บทที่ 157: ระยะเวลาหนึ่งปี

ออทัมน์คว้ามือของอาเรียน่าไว้ เธอเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่

"นี่มันสุดยอดไปเลย! ตอนนี้ฉันมีลูกทูนหัวแล้ว แถมยังเป็นศิลปินที่เก่งที่สุดด้วย!"

เมื่อเห็นออทัมน์มีความสุขราวกับเด็กน้อย อาเรียน่าก็อดที่จะรู้สึกยินดีไปด้วยไม่ได้

แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจว่าการมีแม่ทูนหัวคนนี้จะมีความหมายต่ออนาคตของเธออย่างไร...