หนุ่มคอลบอยมหาเศรษฐีกับฉัน

ห้องรกไปหมด

ชุดชั้นในสตรีและเนกไทของผู้ชายพันกันยุ่งเหยิง สร้างบรรยากาศแห่งความใกล้ชิดสนิทสนม

แก้มของอาเรียนาแดงระเรื่อขณะจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอย เธอตระหนักได้ว่าตัวเองได้พลีกายให้เขาไปเสียแล้ว

เสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลง และชายคนนั้นก็เดินออกมาอย่างมั่นใจโดยมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอว

ไหล่ที่กว้างและเอวที่สอบของเขาเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เด่นชัดอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ได้ใหญ่โตจนเกินไปแต่แข็งแกร่งน่าประทับใจ

หยดน้ำหยดหนึ่งค่อยๆ ไหลลงมาตามแผงอกของเขา หายเข้าไปในผ้าขนหนู แผ่รังสีแห่งความเย้ายวน

ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาเอ่ยถาม "ยังติดใจอยู่เหรอ"

เขาโน้มตัวลงเหนือเตียง "อยากจะต่ออีกรอบไหม"

อาเรียนารีบลุกขึ้นนั่งทันที อีกรอบเหรอ เขาไม่กลัวหมดแรงบ้างหรือไง

เขาอาจจะไม่เหนื่อย แต่เธอเหนื่อย!

"ไม่เอาแล้ว" เธอกล่าวพร้อมคว้ากระเป๋าจากข้างเตียงและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโอนเงินให้เขา

เขามองดูขณะที่เธอพิมพ์เลขศูนย์ห้าตัว

หลังจากทำธุรกรรมเสร็จ อาเรียนาก็โบกโทรศัพท์ของเธอ "เรียบร้อยแล้ว"

"คุณทำแบบนี้ตลอดเลยเหรอ" เขาถามอย่างงุนงง

"ฉันใจกว้างเสมอ" เธอพยายามทำเสียงให้ดูเหมือนมีประสบการณ์ แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเธอกับสถานการณ์แบบนี้ก็ตาม

เธอแค่ไม่อยากให้เขาหัวเราะเยาะเอาได้

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรอีก เธอก็บล็อกเขาต่อหน้าต่อตาทันที

ชายคนนั้นขมวดคิ้วทันที "คุณบล็อกผมเหรอ หมายความว่ายังไง"

ขณะที่อาเรียนากำลังสวมเสื้อผ้า เธอก็ตอบกลับไปว่า "เราเจ๊ากันแล้วนะ"

"เจ๊ากันเหรอ" เขาเริ่มตระหนักได้ว่าเธออาจจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวตนของเขา

ขณะที่อาเรียนากำลังแต่งตัว เขาเดินอ้อมเตียงไปอีกฝั่งแล้วหยิบกระเป๋าถือของเธอขึ้นมา พบจี้หยกสีชมพูอยู่ข้างใน

"จำผมไม่ได้เหรอ"

อาเรียนาไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา เพียงแค่ยิ้ม "ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่คะ จริงไหม"

พวกเขามีอะไรกันแล้ว เงินก็จ่ายแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาคุยเล่นกันอีก

"คุณเคยช่วยผมไว้นะ" เขาพูดพร้อมกับเขย่าจี้ในมือ

อาเรียนาเงยหน้ามองเขาสั้นๆ แล้วหัวเราะเบาๆ "จี้นั่นเหรอ ถ้าคุณชอบก็เอาไปเลยสิ"

ชายคนนั้นยังคงยืนกราน เขาขยับเข้าไปใกล้อาเรียนาอีกครั้ง "คุณช่วยชีวิตผมไว้ จำไม่ได้เหรอ"

อาเรียนามองใบหน้าที่น่าหลงใหลของเขาแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้

"ที่ไดนาสตี้คลับ คุณคงจะป๊อปปูลาร์น่าดูเลยสินะ หาผู้หญิงรวยๆ คงไม่ยากหรอก"

อาเรียนาสันนิษฐานว่าเขากำลังพยายามจีบเธออย่างงุ่มง่าม โดยหวังจะเกาะความสำเร็จของเธอ

ทว่าชายคนนั้นกลับมองเธออย่างจริงจัง "หนึ่งปีที่แล้ว วันที่ 7 กรกฎาคม บนถนนสาย 313 ผมกำลังจะตาย คุณพาผมไปส่งโรงพยาบาล ลืมไปแล้วเหรอ"

หัวใจของอาเรียนากระตุกวูบเมื่อได้ยินคำว่า 7 กรกฎาคม

มันเป็นวันที่น่าจดจำ เป็นเทศกาลแห่งความรัก

มีคนแอบบอกเธอว่าไซมอน คู่หมั้นวัยเด็กของเธอ กำลังจะขอเธอแต่งงานในวันนั้น

เธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่กลับไปพบเขาอยู่บนเตียงกับแคลร์

อาเรียนาดื่มจนเมามายไม่รู้เรื่อง ขับรถตกคูน้ำจนสมองได้รับการกระทบกระเทือน ทำให้เธออยู่ในอาการมึนงงไปตลอดทั้งเดือนถัดมา

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เวลาผ่านไปครบหนึ่งปีเต็ม และชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

"จำได้ไหม" ชายคนนั้นถามอย่างกระตือรือร้นเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของอาเรียนาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอหลุดจากภวังค์ "ขอโทษค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ได้ช่วยคุณ"

ใบหน้าของเธอดูเคร่งขรึม

"แล้วคุณได้จี้หยกนี่มาได้ยังไง" ชายคนนั้นคาดคั้นพร้อมกับชูมันขึ้น

"เพื่อนให้มา" อาเรียนาตอบอย่างเย็นชา ไม่ต้องการจะรื้อฟื้นอดีต

ชายคนนั้นดูเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่โทรศัพท์ของอาเรียนาก็ดังขึ้น เธอรับสายและสีหน้าที่เฉยเม่อยู่แล้วก็เจือปด้วยความเศร้า

"ก็ได้ค่ะ ฉันกำลังกลับไป"

เธอวางสาย สีหน้ามืดครึ้มราวกับมีพายุ

"นี่คุณ!" ชายคนนั้นร้องเรียก

อาเรียนารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เธอหยิบบัตรธนาคารอีกใบออกจากกระเป๋า "ในบัตรนี้มีเงินสามแสน สำหรับหนึ่งคืนกับคุณ สี่แสนก็น่าจะเกินพอแล้ว เลิกตอแยฉันสักที!"

พูดจบ เธอก็โยนบัตรใส่เขาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นถือบัตรไว้ พลางมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนริมฝีปาก

แค่สี่แสนเพื่อกำจัดเขางั้นเหรอ

เธอรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร

ลูคัส ผู้ที่รู้จักกันในนามเจ้าชายแห่งเมืองหลวง ทายาทของตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมือง เธอคิดว่าเงินสี่แสนจะพอหรือ

อาเรียนาขับรถกลับบ้าน หรือจะให้ถูกก็คือ คฤหาสน์ของตระกูลซัมเมอร์

เธอเคยมีทุกอย่างที่ใครๆ ก็ต้องการ—พื้นเพครอบครัวที่ดี พ่อแม่ที่รักใคร่ และคู่หมั้นวัยเด็กอย่างไซมอน

แต่เมื่อสามปีก่อน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปกับการมาถึงของเด็กผู้หญิงอีกคน แคลร์

เธอคือทายาทที่แท้จริงของตระกูลซัมเมอร์

แคลร์ถูกพยาบาลใจร้ายลักพาตัวไปตั้งแต่แรกเกิด และคุณซัมเมอร์ เพื่อไม่ให้ภรรยาต้องหัวใจสลาย จึงรับอุปการะอาเรียนาที่ถูกทอดทิ้งมาเลี้ยง

อาเรียนารู้สึกผิด ราวกับว่าเธอได้แย่งชิงชีวิตของคนอื่นมา

ดังนั้น เธอจึงทำตัวให้ดียิ่งขึ้น พยายามอย่างที่สุดที่จะกตัญญูต่อพ่อแม่บุญธรรมและใจดีกับแคลร์ แม้จะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาโปรดปรานแคลร์มากกว่า เธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากบ่นสักคำ

แต่แคลร์ไม่ควรจะขึ้นไปอยู่บนเตียงของไซมอน! เธอก็รู้ว่าอาเรียนากำลังจะแต่งงานกับไซมอน

เมื่ออาเรียนากลับมาถึงบ้านตระกูลซัมเมอร์ แคลร์ก็รีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงบนพื้น

"พี่คะ หนูขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย!"

แคลร์คุกเข่าอยู่ตรงนั้น จับมือของอาเรียนาไว้ ร้องไห้อย่างน่าสงสาร

มันเป็นลูกไม้เดิมๆ ของเธอ และตลอดหลายปีที่ผ่านมา อาเรียนาก็ต้องทนทุกข์เพราะมัน

"อย่าคุกเข่า!" ชาร์ลส์เดินเข้ามาพยุงแคลร์ขึ้น "แคลร์ ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด"

"คุณพ่อคะ หนูผิดเอง หนูไม่ควรปล่อยใจไปรักไซมอน และที่สำคัญ หนูไม่ควรนอนกับเขาเลย ที่เลวร้ายที่สุดคือ... หนูท้องลูกของไซมอนค่ะ"