บทที่ 126

เมื่อซ่งหวานหว่านเห็นติงอู๋จี๋ใกล้จะถลกหนังเสือเสร็จแล้ว นางจึงหันศีรษะไปมองเจียงอู๋วั่งพลางพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พวกเรามาช่วยกันเลาะกระดูกเสือออกมาแล้วนำไปด้วย มันคือตัวยาที่หายากดั่งทองเชียวล่ะ”

เจียงอู๋วั่งพยักหน้า พลางดึงมีดสั้นที่แหลมคมเล่มหนึ่งออกมา และเริ่มเลาะกระดูก

“ท่านอ๋อง อะไรท่านอ๋องนะ? ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ