บร่างกาย แต่...